Janusz Malinowski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
(UWAGA! Usunięcie treści (strona pozostała pusta)!)
Linia 1: Linia 1:
  
 +
{{Ludzie sportu infobox
 +
|nazwa                  = Janusz Malinowski
 +
|grafika                = Janusz Malinowski.jpg
 +
|podpis grafiki          =
 +
|Imię i Nazwisko        = Janusz Malinowski
 +
|Data i miejsce urodzenia = 1916 roku w Wilnie
 +
|Data śmierci = 29 czerwca 1990 roku w Olsztynie
 +
|Dyscyplina              = Trener lekkiej atletyki
 +
|Największy sukces        = Wychowawca olimpijczyków
 +
}}
 +
'''Janusz Malinowski''' (ur. 1916 roku w Wilnie, zmarł 29 czerwca 1990 roku w Olsztynie) –
 +
Charyzmatyczny trener, działacz, organizator lekkiej atletyki w Olsztynie. Wychowawca wybitnych zawodników.
 +
=Trenerzy=
 +
Pochodził z rodziny aktorskiej i jego dzieciństwo wiązało się z częstymi przeprowadzkami (Kijów, Kraków, Grodno, Toruń, Poznań, Wilno). Szkołę Powszechną ukończył w Poznaniu (1928) i tam zetknął się ze sportem, ale dopiero w gimnazjum w Wilnie zaczął systematycznie trenować. Miał predyspozycje do sprintu. W 1936 roku po ukończeniu gimnazjum rozpoczął pracę w rozgłośni Polskiego Radia w Wilnie. Reprezentując AZS Wilno został mistrzem miasta w biegach na: 100 i 200 metrów i rekordzistą w sztafecie 4 razy 100 metrów (jednym z partnerów był Leopold Szczerbicki) Wkrótce w tych konkurencjach reprezentował Polskę Północną w meczu z Prusami Wschodnimi. Na stadionie w Królewcu zajął dwa razy trzecie miejsce. Okres II wojny światowej był koszmarem. Aresztowany przez NKWD zesłany w głąb Rosji i ciągle przemieszczany z miejsca na miejsce. W 1942 roku trafił do Armii Andersa, z którą przebył cały szlak bojowy. Po rozformowaniu armii znalazł się w Wielkiej Brytanii, a w 1948 wrócił do Polski , konkretnie do Olsztyna.
 +
W 1950 roku pracował jako sekretarz w Oddziale Okręgu Polskiego Związku Motorowego.  W 1953 rozpoczął prace w roli instruktora lekkiej atletyki w Budowlanych Olsztyn, udzielał się również w Oddziale Związku Lekkiej Atletyki.
 +
W tym okresie wychował kilkoro znakomitych biegaczy. Jego podopieczna Krystyna Kurto wygrała Centralne Biegi narodowe, Franciszek Wesołowski został mistrzem Polski na 1500 metrów i powołano go do reprezentacji kraju.
 +
W 1957 sekcja lekkoatletyczna z Budowlanych zakończyła działalność i przeniósł się z grupą wychowanków do [[TS Gwardia Olsztyn|Gwardii Olsztyn]], gdzie jako trener i organizator tej dyscypliny w klubie odnosił największe sukcesy. Pod jego pieczą znajdowali się tej klasy zawodnicy co: [[Ireneusz Kluczek]], [[Tadeusz Milewski]]. [[Bogdan Załuska]], [[Marek Jóźwik]], [[Ryszard Szparak]], [[Bronisława Ludwichowska]] i [[Danuta Piecyk]]). [[Gwardia należała do najlepszych klubów lekkoatletycznych w Polsce.
 +
Zwracał ogromna uwagę na akcenty patriotyczne, podkreślając, że klub to Polska i Olsztyn. Dbał by zawodnicy zawsze startowali z emblematami klubowymi. Był zbieraczem pamiątek z imprez sportowych. Jego kolekcje: dyplomów, proporcy, znaczków były imponujące.
 +
Wyróżniony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Zasłużony dla Kultury Fizycznej”, Złotą Odznaką PZLA”.
 +
 +
=Bibliografia=
 +
*Archiwum Janusza Poryckiego
 +
 +
[[Kategoria: Sport|Malinowski, Janusz]] [[Kategoria:Trenerzy|Malinowski, Janusz]]

Wersja z 12:37, 2 sty 2015

Janusz Malinowski

Janusz Malinowski
Imię i nazwisko Janusz Malinowski
Data i miejsce urodzenia 1916 roku w Wilnie
Data śmierci 29 czerwca 1990 roku w Olsztynie
Dyscyplina Trener lekkiej atletyki
Największy sukces Wychowawca olimpijczyków

Janusz Malinowski (ur. 1916 roku w Wilnie, zmarł 29 czerwca 1990 roku w Olsztynie) – Charyzmatyczny trener, działacz, organizator lekkiej atletyki w Olsztynie. Wychowawca wybitnych zawodników.

Trenerzy

Pochodził z rodziny aktorskiej i jego dzieciństwo wiązało się z częstymi przeprowadzkami (Kijów, Kraków, Grodno, Toruń, Poznań, Wilno). Szkołę Powszechną ukończył w Poznaniu (1928) i tam zetknął się ze sportem, ale dopiero w gimnazjum w Wilnie zaczął systematycznie trenować. Miał predyspozycje do sprintu. W 1936 roku po ukończeniu gimnazjum rozpoczął pracę w rozgłośni Polskiego Radia w Wilnie. Reprezentując AZS Wilno został mistrzem miasta w biegach na: 100 i 200 metrów i rekordzistą w sztafecie 4 razy 100 metrów (jednym z partnerów był Leopold Szczerbicki) Wkrótce w tych konkurencjach reprezentował Polskę Północną w meczu z Prusami Wschodnimi. Na stadionie w Królewcu zajął dwa razy trzecie miejsce. Okres II wojny światowej był koszmarem. Aresztowany przez NKWD zesłany w głąb Rosji i ciągle przemieszczany z miejsca na miejsce. W 1942 roku trafił do Armii Andersa, z którą przebył cały szlak bojowy. Po rozformowaniu armii znalazł się w Wielkiej Brytanii, a w 1948 wrócił do Polski , konkretnie do Olsztyna. W 1950 roku pracował jako sekretarz w Oddziale Okręgu Polskiego Związku Motorowego. W 1953 rozpoczął prace w roli instruktora lekkiej atletyki w Budowlanych Olsztyn, udzielał się również w Oddziale Związku Lekkiej Atletyki. W tym okresie wychował kilkoro znakomitych biegaczy. Jego podopieczna Krystyna Kurto wygrała Centralne Biegi narodowe, Franciszek Wesołowski został mistrzem Polski na 1500 metrów i powołano go do reprezentacji kraju. W 1957 sekcja lekkoatletyczna z Budowlanych zakończyła działalność i przeniósł się z grupą wychowanków do Gwardii Olsztyn, gdzie jako trener i organizator tej dyscypliny w klubie odnosił największe sukcesy. Pod jego pieczą znajdowali się tej klasy zawodnicy co: Ireneusz Kluczek, Tadeusz Milewski. Bogdan Załuska, Marek Jóźwik, Ryszard Szparak, Bronisława Ludwichowska i Danuta Piecyk). [[Gwardia należała do najlepszych klubów lekkoatletycznych w Polsce. Zwracał ogromna uwagę na akcenty patriotyczne, podkreślając, że klub to Polska i Olsztyn. Dbał by zawodnicy zawsze startowali z emblematami klubowymi. Był zbieraczem pamiątek z imprez sportowych. Jego kolekcje: dyplomów, proporcy, znaczków były imponujące. Wyróżniony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Zasłużony dla Kultury Fizycznej”, Złotą Odznaką PZLA”.

Bibliografia

  • Archiwum Janusza Poryckiego