Łąkorek: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja zweryfikowana][wersja zweryfikowana]
Linia 11: Linia 11:
 
  |województwo          = warmińsko-mazurskie
 
  |województwo          = warmińsko-mazurskie
 
  |powiat                = nowomiejski  
 
  |powiat                = nowomiejski  
  |gmina                = Biskupiec Pomorski
+
  |gmina                = Biskupiec
 
  |miejscowość podstawowa =
 
  |miejscowość podstawowa =
 
  |sołectwo              =
 
  |sołectwo              =
Linia 30: Linia 30:
 
  |www                  =
 
  |www                  =
 
}}
 
}}
<big>'''Łąkorek'''</big>  (w XV w. Cleyne Linker, Lonker, Linkhorn, Mały Łąkorek, w końcu XVII w. Łąkorek, niem. Lonkorrek, Lonkorreck) – [[wieś sołecka]] w Polsce w [[województwo warmińsko - mazurskie| województwie warmińsko–mazurskim]], w [[powiat nowomiejski| powiecie nowomiejskim]], w [[gmina Biskupiec Pomorski |gminie Biskupiec Pomorski]]. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego.
+
<big>'''Łąkorek'''</big>  (w XV w. Cleyne Linker, Lonker, Linkhorn, Mały Łąkorek, w końcu XVII w. Łąkorek, niem. Lonkorrek, Lonkorreck) – [[wieś sołecka]] w Polsce w [[Województwo warmińsko-mazurskie| województwie warmińsko–mazurskim]], w [[Powiat nowomiejski| powiecie nowomiejskim]], w [[Biskupiec (gmina wiejska)|gminie Biskupiec]]. W latach 1975-1998 miejscowość [[Podział administracyjny |administracyjnie]] należała do województwa toruńskiego.
  
 
<br/>
 
<br/>
  
 
=== Charakterystyka fizjograficzna ===
 
=== Charakterystyka fizjograficzna ===
W Łąkorku występuje pomniki przyrody: [[Pomnik przyrody w Łąkorku|lipa drobnolistna i kasztanowiec zwyczajny zasadzone w 1986 r.]] Miejscowość położona jest na terenie [[gmina Biskupiec Pomorski| gminy Biskupiec Pomorski]], której powierzchnię zajmują przede wszystkim lasy i jeziora. W całości lasy stanowią 26% powierzchni gminy, a jeziora 3,28%. Zasadniczymi elementami morfologicznymi tego obszaru są: wysoczyzna morenowa (średnia wysokość 90-110 m n.p.m.), wzgórza i pagórki morenowe, sandry, rynny jeziorne i doliny rzeczne. Powierzchnia wysoczyzny charakteryzuje się występowaniem licznych drobnych zagłębień wytopiskowych. Znajdziemy tutaj tzw. oczka polodowcowe, mokradła i torfowiska, a w okolicach miejscowości [[Łąkorz]] wyspy otoczone sandrem. Na terenie gminy występują również tzw. ozy (w okolicach [[Mierzyn |Mierzyna]], na zachód od [[Sumin |Sumina]] oraz na północ od [[Wielka Tymawa]]) i kemy (w rejonie [[Sumin |Sumina]], Łąkorka, [[Wonna| Wonny]] i [[Szwarcenowo |Szwarcenowa]]). Na terenie gminy napotkamy także na zastoiska. Największe z nich to zastoisko biskupieckie – o płaskim, rozległym i podmokłym dnie. Natomiast najwyższym punktem położonym na terenie gminy jest [[Góra Szwedzka]] – o wysokości 121,3 m n.p.m. Najniżej położony punkt zaś o wysokości ok. 62 m n.p.m. znajduje się w dolinie rzeki [[rzeka Osa |Osy]] u ujścia jej do [[Jezioro Płowęż |Jeziora Płowęż]]. W obrębie gminy znajdują się także rezerwaty przyrody: ornitofaunistyczny [[Rezerwat "Jezioro Karaś"|"Jezioro Karaś"]], torfowiskowy [[Rezerwat "Kociołek"|"Kociołek"]], [[Rezerwat "Łabędź"|"Łabędź"]], [[Rezerwat "Uroczysko Piotrowice"|"Uroczysko Piotrowice"]] oraz częściowo [[Brodnicki Park Krajobrazowy]]. Na obszarze gminy występują zasadniczo trzy typy gleb. Są to: gleby brunatne, gleby bielicowe, gleby mułowo-torfowo-murszaste. Ponadto odnajdziemy tutaj czarne ziemie i gleby szare oraz mady glejowe i wody powierzchniowe.
+
W Łąkorku występuje pomniki przyrody: pomnik przyrody - lipa drobnolistna i kasztanowiec zwyczajny zasadzone w 1986 r. Miejscowość położona jest na terenie [[Biskupiec (gmina wiejska)| gminy Biskupiec]], której powierzchnię zajmują przede wszystkim lasy i jeziora. W całości lasy stanowią 26% powierzchni gminy, a jeziora 3,28%. Zasadniczymi elementami morfologicznymi tego obszaru są: wysoczyzna morenowa (średnia wysokość 90-110 m n.p.m.), wzgórza i pagórki morenowe, sandry, rynny jeziorne i doliny rzeczne. Powierzchnia wysoczyzny charakteryzuje się występowaniem licznych drobnych zagłębień wytopiskowych. Znajdziemy tutaj tzw. oczka polodowcowe, mokradła i torfowiska, a w okolicach miejscowości [[Łąkorz]] wyspy otoczone sandrem. Na terenie gminy występują również tzw. ozy (w okolicach [[Mierzyn |Mierzyna]], na zachód od [[Sumin |Sumina]] oraz na północ od [[Wielka Tymawa]]) i kemy (w rejonie [[Sumin |Sumina]], Łąkorka, [[Wonna| Wonny]] i [[Szwarcenowo |Szwarcenowa]]). Na terenie gminy napotkamy także na zastoiska. Największe z nich to zastoisko biskupieckie – o płaskim, rozległym i podmokłym dnie. Natomiast najwyższym punktem położonym na terenie gminy jest [[Góra Szwedzka]] – o wysokości 121,3 m n.p.m. Najniżej położony punkt zaś o wysokości ok. 62 m n.p.m. znajduje się w dolinie [[Rzeka Osa |rzeki Osy]] u ujścia jej do [[Jezioro Płowęż |Jeziora Płowęż]]. W obrębie gminy znajdują się także rezerwaty przyrody: ornitofaunistyczny [[Rezerwat Jezioro Karaś|"Jezioro Karaś"]], torfowiskowy [[Rezerwat Kociołek|"Kociołek"]], [[Rezerwat Łabędź|"Łabędź"]], [[Rezerwat Uroczysko Piotrowice|"Uroczysko Piotrowice"]] oraz częściowo [[Brodnicki Park Krajobrazowy]]. Na obszarze gminy występują zasadniczo trzy typy gleb. Są to: gleby brunatne, gleby bielicowe, gleby mułowo-torfowo-murszaste. Ponadto odnajdziemy tutaj czarne ziemie i gleby szare oraz mady glejowe i wody powierzchniowe.
  
 
<br/>
 
<br/>
Linia 41: Linia 41:
 
=== Dzieje miejscowości ===
 
=== Dzieje miejscowości ===
 
W XIX w. na wschodnim brzegu [[Jezioro Łąkorz |Jeziora Łąkorz]] odnaleziono pozostałości po osadzie z wczesnego średniowiecza. Najprawdopodobniej są to ślady rezydencji krzyżackiej wzmiankowanej w 1340 r., jako Parthaczyn.  
 
W XIX w. na wschodnim brzegu [[Jezioro Łąkorz |Jeziora Łąkorz]] odnaleziono pozostałości po osadzie z wczesnego średniowiecza. Najprawdopodobniej są to ślady rezydencji krzyżackiej wzmiankowanej w 1340 r., jako Parthaczyn.  
 
 
<br/>
 
<br/>
  
 
W poł. XV w. miejscowość stanowiła własność rycerską z folwarkiem. W XV w. wieś administracyjnie należała do komturii radzyńskiej, a w XVI w. do powiatu michałowskiego, jako własność królewska [[starostwo radzyńskie |starostwa radzyńskiego]]. Pod koniec XVIII w. majątek stał się własnością pruskiego Skarbu Państwa. Do Traktatu Wersalskiego wieś dzierżawili: Cathariny Beier, Friedricha Freitag, J. Neurnarn. A. Jaśkiewicza, B. Dernbka, Eduarta Lenge.  
 
W poł. XV w. miejscowość stanowiła własność rycerską z folwarkiem. W XV w. wieś administracyjnie należała do komturii radzyńskiej, a w XVI w. do powiatu michałowskiego, jako własność królewska [[starostwo radzyńskie |starostwa radzyńskiego]]. Pod koniec XVIII w. majątek stał się własnością pruskiego Skarbu Państwa. Do Traktatu Wersalskiego wieś dzierżawili: Cathariny Beier, Friedricha Freitag, J. Neurnarn. A. Jaśkiewicza, B. Dernbka, Eduarta Lenge.  
 
 
<br/>
 
<br/>
  
 
Na przełomie XIX/XX w. teren wsi zajmował 561 ha. We wsi było 287 ha użytków gospodarczych, 56 ha łąk oraz znajdowało się tu 35 ha pastwisk, 10 ha nieużytków. We wsi były 23 budynki i mieszkało tu 86 katolików i 69 ewangelików. W tym czasie we wsi istniała gorzelnia oraz handlowano tuczonym bydłem i owcami. W poł. XX w. Łąkorek znalazł się w zarządzie starostwa [[Nowe Miasto Lubawskie]]. Po II wojnie światowej majątek przeszedł w ręce Skarbu Państwa.
 
Na przełomie XIX/XX w. teren wsi zajmował 561 ha. We wsi było 287 ha użytków gospodarczych, 56 ha łąk oraz znajdowało się tu 35 ha pastwisk, 10 ha nieużytków. We wsi były 23 budynki i mieszkało tu 86 katolików i 69 ewangelików. W tym czasie we wsi istniała gorzelnia oraz handlowano tuczonym bydłem i owcami. W poł. XX w. Łąkorek znalazł się w zarządzie starostwa [[Nowe Miasto Lubawskie]]. Po II wojnie światowej majątek przeszedł w ręce Skarbu Państwa.
 
 
<br/>
 
<br/>
  
Linia 58: Linia 55:
  
 
=== Ludzie związani z miejscowością===
 
=== Ludzie związani z miejscowością===
 
 
Z Łąkorkiem związana jest postać [[Fredrich Lange |Fredricha Lange]] - dr medycyny, fundatora szpitala w [[Nowe Miasto Lubawskie| Nowym Mieście Lubawskim]] oraz właściciela majątku Łąkorek. W kadencji 2011-2015 sołtysem wsi jest [[Jarosław Karski]].
 
Z Łąkorkiem związana jest postać [[Fredrich Lange |Fredricha Lange]] - dr medycyny, fundatora szpitala w [[Nowe Miasto Lubawskie| Nowym Mieście Lubawskim]] oraz właściciela majątku Łąkorek. W kadencji 2011-2015 sołtysem wsi jest [[Jarosław Karski]].
 
   
 
   
Linia 64: Linia 60:
  
 
=== Zabytki===
 
=== Zabytki===
 
+
Na terenie miejscowości znajdują się następujące zabytki: [[Zespół pałacowo–parkowy w Łąkorku |zespół pałacowo-parkowy]], cmentarz ewangelicki, krzyż nad [[Jezioro Łąkorz |Jeziorem Łąkorz]].   
Na terenie miejscowości znajdują się następujące zabytki: [[zespół pałacowo–parkowy w Łąkorku | zespół pałacowo-parkowy]], cmentarz ewangelicki, krzyż nad [[Jezioro Łąkorz |Jeziorem Łąkorz]].   
 
  
 
<br/>
 
<br/>
  
 
=== Turystyka ===
 
=== Turystyka ===
W miejscowości ma swój koniec [[Szlak pieszy Samborowo - Łąkorek|szlak żółty]] z Samborowa.
+
*Wieś znajduje się na [[Szlak pieszy Samborowo - Łąkorek|szlaku pieszym Samborowo - Łąkorek]] - przebieg trasy: [[Samborowo]] - [[Makowo]] - [[Iława]] - [[Radomno]] - Łąkorek.
 
 
 
<br/>
 
<br/>
  
 
=== Bibliografia ===
 
=== Bibliografia ===
 
 
''Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich'', pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t.V, Warszawa 1884, 960 ss.  
 
''Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich'', pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t.V, Warszawa 1884, 960 ss.  
 
  
 
<br/>
 
<br/>
  
 
+
[[Kategoria: Powiat nowomiejski]]
 
+
[[Kategoria: Biskupiec (gmina wiejska)]]
[[Kategoria: Miejscowość]][[Kategoria:Powiat nowomiejski]][[Kategoria: Gmina Biskupiec Pomorski]][[Kategoria:Wieś sołecka]]
+
[[Kategoria: Wsie sołeckie]]
[[Użytkownik:Kinlis|Kinlis]] ([[Dyskusja użytkownika:Kinlis|dyskusja]]) 11:12, 11 wrz 2013 (CEST)
+
[[Kategoria: 1301-1400]]

Wersja z 21:52, 31 sie 2014

Łąkorek

Dworek Friedricha Lange, źródło: Gmina Biskupiec, 12.09.2013.
Dworek Friedricha Lange, źródło: Gmina Biskupiec, 12.09.2013.
Rodzaj miejscowości wieś sołecka
Państwo  Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat nowomiejski
Gmina Biskupiec
Liczba ludności (Pole-obowiązkowe) Pole-obowiązkowe
Strefa numeracyjna (+48) 56
Tablice rejestracyjne NNM
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Łąkorek
Łąkorek
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Łąkorek
Łąkorek
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Łąkorek (w XV w. Cleyne Linker, Lonker, Linkhorn, Mały Łąkorek, w końcu XVII w. Łąkorek, niem. Lonkorrek, Lonkorreck) – wieś sołecka w Polsce w województwie warmińsko–mazurskim, w powiecie nowomiejskim, w gminie Biskupiec. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego.


Charakterystyka fizjograficzna

W Łąkorku występuje pomniki przyrody: pomnik przyrody - lipa drobnolistna i kasztanowiec zwyczajny zasadzone w 1986 r. Miejscowość położona jest na terenie gminy Biskupiec, której powierzchnię zajmują przede wszystkim lasy i jeziora. W całości lasy stanowią 26% powierzchni gminy, a jeziora 3,28%. Zasadniczymi elementami morfologicznymi tego obszaru są: wysoczyzna morenowa (średnia wysokość 90-110 m n.p.m.), wzgórza i pagórki morenowe, sandry, rynny jeziorne i doliny rzeczne. Powierzchnia wysoczyzny charakteryzuje się występowaniem licznych drobnych zagłębień wytopiskowych. Znajdziemy tutaj tzw. oczka polodowcowe, mokradła i torfowiska, a w okolicach miejscowości Łąkorz wyspy otoczone sandrem. Na terenie gminy występują również tzw. ozy (w okolicach Mierzyna, na zachód od Sumina oraz na północ od Wielka Tymawa) i kemy (w rejonie Sumina, Łąkorka, Wonny i Szwarcenowa). Na terenie gminy napotkamy także na zastoiska. Największe z nich to zastoisko biskupieckie – o płaskim, rozległym i podmokłym dnie. Natomiast najwyższym punktem położonym na terenie gminy jest Góra Szwedzka – o wysokości 121,3 m n.p.m. Najniżej położony punkt zaś o wysokości ok. 62 m n.p.m. znajduje się w dolinie rzeki Osy u ujścia jej do Jeziora Płowęż. W obrębie gminy znajdują się także rezerwaty przyrody: ornitofaunistyczny "Jezioro Karaś", torfowiskowy "Kociołek", "Łabędź", "Uroczysko Piotrowice" oraz częściowo Brodnicki Park Krajobrazowy. Na obszarze gminy występują zasadniczo trzy typy gleb. Są to: gleby brunatne, gleby bielicowe, gleby mułowo-torfowo-murszaste. Ponadto odnajdziemy tutaj czarne ziemie i gleby szare oraz mady glejowe i wody powierzchniowe.


Dzieje miejscowości

W XIX w. na wschodnim brzegu Jeziora Łąkorz odnaleziono pozostałości po osadzie z wczesnego średniowiecza. Najprawdopodobniej są to ślady rezydencji krzyżackiej wzmiankowanej w 1340 r., jako Parthaczyn.

W poł. XV w. miejscowość stanowiła własność rycerską z folwarkiem. W XV w. wieś administracyjnie należała do komturii radzyńskiej, a w XVI w. do powiatu michałowskiego, jako własność królewska starostwa radzyńskiego. Pod koniec XVIII w. majątek stał się własnością pruskiego Skarbu Państwa. Do Traktatu Wersalskiego wieś dzierżawili: Cathariny Beier, Friedricha Freitag, J. Neurnarn. A. Jaśkiewicza, B. Dernbka, Eduarta Lenge.

Na przełomie XIX/XX w. teren wsi zajmował 561 ha. We wsi było 287 ha użytków gospodarczych, 56 ha łąk oraz znajdowało się tu 35 ha pastwisk, 10 ha nieużytków. We wsi były 23 budynki i mieszkało tu 86 katolików i 69 ewangelików. W tym czasie we wsi istniała gorzelnia oraz handlowano tuczonym bydłem i owcami. W poł. XX w. Łąkorek znalazł się w zarządzie starostwa Nowe Miasto Lubawskie. Po II wojnie światowej majątek przeszedł w ręce Skarbu Państwa.

Religia

Wieś znajduje się na terenie parafii rzymskokatolickiej pw. św. Mikołaja w Łąkorzu.


Ludzie związani z miejscowością

Z Łąkorkiem związana jest postać Fredricha Lange - dr medycyny, fundatora szpitala w Nowym Mieście Lubawskim oraz właściciela majątku Łąkorek. W kadencji 2011-2015 sołtysem wsi jest Jarosław Karski.


Zabytki

Na terenie miejscowości znajdują się następujące zabytki: zespół pałacowo-parkowy, cmentarz ewangelicki, krzyż nad Jeziorem Łąkorz.


Turystyka


Bibliografia

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t.V, Warszawa 1884, 960 ss.