Łąkorek: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
(Charakterystyka fizjograficzna)
(Dzieje miejscowości)
Linia 43: Linia 43:
 
=== Dzieje miejscowości ===
 
=== Dzieje miejscowości ===
  
Pierwsze osadnictwo na tym terenie wzmiankowanie jest już w czasach wczesnośredniowiecznych. W XIX w. na wschodnim brzegu [[Jezioro Łąkorz |Jeziora Łąkorz]] odnaleziono pozostałości po osadzie. Najprawdopodobniej są to ślady rezydencji krzyżackiej wzmiankowanej w 1340 r. jako Parthaczyn. Nie znana jest etymologia nazwy miejscowości. W 1414 r. dokumenty krzyżackie mówią o startach poniesionych w wyniku wojen polsko – krzyżackich przez Janusza z Łąkorek . W poł. XV w. miejscowość stanowiła własność rycerską z folwarkiem. Administracyjnie przynależała wówczas do komturii radzyńskiej a w XVI w. do powiatu michałowskiego jako własność królewska [[starostwo radzyńskie |starostwa radzyńskiego]]. Pod koniec XVIII w. majątek stał się własnością skarbu państwa pruskiego. Do Traktatu Wersalskiego wieś była oddawana w dzierżawę, kolejno dla: Cathariny Beier, Friedricha Freitag, J. Neurnarn. A. Jaśkiewicza, B. Dernbka, Eduarta Lenge. Na przełomie XIX/XX w. wieś obejmowała 561 ha: w tym 287 użytków gospodarczych, 56 łąk, 35 pastwisk, 10 nieużytków i 175 wody . Znajdowały się tutaj, wówczas 23 budynki i 9 dymów . Mieszkało w tym okresie 86 katolików i 69 ewangelików . Ponadto w tym czasie istniała we wsi gorzelnia oraz handlowano tuczonym bydłem i owcami.W poł. XX w. Łąkorek trafia w zarząd starostwa [[Nowe Miasto Lubawskie]]. Po II wojnie światowej majątek przeszedł w ręce Skarbu Państwa. Ponadto nieopodal miejscowości znajduje się góra zwana Wielogrobem, na której odkryto wiele pochówków. Według legendy miano tam chować zmarłych z okresu wczesnośredniowiecznych, wojen polsko – szwedzkich i czasów napoleońskich. Nie zachowała się informacja o formie zabudowy wiejskiej.
+
W XIX w. na wschodnim brzegu [[Jezioro Łąkorz |Jeziora Łąkorz]] odnaleziono pozostałości po osadzie z wczesnego średniowiecza. Najprawdopodobniej są to ślady rezydencji krzyżackiej wzmiankowanej w 1340 r., jako Parthaczyn.  
 +
 
 +
<br/>
 +
 
 +
W poł. XV w. miejscowość stanowiła własność rycerską z folwarkiem. W XV w. wieś administracyjnie należała do komturii radzyńskiej, a w XVI w. do powiatu michałowskiego, jako własność królewska [[starostwo radzyńskie |starostwa radzyńskiego]]. Pod koniec XVIII w. majątek stał się własnością pruskiego Skarbu Państwa. Do Traktatu Wersalskiego wieś dzierżawili: Cathariny Beier, Friedricha Freitag, J. Neurnarn. A. Jaśkiewicza, B. Dernbka, Eduarta Lenge.  
 +
 
 +
<br/>
 +
 
 +
Na przełomie XIX/XX w. teren wsi zajmował 561 ha. We wsi było 287 ha użytków gospodarczych, 56 ha łąk oraz znajdowało się tu 35 ha pastwisk, 10 ha nieużytków. We wsi były 23 budynki i mieszkało tu 86 katolików i 69 ewangelików. W tym czasie we wsi istniała gorzelnia oraz handlowano tuczonym bydłem i owcami. W poł. XX w. Łąkorek znalazł się w zarządzie starostwa [[Nowe Miasto Lubawskie]]. Po II wojnie światowej majątek przeszedł w ręce Skarbu Państwa.
 +
 
  
 
<br/>
 
<br/>

Wersja z 18:48, 11 lis 2013

Łąkorek

Dworek Friedricha Lange, źródło: http://wwww.gminabiskupiec.pl, 12.09.2013.
Dworek Friedricha Lange, źródło: http://wwww.gminabiskupiec.pl, 12.09.2013.
Rodzaj miejscowości wieś sołecka
Państwo  Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat nowomiejski
Gmina Biskupiec Pomorski
Liczba ludności (Pole-obowiązkowe) Pole-obowiązkowe
Strefa numeracyjna (+48) 56
Tablice rejestracyjne NNM
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Łąkorek
Łąkorek
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Łąkorek
Łąkorek
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Łąkorek (w XV w. Cleyne Linker, Lonker, Linkhorn, Mały Łąkorek, w końcu XVII w. Łąkorek, niem. Lonkorrek, Lonkorreck) – wieś sołecka w Polsce w województwie warmińsko–mazurskim, w powiecie nowomiejskim, w gminie Biskupiec Pomorski. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego.


Charakterystyka fizjograficzna

W Łąkorku występuje pomniki przyrody: lipa drobnolistna i kasztanowiec zwyczajny zasadzone w 1986 r. Miejscowość położona jest na terenie gminy Biskupiec Pomorski, której powierzchnię zajmują przede wszystkim lasy i jeziora. W całości lasy stanowią 26% powierzchni gminy, a jeziora 3,28%. Zasadniczymi elementami morfologicznymi tego obszaru są: wysoczyzna morenowa (średnia wysokość 90-110 m n.p.m.), wzgórza i pagórki morenowe, sandry, rynny jeziorne i doliny rzeczne. Powierzchnia wysoczyzny charakteryzuje się występowaniem licznych drobnych zagłębień wytopiskowych. Znajdziemy tutaj tzw. oczka polodowcowe, mokradła i torfowiska, a w okolicach miejscowości Łąkorz wyspy otoczone sandrem. Na terenie gminy występują również tzw. ozy (w okolicach Mierzyna, na zachód od Sumina oraz na północ od Wielka Tymawa) i kemy (w rejonie Sumina, Łąkorka, Wonny i Szwarcenowa). Na terenie gminy napotkamy także na zastoiska. Największe z nich to zastoisko biskupieckie – o płaskim, rozległym i podmokłym dnie. Natomiast najwyższym punktem położonym na terenie gminy jest Góra Szwedzka – o wysokości 121,3 m n.p.m. Najniżej położony punkt zaś o wysokości ok. 62 m n.p.m. znajduje się w dolinie Osy u ujścia jej do Jeziora Płowęż. W obrębie gminy znajdują się także rezerwaty przyrody: ornitofaunistyczny „Jezioro Karaś”, torfowiskowy „Kociołek”, „Łabędź”, „Uroczysko Piotrowice” oraz częściowo Brodnicki Park Krajobrazowy. Na obszarze gminy występują zasadniczo trzy typy gleb. Są to: gleby brunatne, gleby bielicowe, gleby mułowo-torfowo-murszaste. Ponadto odnajdziemy tutaj czarne ziemie i gleby szare oraz mady glejowe i wody powierzchniowe.



Dzieje miejscowości

W XIX w. na wschodnim brzegu Jeziora Łąkorz odnaleziono pozostałości po osadzie z wczesnego średniowiecza. Najprawdopodobniej są to ślady rezydencji krzyżackiej wzmiankowanej w 1340 r., jako Parthaczyn.


W poł. XV w. miejscowość stanowiła własność rycerską z folwarkiem. W XV w. wieś administracyjnie należała do komturii radzyńskiej, a w XVI w. do powiatu michałowskiego, jako własność królewska starostwa radzyńskiego. Pod koniec XVIII w. majątek stał się własnością pruskiego Skarbu Państwa. Do Traktatu Wersalskiego wieś dzierżawili: Cathariny Beier, Friedricha Freitag, J. Neurnarn. A. Jaśkiewicza, B. Dernbka, Eduarta Lenge.


Na przełomie XIX/XX w. teren wsi zajmował 561 ha. We wsi było 287 ha użytków gospodarczych, 56 ha łąk oraz znajdowało się tu 35 ha pastwisk, 10 ha nieużytków. We wsi były 23 budynki i mieszkało tu 86 katolików i 69 ewangelików. W tym czasie we wsi istniała gorzelnia oraz handlowano tuczonym bydłem i owcami. W poł. XX w. Łąkorek znalazł się w zarządzie starostwa Nowe Miasto Lubawskie. Po II wojnie światowej majątek przeszedł w ręce Skarbu Państwa.



Ludzie związani z miejscowością

Z Łąkorkiem związana jest postać Fredricha Lange - dr medycyny, fundatora szpitala w Nowym Mieście Lubawskim oraz właściciela majątku Łąkorek. W kadencji 2011-2015 sołtysem wsi jest Jarosław Karski.


Zabytki

Na terenie miejscowości znajdują się następujące zabytki: zespół pałacowo-parkowy, cmentarz ewangelicki, krzyż nad Jeziorem Łąkorz.



Bibliografia

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t.V, Warszawa 1884, 960 ss.



Kinlis (dyskusja) 11:12, 11 wrz 2013 (CEST)