Grupa producentów rolnych
Grupa producentów rolnych – instytucja o charakterze integracji poziomej, utworzona z inicjatywy producentów rolnych. Celowość jej powstania wynika z faktu, że drobni producenci rolni w Polsce nie są w stanie przeciwstawić się skoncentrowanym gałęziom skupu i przetwórstwa produktów rolnych. Zaistniałą sytuację poprawia powstawanie zrzeszeń rolników. Celem grupy producentów rolnych jest poprawa ekonomicznej efektywności gospodarowania i jakość produkcji pod kątem potrzeb rynku.[1].
Ogólna charakterystyka
Grupy producentów rolnych działają na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 88, poz. 983 z późn. zm.). Zgodnie z treścią ustawy członkami grupy mogą być osoby fizyczne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby prawne prowadzące gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym lub prowadzące działalność rolniczą w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej.Grupy producentów rolnych mogą prowadzić działalność w oparciu o formę prawną spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółdzielni, zrzeszenia lub stowarzyszenia[2].
Znaczenie dla regionu
Producenci rolni łączą się w grupy, aby polepszyć interesy ogółu i wzmocnić ich udział w rynku. Dynamika, z jaką rozwija się ten sektor, jest niezwykle wysoka. W 2004 r. w Polsce zarejestrowanych było tylko 85 grup producentów rolnych, podczas gdy w 2013 r. było ich już 1256[3].
Z danych Urzędu Marszałkowskiego Województwa Warmińsko-Mazurskiego wynika, że na 20 czerwca 2014 r. na terenie województwa działało łącznie 87 grup producentów rolnych. Najwięcej grup, bo aż 41, zostało utworzonych przez producentów drobiu.
Pod względem liczby zarejestrowanych grup producentów rolnych wyróżnia się województwo wielkopolskie, w którym na koniec 2013 r. było ich 386.
Ideą zakładania grupy producenckiej jest wspólny marketing pozwalający na generowanie wyższych zysków oraz pewniejszy zbyt. Z tego względu wśród korzyści, jakie wynikają z tej formy integracji wymieniane są[4]:
- większa siła przetargowa na rynku, co umożliwia uzyskanie wyższych cen zbytu i niższych cen przy zakupie środków produkcji
- ułatwienie dostępu do informacji rynkowej i naukowej
- zwiększenie dostępu do zewnętrznych źródeł finansowania
- umożliwienie wspólnego inwestowania w urządzenia obsługujące dystrybucję oraz służące do wstępnego przetwarzania surowca
Grupa producencka zwykle sprzedaje surowce wytwarzane przez zrzeszonych w niej rolników, firmie przemysłu spożywczego, która jest integratorem tej grupy.
Przypisy
- ↑ Małysz J. 2002. Rozwój agrobiznesu a procesy integracyjne (cz. II). "Wieś i Rolnictwo", nr 1, s. 25-30.
- ↑ arimr.gov.pl
- ↑ Malinger J. 2014. Tendencje zmian i dynamika rozwoju grup producentów rolnych po wjeściu Polski do Unii Europejskiej. [w:] Rolnictwo, gospodarka żywnościowa, obszary wiejskie - 10 lat w Unii Europejskiej. Wyd. SGGW, Warszawa, s. 49-56
- ↑ Małysz J. 2002. Rozwój agrobiznesu a procesy integracyjne (cz. II). Wieś i Rolnictwo nr 1, s. 25-30
Bibliografia
Malinger J. 2014. Tendencje zmian i dynamika rozwoju grup producentów rolnych po wejściu Polski do Unii Europejskiej. [w:] Rolnictwo, gospodarka żywnościowa, obszary wiejskie - 10 lat w Unii Europejskiej. Wyd. SGGW, Warszawa, s. 49-56.
Małysz J. 2002. Rozwój agrobiznesu a procesy integracyjne (cz. II). "Wieś i Rolnictwo", nr 1, s. 25-30.
