Eneasz Sylwiusz Piccolomini

Eneasz Sylwiusz Piccolomini
Eneasz Sylwiusz Piccolomini, źródło:Poczet biskupów warmińskich, pod red. Stanisława Achremczyka, Olsztyn 2008, 510 ss.
Data i miejsce urodzenia	18 października 1405 Corsignano
Data i miejsce śmierci	14 lub 15 sierpnia 1464 Ankona
Zawód	biskup warmiński

Eneasz Sylwiusz Piccolomini (ur. 18 października 1405 r. w Corsignano, zm. 14 lub 15 sierpnia 1464 r. w Ankonie) – biskup warmiński w latach 1457–1458.

Życiorys

Szkoła i wykształcenie

po ukończeniu 18 lat studiował sztukę oratorską i poezję na uniwersytecie w Sienie[3]. Przez krótki czas w 1425 roku był zafascynowany życiem klasztornym pod wpływem św. Bernardyna ze Sieny; następnie kontynuował studia nauk klasycznych i poezji we Florencji. Zdobywał także wykształcenie prawnicze.

Praca

Jako sekretarz biskupa Fermo, Domenico Capranicy brał udział w soborze w Bazylei (1432), gdzie zgromadzili się przeciwnicy papieża Eugeniusza IV[4]. Następnie pozostawał w służbie innych dostojników kościelnych – Nicodemo della Scala (biskupa Freising), Bartolomeo (biskupa Novary) i kardynała Albergatiego. Towarzyszył Albergatiemu na kongresie w Arras (1435), gdzie debatowano nad układem pokojowym pomiędzy Francją i Burgundią. W tym samym roku został wysłany przez kardynała z tajną misją do Szkocji. Po powrocie zyskiwał sławę poety (m.in. dzięki erotycznej komedii Chryzis), pozostając nadal w aktywnej opozycji wobec Eugeniusza IV[3]. Był mistrzem ceremonii konklawe, które powołało w 1439 antypapieża Feliksa V; towarzyszył następnie antypapieżowi jako jego osobisty sekretarz[3]. W 1442 przeszedł na służbę cesarza Fryderyka III w roli sekretarza i nadwornego poety cesarskiego; tym samym powrócił do grona zwolenników papieża Eugeniusza IV[3]. Oficjalnie pojednał się z papieżem w 1445, kiedy przebywał z misją dyplomatyczną w Rzymie[3]. Jednocześnie następowały przemiany w charakterze Piccolominiego, wywołane ciężką chorobą[3]. Dotychczas hołdujący urokom życia, ojciec kilkorga nieślubnych dzieci, stawał się bliższy sprawom duchowym – 4 marca 1446 przyjął święcenia kapłańskie[3]. W tym samym roku brał udział w zwalczeniu wpływów Ligi Elektorów, działającej wbrew interesom zarówno cesarza, jak i papieża. 1447 został mianowany biskupem Triestu[4]; 1448 odegrał ważną rolę przy przyjęciu Konkordatu Wiedeńskiego. W 1450 został przeniesiony na biskupstwo Sieny, które zajmował już do wyboru na papieża[3]. Pozostawał jednocześnie nadal (do 1455) w służbie dyplomatycznej Fryderyka III, był jego ambasadorem w Czechach (1451) oraz towarzyszył mu w uroczystościach koronacyjnych w Rzymie (1452)[3]. 17 grudnia 1456 został mianowany przez papieża Kaliksta III kardynałem[1]. W latach: 26 stycznia 1457 – 26 stycznia 1458 był kamerlingiem Kolegium kardynałów.
Cieszącego się uznaniem europejskim dyplomatę dostrzegła jako rozwiązanie swoich problemów część, podzielonej wojną trzynastoletnią, kapituły warmińskiej. Kanonicy, pod przewodnictwem Jana Plastwicha i Bartłomieja Liebenwalda, wybrali w 1457 w Głogowie Piccolominiego na następcę zmarłego biskupa warmińskiego Franciszka Kuhschmalza. Już jako papież Pius II, Piccolomini powołał na swojego następcę na warmińskiej stolicy biskupiej Pawła Legendorfa.

Ciekawostki

Urodził się w biednej, choć szlacheckiej rodzinie. W młodości pracował w polu

Bibliografia

Obłąk Jan, Kopiczko Andrzej,Historia Diecezji i Archidiecezji Warmińskiej, Olsztyn 2010, 261 ss.

Poczet biskupów warmińskich, pod red. Stanisława Achremczyka, Olsztyn 2008, 510 ss.

Zobacz też

Picolomini Enea Silvio

Pope Pius II