Nowe Kiełbonki
| Nowe Kiełbonki | |
| | |
| Rodzaj miejscowości | wieś |
| Państwo |  Polska
|
| Województwo | warmińsko - mazurskie |
| Powiat | mrągowski |
| Gmina | Piecki |
| Sołectwo | Nowe Kiełbonki |
| Liczba ludności (Pole-obowiązkowe) | Pole-obowiązkowe |
| Strefa numeracyjna | (+48) 89 |
| Tablice rejestracyjne | NMR |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Nowe Kiełbonki | |
| Położenie na mapie Polski  Nowe Kiełbonki | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Nowe Kiełbonki (niem. Neu Kelbonken )– wieś sołecka w Polsce w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie mrągowskim, w gminie Piecki. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie przynależała do województwa olsztyńskiego.
Charakterystyka fizjograficzna
Znajduje się nad jeziorem Kiełbonki.Miejscowość położona jest na terenie fizjograficznym charakterystycznym dla powiatu mrągowskiego, który znajduje się w obrębie dwóch regionów : cześć zachodnia do linii Lipowo - Kosewo - Baranowo - Cudnochy to obszar wyniesień Pojezierza Mrągowskiego; część wschodnia to Kraina Wielkich Jezior Mazurskich, stanowiąca rozległe obniżenie w pasie pojezierzy Polski Północno-Wschodniej. Ukształtowanie terenu jest typowe dla obszarów polodowcowych. Występuje tutaj także skupienie dużych, naturalnych zbiorników wodnych (14% powierzchni) oraz rozległe, zwarte kompleksy leśne (31% powierzchni).Ponadto miejscowość położona jest na terenie gminy Piecki, której obszar leży w zasięgu prekambryjskiej platformy wschodnioeuropejskiej na wyniesieniu mazursko – suwalskim. W podłożu ukształtowały się skały osadowe w dwóch erach geologicznych: mezozoicznej i kenozoicznej.
Dzieje miejscowości
Wieś czynszowa na prawie dziedzicznym powstała na karczowiskach ok 1700 r. Nazwa miejscowości pochodzi od jeziora Kiełbonki. Miejscowość rozbudowała się nad jeziorem w kształcie ulicówki. W 1785 r. było tu 6 dymów, w 1815 r. – 7, w 1838 r. – 12 . W 1815 r. mieszkały we wsi 44 osoby, w 1838 r. – 76, w 1939 r. – 151.
Bibliografia:
Mrągowo. Z dziejów miasta i okolic, pod red. Andrzeja Wakara, Olsztyn 1975, 487.
