Alfons Miedzianowski

Alfons Miedzianowski
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1912 r. Grudziądz
Data i miejsce śmierci	27 maja 1992 r. Olsztyn
Miejsce spoczynku	cmentarz komunalny w Olsztynie
Zawód	lekarz

Alfons Miedzianowski (ur. 7 stycznia 1912 r. w Grudziądzu, zm. 26 maja 1992 r.) – lekarz, specjalista II st. chorób wewnętrznych, ftyzjatrii i reumatologii. Przewodniczący oddziału olsztyńskiego PTL oraz TIP.

Życiorys

Syn Jana i Julianny z d. Schultz.

Szkoła i wykształcenie

Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1930 r. po ukończeniu Gimnazjum Klasycznego w Grudziądzu. Studiował na Wydziale Lekarskim UP w latach 1930–1936. Dyplom lekarza otrzymał 1 lipca 1938r.

Praca

Od piątego roku studiów pracował w Zakładzie Anatomii Patologicznej UP jako młodszy asystent, a także w Katedrze Chirurgii Szczękowej. Od 27 września 1936 do 26 marca 1937 r. powołany do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego Szkoły Podchorążych Rezerwy w Warszawie. Po jej ukończeniu otrzymał przydział do 4 pułku lotniczego w Toruniu. Od 1 stycznia 1938 r. odbywał staż w Szpitalu Miejskim w Toruniu i Szpitalu Miejskim w Bydgoszczy.

Pod koniec sierpnia 1939 r. został zmobilizowany jako lekarz 4 pułku lotniczego w Toruniu i w tym charakterze uczestniczył w kampanii wrześniowej. Był internowany na Węgrzech w Kisbodak Tabor, sprawując opiekę lekarską nad 2500 żołnierzy. Wiosną 1940 r. przedostał się do Aten, a następnie do Libanu, gdzie wstąpił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Pracował w tejże jako lekarz w Syrii, Palestynie i Tobruku. Brał udział w bitwie pod El-Ghazala, gdzie 10 lutego 1942 r. został ranny. Ewakuowany do szpitala w Aleksandrii zakończył czynną służbę wojskową.

Po powrocie do zdrowia pracował na Bliskim Wschodzie w Polskim Szpitalu nr 1, w 22 Indyjskim Ogólnym Szpitalu Wojennym i w 8 Polskim Szpitalu Wojennym. Wrócił do Polski 27 sierpnia 1947 r. Od 15 grudnia 1947 do 31 lipca 1952 r. pracował w Szpitalu w Wyrzysku. Następnie przeniósł się do Olsztyna i objął ordynaturę na oddziale wewnętrznym Szpitalu Wojewódzkim.

Na emeryturę przeszedł w roku 1968, jednakże do roku 1988 nadal pracował jako kierownik Poradni Chorób Wewnętrznych i Pracowni Elektrokardiograficznej w Przychodni WSZ. Był specjalistą II st. chorób wewnętrznych, ftyzjatrii i reumatologii.

Był przewodniczącym Oddziału Olsztyńskiego PTL oraz TIP.

Odznaczenia

Posiadał odznaczenia za obronę Tobruku, Gwiazdę Afryki, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP.

Bibliografia

Bednarski Z., "Rocznik Medyczny", tom V, vol. I, s. 106, Olsztyn 1997.