Gorysz pagórkowy

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
Gorysz pagórkowy

Peucedanum oreoselinum
(L.) Moench
Gorysz pagórkowy – kwiatostan
Gorysz pagórkowy – kwiatostan
Systematyka
Królestwo rośliny
Gromada rośliny naczyniowe
Klasa okrytonasienne
Rząd selerowce
Rodzina selerowate
Rodzaj gorysz
Gatunek gorysz pagórkowy
Synonimy

Gorysz pagórkowy, gorysz pagórkowaty, gorysz olszyniec (Peucedanum oreoselinum Hedw.) – gatunek rośliny należący do rodziny selerowatych (Apiaceae).

Morfologia

Łodyga obła, z rdzeniem, naga, walcowata, podłużnie kreskowana, szeroko gałęzista, długości 30-100 cm. Liście odziomkowe, podwójnie lub potrójnie pierzastosieczne bądź wrębne, z obu stron zielone i lśniące, odcinki jajowate, odgięte w dół, z krótko zaostrzonymi ząbkami. Kwiaty barwy białej, zebrane w baldach złożony o 20-25 szypułach, pokrywy drobne, omszone, pokrywki lancetowate, biało obrzeżone. W Polsce gorysz pagórkowy kwitnie pomiędzy czerwcem a sierpniem. Owoc stanowi oskrzydlona rozłupka.

Rozmieszczenie i ekologia

Gorysz pagórkowy występuje w miejscach suchych, piaszczystych, na murawach, skrajach lasów, zaroślach oraz w widnych borach i dąbrowach.

Na Warmia i Mazurach występuje m.in. w borze sosnowym w Nadleśnictwie Nowe Ramuki.

Wartość użytkowa

W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gorysz pagórkowy pełni rolę gatunku charakterystycznego dla zespołu subkontynentalnego boru sosnowego świeżego (boru goryszowego) Peucedano-Pinetum.

Ciekawostki

Subkontynentalny bór sosnowy świeży jest najbardziej pospolitym zbiorowiskiem leśnym w północno-wschodniej części kraju, w tym także na obszarze Warmii i Mazur. Powierzchnie podlegające zabiegom gospodarczym mają jednak często uproszczony, jednowiekowy drzewostan, a zestaw gatunków występujących w runie jest bardzo ograniczony w stosunku do zbiorowisk o charakterze naturalnym.

Zobacz też

pl.wikipedia.org, Gorysz pagórkowy [22.05.2014]
pl.wikipedia.org, Kontynentalny bór sosnowy świeży [22.05.2014]

Bibliografia

Zbiorowiska roślinne Polski. Lasy i zarośla, red. naukowa Władysław Matuszkiewicz, Piotr Sikorski i.in., Warszawa 2012.