Bielica: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
(Zobacz też)
Linia 28: Linia 28:
 
  |wikisłownik          =
 
  |wikisłownik          =
 
  |www                  =
 
  |www                  =
}}<br/>
+
}}
''' Bielica ''' (niem. ''Behlenhof'') – [[wieś sołecka]] położona w [[województwo warmińsko-mazurskie|województwie warmińsko-mazurskim]], w [[powiat elbląski|powiecie elbląskim]], w [[gmina Godkowo|gminie Godkowo]]. W latach 1975-1998 miejscowość należała [[podział administracyjny|administracyjnie]] do [[województwo elbląskie|województwa elbląskiego]].
+
''' Bielica ''' (niem. ''Behlenhof'') – [[wieś sołecka]] położona w [[województwo warmińsko-mazurskie|województwie warmińsko-mazurskim]], w [[powiat elbląski|powiecie elbląskim]], w [[Godkowo (gmina wiejska)|gminie Godkowo]]. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa elbląskiego.
  
 
Miejscowość w 2010 roku liczyła 187 mieszkańców (łącznie z [[Cieszyniec|Cieszyńcem]]).
 
Miejscowość w 2010 roku liczyła 187 mieszkańców (łącznie z [[Cieszyniec|Cieszyńcem]]).
 
+
<br/><br/>
<br/>
 
 
 
 
== Położenie ==
 
== Położenie ==
 
Wieś położona jest w zachodniej części województwa warmińsko-mazurskiego, na obszarze [[Wysoczyzna Elbląska|Wysoczyzny Elbląskiej]], 6 km na zachód od [[Godkowo|Godkowa]], przy drodze wojewódzkiej nr 513.
 
Wieś położona jest w zachodniej części województwa warmińsko-mazurskiego, na obszarze [[Wysoczyzna Elbląska|Wysoczyzny Elbląskiej]], 6 km na zachód od [[Godkowo|Godkowa]], przy drodze wojewódzkiej nr 513.
 
<br/>
 
<br/>
 
 
== Dzieje miejscowości ==
 
== Dzieje miejscowości ==
 
Wieś została założona w XVI wieku, a pierwsza wzmianka na jej temat pochodzi z 1578 roku. Występowała wówczas pod nazwą ''Neu Hoff''. Początkowo Bielica była folwarkiem, należącym na parafii w [[Osiek|Osieku]]. Po jakimś czasie została włączona do dóbr książęcych. W połowie XVII stulecia folwark w Bielicy obejmował 18 łanów i nadal wchodził w skład książęcych domen. W 1785 roku miała się tu znajdować siedziba urzędu domen królewskich. W tym okresie Bielica składała się z 22 budynków mieszkalnych i młyna.
 
Wieś została założona w XVI wieku, a pierwsza wzmianka na jej temat pochodzi z 1578 roku. Występowała wówczas pod nazwą ''Neu Hoff''. Początkowo Bielica była folwarkiem, należącym na parafii w [[Osiek|Osieku]]. Po jakimś czasie została włączona do dóbr książęcych. W połowie XVII stulecia folwark w Bielicy obejmował 18 łanów i nadal wchodził w skład książęcych domen. W 1785 roku miała się tu znajdować siedziba urzędu domen królewskich. W tym okresie Bielica składała się z 22 budynków mieszkalnych i młyna.
  
 
Pierwsza połowa XIX wieku była naznaczona przez stacjonujące w dobrach wojska francuskie. 25 stycznia 1807 roku jeden z mieszkańców Bielicy, wespół z karczmarzem z [[Kopina|Kopiny]] i parobkiem z [[Cieszyniec|Cieszyńca]] napadli na powóz adiutanta marszałka Jeana Baptiste Bernadotte'a. Na skutek presji ze strony Francuzów burmistrz [[Pasłęk|Pasłęka]], wysłał chirurga miejskiego w towarzystwie francuskich dragonów na poszukiwania sprawców. Przed schwytaniem i sądem udało się uciec jedynie karczmarzowi z Kopiny. Pozostałych skazano na śmierć. Wyrok wykonano 8 lutego 1807 roku. Mężczyźni zostali rozstrzelani. Niestety władzom i dowódcom zabrakło samozaparcia i chęci aby stanąć do walki z codzienną samowolą, rabunkami, a nierzadko brutalnością francuskich żołnierzy. Miejscowa ludność dramatycznie szybko zubożała. Pojawił się głód, choroby, a wraz z nimi epidemie. Sytuacja powtórzyła się również w 1812 roku w czasie przemarszu wojsk francuskich i odwrotu niedobitków spod Moskwy.
 
Pierwsza połowa XIX wieku była naznaczona przez stacjonujące w dobrach wojska francuskie. 25 stycznia 1807 roku jeden z mieszkańców Bielicy, wespół z karczmarzem z [[Kopina|Kopiny]] i parobkiem z [[Cieszyniec|Cieszyńca]] napadli na powóz adiutanta marszałka Jeana Baptiste Bernadotte'a. Na skutek presji ze strony Francuzów burmistrz [[Pasłęk|Pasłęka]], wysłał chirurga miejskiego w towarzystwie francuskich dragonów na poszukiwania sprawców. Przed schwytaniem i sądem udało się uciec jedynie karczmarzowi z Kopiny. Pozostałych skazano na śmierć. Wyrok wykonano 8 lutego 1807 roku. Mężczyźni zostali rozstrzelani. Niestety władzom i dowódcom zabrakło samozaparcia i chęci aby stanąć do walki z codzienną samowolą, rabunkami, a nierzadko brutalnością francuskich żołnierzy. Miejscowa ludność dramatycznie szybko zubożała. Pojawił się głód, choroby, a wraz z nimi epidemie. Sytuacja powtórzyła się również w 1812 roku w czasie przemarszu wojsk francuskich i odwrotu niedobitków spod Moskwy.
 
 
    
 
    
 
W 1845 roku dobra nabył [[zu Dohna|Karol zu Dohna-Schlodien]] z [[Gładysze|Gładysz]]. Około 1850 roku zu Dohna wybudował w Bielicy obszerny dwór z czerwonej cegły. W 1905 roku majątek został sprzedany przez jego syna Achacego. Nowym właścicielem stał się pan na [[Słobity|Słobitach]] - Ryszard Wilhelm zu Dohna-Schlobitten. W 1907 roku Ryszard Wilhelm dobudował piętro dworu oraz przybudówkę na podjeździe. W latach 1907-1916 mieszkał tu jego syn - Ryszard Emil. Zabudowania gospodarcze tworzyły stajnie, stodoły, trzy przestronne podwórza oraz obora i stelmachownia. Hodowano 56 koni, 234 sztuki bydła, owce oraz świnie. Przed wybuchem [[I Wojna Światowa|I wojny światowej]] we wsi działała jednoklasowa szkoła, agentura pocztowa oraz mała karczma. W 1925 roku Bielica była zamieszkana przez 213 osób - 210 ewangelików i 3 katolików. Wieś składała się wówczas z 18 budynków mieszkalnych. Po 1918 roku dobra były oddawane w dzierżawę przez Dohnów. Ostatecznie Bielica została sprzedana w roku 1935 Wschodniopruskiemu Towarzystwu Ziemskiemu. Towarzystwo natomiast odsprzedało ziemię miejscowym chłopom. W 1939 roku Bielica była zamieszkana przez 332 osoby. W roku 1941 w miejscowości uruchomiono schronisko młodzieżowe dla członków Hitlerjugend. W czasie wojny w miejscowych gospodarstwach pracowali robotnicy przymusowi z Polski, Francji i Białorusi. Niemcy utrzymali Bielicę do 3 lutego 1945 roku.
 
W 1845 roku dobra nabył [[zu Dohna|Karol zu Dohna-Schlodien]] z [[Gładysze|Gładysz]]. Około 1850 roku zu Dohna wybudował w Bielicy obszerny dwór z czerwonej cegły. W 1905 roku majątek został sprzedany przez jego syna Achacego. Nowym właścicielem stał się pan na [[Słobity|Słobitach]] - Ryszard Wilhelm zu Dohna-Schlobitten. W 1907 roku Ryszard Wilhelm dobudował piętro dworu oraz przybudówkę na podjeździe. W latach 1907-1916 mieszkał tu jego syn - Ryszard Emil. Zabudowania gospodarcze tworzyły stajnie, stodoły, trzy przestronne podwórza oraz obora i stelmachownia. Hodowano 56 koni, 234 sztuki bydła, owce oraz świnie. Przed wybuchem [[I Wojna Światowa|I wojny światowej]] we wsi działała jednoklasowa szkoła, agentura pocztowa oraz mała karczma. W 1925 roku Bielica była zamieszkana przez 213 osób - 210 ewangelików i 3 katolików. Wieś składała się wówczas z 18 budynków mieszkalnych. Po 1918 roku dobra były oddawane w dzierżawę przez Dohnów. Ostatecznie Bielica została sprzedana w roku 1935 Wschodniopruskiemu Towarzystwu Ziemskiemu. Towarzystwo natomiast odsprzedało ziemię miejscowym chłopom. W 1939 roku Bielica była zamieszkana przez 332 osoby. W roku 1941 w miejscowości uruchomiono schronisko młodzieżowe dla członków Hitlerjugend. W czasie wojny w miejscowych gospodarstwach pracowali robotnicy przymusowi z Polski, Francji i Białorusi. Niemcy utrzymali Bielicę do 3 lutego 1945 roku.
Linia 49: Linia 45:
 
Na przełomie stycznia i lutego 1945 roku w okolicach Bielicy toczyły się ciężkie walki. Wówczas zniszczeniu uległ dwór zu Dohnów. Po zakończeniu [[II Wojna Światowa|II wojny światowej]] we wsi uruchomiono szkołę, która działała w starym poniemieckim budynku do 1965 roku. Od 1966 roku uczniowie zaczęli uczęszczać do nowo wybudowanej placówki. W dawnym budynku schroniska młodzieżowego uruchomiono świetlicę wiejską. W miejscowości działa również sklep spożywczo-przemysłowy.
 
Na przełomie stycznia i lutego 1945 roku w okolicach Bielicy toczyły się ciężkie walki. Wówczas zniszczeniu uległ dwór zu Dohnów. Po zakończeniu [[II Wojna Światowa|II wojny światowej]] we wsi uruchomiono szkołę, która działała w starym poniemieckim budynku do 1965 roku. Od 1966 roku uczniowie zaczęli uczęszczać do nowo wybudowanej placówki. W dawnym budynku schroniska młodzieżowego uruchomiono świetlicę wiejską. W miejscowości działa również sklep spożywczo-przemysłowy.
 
<br/>
 
<br/>
 
 
== Edukacja ==
 
== Edukacja ==
 
*[[Szkoła Podstawowa w Bielicy]]
 
*[[Szkoła Podstawowa w Bielicy]]
 
<br/>
 
<br/>
 
 
== Zabytki ==
 
== Zabytki ==
 
*Młyn - obecnie własność prywatna
 
*Młyn - obecnie własność prywatna
 
*Budynek dawnej poniemieckiej szkoły, adpotowany na mieszkania prywatne
 
*Budynek dawnej poniemieckiej szkoły, adpotowany na mieszkania prywatne
<br/>
 
 
 
== Bibliografia ==
 
== Bibliografia ==
#''Pasłęk. Z dziejów miasta i okolic 1297-1997'', red. Józef Włodarski, Pasłęk 1997.
+
''Pasłęk. Z dziejów miasta i okolic 1297-1997'', red. Józef Włodarski, Pasłęk 1997.<br/>
#[http://www.uggodkowo.bip.doc.pl/index.php?wiad=78718| Strategia zrównoważonego rozwoju gminy Godkowo na lata 2013-2020] [data dostępu: 5.05.2014]
+
[http://www.uggodkowo.bip.doc.pl/index.php?wiad=78718| Strategia zrównoważonego rozwoju gminy Godkowo na lata 2013-2020] [05.05.2014]<br/>
#[http://www.stat.gov.pl/bdl/app/samorzad_m.dims| Bank Danych Lokalnych GUS] [data dostępu: 5.05.2014]
+
[http://www.stat.gov.pl/bdl/app/samorzad_m.dims| Bank Danych Lokalnych GUS] [05.05.2014]<br/>
#[http://www.glospasleka.pl/index.php?id=news&idd=16448| Lech Słodownik, Bielica] [data dostępu: 5.05.2014]
+
[http://www.glospasleka.pl/index.php?id=news&idd=16448| Lech Słodownik, Bielica] [05.05.2014]<br/>
<br/>
 
 
 
 
{{Przypisy}}
 
{{Przypisy}}
 
<references/>
 
<references/>
 
<br/>
 
<br/>
  
 
+
[[Kategoria: Miejscowość]]  [[Kategoria: Powiat elbląski]] [[Kategoria: Godkowo (gmina wiejska)]] [[Kategoria: Wsie sołeckie]]
[[Kategoria: Miejscowość]]  [[Kategoria: Powiat elbląski]] [[Kategoria: Gmina Godkowo]] [[Kategoria: Wsie sołeckie]]
 

Wersja z 19:35, 31 sie 2014

Bielica

Państwo  Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat elbląski
Gmina Godkowo
Liczba ludności (2010) 187 (łącznie z Cieszyńcem)
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Bielica
Bielica
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Bielica
Bielica
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Bielica (niem. Behlenhof) – wieś sołecka położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie elbląskim, w gminie Godkowo. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa elbląskiego.

Miejscowość w 2010 roku liczyła 187 mieszkańców (łącznie z Cieszyńcem).

Położenie

Wieś położona jest w zachodniej części województwa warmińsko-mazurskiego, na obszarze Wysoczyzny Elbląskiej, 6 km na zachód od Godkowa, przy drodze wojewódzkiej nr 513.

Dzieje miejscowości

Wieś została założona w XVI wieku, a pierwsza wzmianka na jej temat pochodzi z 1578 roku. Występowała wówczas pod nazwą Neu Hoff. Początkowo Bielica była folwarkiem, należącym na parafii w Osieku. Po jakimś czasie została włączona do dóbr książęcych. W połowie XVII stulecia folwark w Bielicy obejmował 18 łanów i nadal wchodził w skład książęcych domen. W 1785 roku miała się tu znajdować siedziba urzędu domen królewskich. W tym okresie Bielica składała się z 22 budynków mieszkalnych i młyna.

Pierwsza połowa XIX wieku była naznaczona przez stacjonujące w dobrach wojska francuskie. 25 stycznia 1807 roku jeden z mieszkańców Bielicy, wespół z karczmarzem z Kopiny i parobkiem z Cieszyńca napadli na powóz adiutanta marszałka Jeana Baptiste Bernadotte'a. Na skutek presji ze strony Francuzów burmistrz Pasłęka, wysłał chirurga miejskiego w towarzystwie francuskich dragonów na poszukiwania sprawców. Przed schwytaniem i sądem udało się uciec jedynie karczmarzowi z Kopiny. Pozostałych skazano na śmierć. Wyrok wykonano 8 lutego 1807 roku. Mężczyźni zostali rozstrzelani. Niestety władzom i dowódcom zabrakło samozaparcia i chęci aby stanąć do walki z codzienną samowolą, rabunkami, a nierzadko brutalnością francuskich żołnierzy. Miejscowa ludność dramatycznie szybko zubożała. Pojawił się głód, choroby, a wraz z nimi epidemie. Sytuacja powtórzyła się również w 1812 roku w czasie przemarszu wojsk francuskich i odwrotu niedobitków spod Moskwy.

W 1845 roku dobra nabył Karol zu Dohna-Schlodien z Gładysz. Około 1850 roku zu Dohna wybudował w Bielicy obszerny dwór z czerwonej cegły. W 1905 roku majątek został sprzedany przez jego syna Achacego. Nowym właścicielem stał się pan na Słobitach - Ryszard Wilhelm zu Dohna-Schlobitten. W 1907 roku Ryszard Wilhelm dobudował piętro dworu oraz przybudówkę na podjeździe. W latach 1907-1916 mieszkał tu jego syn - Ryszard Emil. Zabudowania gospodarcze tworzyły stajnie, stodoły, trzy przestronne podwórza oraz obora i stelmachownia. Hodowano 56 koni, 234 sztuki bydła, owce oraz świnie. Przed wybuchem I wojny światowej we wsi działała jednoklasowa szkoła, agentura pocztowa oraz mała karczma. W 1925 roku Bielica była zamieszkana przez 213 osób - 210 ewangelików i 3 katolików. Wieś składała się wówczas z 18 budynków mieszkalnych. Po 1918 roku dobra były oddawane w dzierżawę przez Dohnów. Ostatecznie Bielica została sprzedana w roku 1935 Wschodniopruskiemu Towarzystwu Ziemskiemu. Towarzystwo natomiast odsprzedało ziemię miejscowym chłopom. W 1939 roku Bielica była zamieszkana przez 332 osoby. W roku 1941 w miejscowości uruchomiono schronisko młodzieżowe dla członków Hitlerjugend. W czasie wojny w miejscowych gospodarstwach pracowali robotnicy przymusowi z Polski, Francji i Białorusi. Niemcy utrzymali Bielicę do 3 lutego 1945 roku.

Na przełomie stycznia i lutego 1945 roku w okolicach Bielicy toczyły się ciężkie walki. Wówczas zniszczeniu uległ dwór zu Dohnów. Po zakończeniu II wojny światowej we wsi uruchomiono szkołę, która działała w starym poniemieckim budynku do 1965 roku. Od 1966 roku uczniowie zaczęli uczęszczać do nowo wybudowanej placówki. W dawnym budynku schroniska młodzieżowego uruchomiono świetlicę wiejską. W miejscowości działa również sklep spożywczo-przemysłowy.

Edukacja


Zabytki

  • Młyn - obecnie własność prywatna
  • Budynek dawnej poniemieckiej szkoły, adpotowany na mieszkania prywatne

Bibliografia

Pasłęk. Z dziejów miasta i okolic 1297-1997, red. Józef Włodarski, Pasłęk 1997.
Strategia zrównoważonego rozwoju gminy Godkowo na lata 2013-2020 [05.05.2014]
Bank Danych Lokalnych GUS [05.05.2014]
Lech Słodownik, Bielica [05.05.2014]

Przypisy