Piotrowice (gmina Biskupiec)

Piotrowice
Dawna szkoła w Piotrowicach. Źródło: www.gminabiskupiec.pl [12.09.2013]
Rodzaj miejscowości	wieś sołecka
Państwo	Polska
Województwo	warmińsko-mazurskie
Powiat	nowomiejski
Gmina	Biskupiec
Sołectwo	Piotrowice
Liczba ludności (2010)	683
Strefa numeracyjna	(+48) 56
Tablice rejestracyjne	NNM
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Piotrowice
Położenie na mapie Polski Piotrowice
{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Piotrowice (Piotrowice Wielkie, niem. Gross Peterwitz) – wieś sołecka położona w województwie warmińsko–mazurskim, w powiecie nowomiejskim, w gminie Biskupiec. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego. W 2010 roku wieś liczyła 683 mieszkańców. Obecnie sołtysem wsi jest Ryszard Pawłowski.

Piotrowice (gmina Biskupiec)

{{{2}}}

 

Położenie

Wieś leży nad Jeziorem Piotrowickim i rzeką Osą, w odległości ok. 3 km od Biskupca.

Dzieje miejscowości

W 1363 r. biskup pomezański Mikołaj lokował miejscowości na prawie chełmińskim. Teren Piotrowic objął 126 włók. W tym samym roku erygowano parafię na 4 włókach. Proboszcz parafii pobierał na dzień św. Marcina pół korca żyta i tyle samo owsa. 4 włóki we wsi należały do sołtysa Hartunga. Osadnicy zobowiązani zostali do płacenia 14 skojców od włóki na św. Marcina.

W 1451 r. Piotrowice przystąpiły do antykrzyżackiego Związku Pruskiego. Po zajęciu przez Krzyżaków Iławy i Ostródy władze Piotrowic wystąpiły ze Związku. W wyniku wojny trzynastoletniej wieś znalazła się w rękach polskich. II pokój toruński przyznał miejscowość Krzyżakom. Piotrowice początkowo znalazły się w starostwie szymbarskim, później iławskim. W 1525 r. Piotrowice podporządkowano starostwu prabuckiemu w okręgu administracyjnym Podgórze (Oberland).

W XVII w. wieś miała charakter czynszowy, w której chłopi odrabiali pańszczyznę. Pod koniec XVII w. właścicielem wsi był Mleczkowski, natomiast sołtysem Paweł Przybylski. Na początku XIX w. Piotrowice włączono do powiatu suskiego, który należał do Prus Zachodnich. W XVI w. we wsi właścicielami gospodarstw było 4 Polaków i 11 Niemców. W I poł. XIX w. większość mieszkańców wsi stanowiła ludność wyznania ewangelickiego, posługująca się językiem niemieckim, mimo to "mowa polska" była tu powszechna. W 1809 r. we wsi było 100 mieszkańców, w tym 63 Polaków. W 1886 r. na terenie miejscowości było 249 budynków i 135 dymów. Wieś zamieszkiwały 1 164 osoby, w tym 296 katolików i 868 ewangelików.

Religia

We wsi znajduje się siedziba parafii rzymskokatolickiej.

Bezpieczeństwo

Działa tutaj jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej.

Zabytki

• gotycki kościół
• cmentarz poniemiecki
• młyn przekształcony na elektrownię wodną
• dom okryty trzciną
• grób nieznanego żołnierza
• ruiny dworca PKP
• dawny budynek Straży Granicznej (po I wojnie światowej między Polską a Prusami)

Bibliografia

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t. VIII, Warszawa 1887.
Strona Gminy Biskupiec [12.09.2013]
Bank Danych Lokalnych GUS [22.10.2014]