Jan ze Szczekocin

Jan ze Szczekocin
Data urodzenia	1370 r.
Data śmierci	1433 r.

Jan ze Szczekocin (ur. w 1370 r., zm. w 1433 r.) – starosta brzesko-kujawski, w czasie wielkiej wojny z zakonem krzyżackim dowódca oddziałów osłonowych na południowej granicy Polski.

Życiorys

Jan urodził się jako syn kasztelana lubelskiego. W 1402 roku mianowany został przez polskiego króla starostą brzesko-kujawskim. W 1405 roku powołano go na urząd stolnika sandomierskiego, w 1407 roku kasztelana zawichojskiego, a w 1409 roku kasztelana wiślickiego.

W 1410 roku z woli monarchy polskiego objął urząd kasztelana lubelskiego. W czasie wojny polsko-litewsko-krzyżackiej polecono mu strzec granicy polsko-węgierskiej. Zabezpieczenie przed Zygmuntem Luksemburgiem było ważnym posunięciem, gdyż obawiano się sprzymierzeńca zakonu. Dysponował siłami zbrojnymi pozostawionymi przez króla, chorągwią czeską oraz chorągwią Jarosława ze Spytka i Jana Wałacha. Wojska węgierskie, wkroczywszy w granice Korony Polskiej, spaliły Stary i Nowy Sącz. Powiadomiony Jan ze Szczekocin udał się z wojskiem pod Bardejów, gdzie stoczono bitwę. Wygrana leżała po stronie polskiej. Po wojnie król mianował go starostą generalnym Wielkopolski i starostą dobrzyńskim.

Zmarł w 1433 roku.

Bibliografia

J. Sikorski, Bohaterowie Grunwaldu, Olsztyn 2010.