Josef Steinki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
Linia 1: Linia 1:
 
{{Biogram infobox
 
{{Biogram infobox
  |imię i nazwisko      = ks. Josef Steinki   
+
  |imię i nazwisko      = Josef Steinki   
 
  |imię i nazwisko org  =
 
  |imię i nazwisko org  =
 
  |pseudonim            =
 
  |pseudonim            =
Linia 20: Linia 20:
 
  |www                  =
 
  |www                  =
 
}}
 
}}
 +
'''Josef Steinki''' (ur. 19 grudnia 1889 r. w [[Głotowo|Głotowie]], zm. 16 lutego 1945 r.) – ksiądz włączony w poczet warmińskich męczenników, którzy zginęli śmiercią męczeńską podczas II wojny światowej.
 +
<br/><br/>
 +
== Życiorys ==
 +
Jego ojciec Juliusz był nauczycielem, zaś matka Theresia zajmowała się domem. Spośród dziewięciorga rodzeństwa czterech braci zostało kapłanami, a trzy siostry zakonnicami.
  
'''Ks. Josef Steinki''' (ur. 19 grudnia 1889 r., zm. 16 lutego 1945 r.) – włączony w poczet warmińskich męczenników, którzy zginęli śmiercią męczeńską podczas II wojny światowej.
+
===Szkoła i wykształcenie===
<br/><br/>
 
== Życiorys ==  
 
===Sylwetka===
 
Urodzł się 19 grudnia 1889 r. w [[Głotowo|Głotowie]]. Jego ojciec Juliusz był nauczycielem, zaś matka Theresia zajmowała się domem. Spośród dziewięciorga rodzeństwa, czterech braci zostało kapłanami, a trzy siostry zakonnicami.<br/>
 
 
Ks. Josef po maturze studiował matematykę we Wrocławiu i Monachium. Później wstąpił do seminarium w [[Braniewo|Braniewie]], po którego ukończeniu, 3 lipca 1916 r., przyjął święcenia kapłańskie.
 
Ks. Josef po maturze studiował matematykę we Wrocławiu i Monachium. Później wstąpił do seminarium w [[Braniewo|Braniewie]], po którego ukończeniu, 3 lipca 1916 r., przyjął święcenia kapłańskie.
Początkowo pracował jako wikariusz w [[Reszel|Reszlu]] i Królewcu. W 1924 r. został mianowany dyrektorem diecezjalnego Caritas w Braniewie, w pełni poświęcając się temu dziełu. Zasłużył się przy organizacji opiekunek parafialnych i utworzeniu Seminarium dla Przedszkolanek w Olsztynie.<br/>
+
 
Widząc ogromną potrzebę wspierania dzieci i ich formacji duchowej utworzył ośrodki wypoczynkowe w [[Koronowo|Koronowie]] i [[Tolkmicko|Tolkmicku]]. Z jego inicjatywy powstał również dom wypoczynkowy dla matek w [[Gietrzwałd|Gietrzwałdzie]]. Korzystając z utworzonej bazy ośrodków organizował na Warmii wypoczynek dla dzieci z Zagłębia Ruhry. Kierował również budową sierocińca pod wezwaniem św. Józefa w [[Lidzbark|Warmiński|Lidzbarku Warmińskim]] oraz rozbudową szpitali i domów dla rencistów na Warmii. Przez długie lata nadzorował też budowę kliniki ortopedycznej we [[Frombork|Fromborku]].<br/>
+
===Praca===
Gdy został diecezjalnym duszpasterzem kobiet, zorganizował w Gietrzwałdzie ośrodek rekolekcyjno-szkoleniowy. Zajmował się również organizacją pielgrzymek ogólnodiecezjalnych. Był prezesem Stowarzyszenia św. Bonifacego w [[Archidiecezja  warmińska|diecezji warmińskiej]]. 27 marca 1936 r. otrzymał godność kanonika katedralnego. Pełnił funkcję penitencjarza.<br/>
+
Początkowo pracował jako wikariusz w [[Reszel|Reszlu]] i [[Królewiec|Królewcu]]. W 1924 r. został mianowany dyrektorem diecezjalnego ''Caritas'' w Braniewie i w pełni poświęcił się temu dziełu. Zasłużył się przy organizacji opiekunek parafialnych i utworzeniu Seminarium dla Przedszkolanek w Olsztynie.
W 1941 r. ks. Josef Steinki wraz z księżmi B. Weichselem, A. Szarnowskim, A. Bönigkiem i O. Schlüsenerem, został aresztowany przez Niemców. Był to wynik donosu, który złożył na nich salwatorianin o. Theophil Matuszewski. Naziści oskarżyli go o zdradę ojczyzny i rozpowszechnianie informacji o brutalnym potraktowaniu przez nazistów polskich kapłanów w Pelplinie, kanoników kapituły katedralnej i wykładowców tamtejszego seminarium duchownego, rozstrzelanych jesienią 1939 r. Sąd specjalny w Królewcu skazał ks. Josefa na karę trzech i pół roku więzienia, którą odbywał w Sztumie, i zmusił do rezygnacji z godności kanonickiej. Po trzech latach ks. Steinki został zwolniony i wyszedł na wolność. Po opuszczeniu więzienia ks. Josef pełnił funkcję kapelana w Szpitalu Mariackim (Miejskim) w Olsztynie.<br/>
+
 
 +
Widząc ogromną potrzebę wspierania dzieci i ich formacji duchowej, utworzył ośrodki wypoczynkowe w [[Koronowo|Koronowie]] i [[Tolkmicko|Tolkmicku]]. Z jego inicjatywy powstał również dom wypoczynkowy dla matek w [[Gietrzwałd|Gietrzwałdzie]]. Korzystając z utworzonej bazy ośrodków, organizował na [[Warmia|Warmii]] wypoczynek dla dzieci z Zagłębia Ruhry. Kierował również budową sierocińca pod wezwaniem św. Józefa w [[Lidzbark|Warmiński|Lidzbarku Warmińskim]] oraz rozbudową szpitali i domów dla rencistów na Warmii. Przez długie lata nadzorował też budowę kliniki ortopedycznej we [[Frombork|Fromborku]].
 +
 
 +
Gdy został diecezjalnym duszpasterzem kobiet, zorganizował w Gietrzwałdzie ośrodek rekolekcyjno-szkoleniowy. Zajmował się również organizacją pielgrzymek ogólnodiecezjalnych. Był prezesem Stowarzyszenia św. Bonifacego w [[Archidiecezja  warmińska|diecezji warmińskiej]]. 27 marca 1936 r. otrzymał godność kanonika katedralnego. Pełnił funkcję penitencjarza.
 +
 
 +
W 1941 r. ks. Josef Steinki wraz z księżmi B. Weichselem, A. Szarnowskim, A. Bönigkiem i O. Schlüsenerem został aresztowany przez Niemców. Był to wynik donosu, który złożył na nich salwatorianin o. Theophil Matuszewski. Naziści oskarżyli go o zdradę ojczyzny i rozpowszechnianie informacji o brutalnym potraktowaniu przez nazistów polskich kapłanów w Pelplinie, kanoników kapituły katedralnej i wykładowców tamtejszego seminarium duchownego, rozstrzelanych jesienią 1939 r. Sąd specjalny w Królewcu skazał ks. Josefa na karę trzech i pół roku więzienia, którą odbywał w Sztumie, i zmusił do rezygnacji z godności kanonickiej. Po trzech latach ks. Steinki został zwolniony i wyszedł na wolność. Po opuszczeniu więzienia ks. Josef pełnił funkcję kapelana w Szpitalu Mariackim (Miejskim) w Olsztynie.
 +
 
 
===Śmierć męczeńska===
 
===Śmierć męczeńska===
 
Kiedy 21 stycznia 1945 r. miasto zostało zajęte przez wojska radzieckie, stanął w obronie cnoty czystości sióstr zakonnych i pielęgniarek, za co został brutalnie pobity do utraty przytomności przez czerwonoarmistów. Wcześniej zdążył udzielić zakonnicom generalnego rozgrzeszenia. Wiele z nich zostało zgwałconych i zabitych.
 
Kiedy 21 stycznia 1945 r. miasto zostało zajęte przez wojska radzieckie, stanął w obronie cnoty czystości sióstr zakonnych i pielęgniarek, za co został brutalnie pobity do utraty przytomności przez czerwonoarmistów. Wcześniej zdążył udzielić zakonnicom generalnego rozgrzeszenia. Wiele z nich zostało zgwałconych i zabitych.
Cztery dni później aresztowano go wraz z dziesięcioma siostrami zakonnymi i osadzono w więzieniu śledczym radzieckiej komendantury wojskowej w Olsztynie. Przez kolejne piętnaście dni nie otrzymywał jedzenia, a panujące warunki przyczyniły się do zachorowania na czerwonkę i tyfus. Mimo osłabienia i trapiących go chorób pocieszał więźniów, modlił się z nimi. 15 lutego 1945 r. został razem z siostrami zwolniony z więzienia. W czasie drogi do plebanii kilka razy upadał, ale dzięki pomocy zakonnic dotarł na miejsce. 16 lutego 1945 r., po południu, zmarł z wycieńczenia na plebanii, otrzymawszy wcześniej sakramenty święte z rąk ks. [[Jan Hanowski|Jana Hanowskiego]]. <br/>
+
 
Pochowany został tymczasowo bez trumny w pobliżu zakrystii kościoła św. Jakuba w Olsztynie, a potem 8 czerwca 1946 r. na cmentarzu szpitalnym przy ul. Mariackiej w Olsztynie, wreszcie w 1954 r. na cmentarzu kapitulnym we Fromborku.
+
Cztery dni później aresztowano go wraz z dziesięcioma siostrami zakonnymi i osadzono w więzieniu śledczym radzieckiej komendantury wojskowej w Olsztynie. Przez kolejne piętnaście dni nie otrzymywał jedzenia, a panujące warunki przyczyniły się do zachorowania na czerwonkę i tyfus. Mimo osłabienia i trapiących go chorób pocieszał więźniów, modlił się z nimi.  
 +
 
 +
15 lutego 1945 r. został razem z siostrami zwolniony z więzienia. W czasie drogi do plebanii kilka razy upadał, ale dzięki pomocy zakonnic dotarł na miejsce. 16 lutego 1945 r., po południu, zmarł z wycieńczenia na plebanii, otrzymawszy wcześniej sakramenty święte z rąk ks. [[Jan Hanowski|Jana Hanowskiego]].
 +
 
 +
Pochowany został tymczasowo bez trumny w pobliżu zakrystii [[Bazylika Współkatedralna Świętego Jakuba Apostoła w Olsztynie|kościoła św. Jakuba w Olsztynie]], a potem 8 czerwca 1946 r. na cmentarzu szpitalnym przy ul. Mariackiej w Olsztynie, wreszcie w 1954 r. na cmentarzu kapitulnym we Fromborku.
 
<br>
 
<br>
  
Linia 43: Linia 53:
 
[[Kategoria: Duchowni rzymskokatoliccy|Steinki, Josef]]
 
[[Kategoria: Duchowni rzymskokatoliccy|Steinki, Josef]]
 
[[Kategoria: Olsztyn|Steinki, Josef]]
 
[[Kategoria: Olsztyn|Steinki, Josef]]
 +
[[Kategoria: Frombork (gmina miejsko-wiejska)|Steiniki, Josef]]
 
[[Kategoria: Warmińscy męczennicy|Steinki, Josef]]
 
[[Kategoria: Warmińscy męczennicy|Steinki, Josef]]
 
[[Kategoria: 1900-1945|Steinki, Josef]]
 
[[Kategoria: 1900-1945|Steinki, Josef]]

Wersja z 13:47, 27 sty 2015

Josef Steinki

ks. Josef Steinki
ks. Josef Steinki
Data i miejsce urodzenia 19 grudnia 1889 r.
Głotowo
Data i miejsce śmierci 16 lutego 1945 r.
Olsztyn
Przyczyna śmierci śmierć męczeńska
Miejsce spoczynku Frombork

Josef Steinki (ur. 19 grudnia 1889 r. w Głotowie, zm. 16 lutego 1945 r.) – ksiądz włączony w poczet warmińskich męczenników, którzy zginęli śmiercią męczeńską podczas II wojny światowej.

Życiorys

Jego ojciec Juliusz był nauczycielem, zaś matka Theresia zajmowała się domem. Spośród dziewięciorga rodzeństwa czterech braci zostało kapłanami, a trzy siostry zakonnicami.

Szkoła i wykształcenie

Ks. Josef po maturze studiował matematykę we Wrocławiu i Monachium. Później wstąpił do seminarium w Braniewie, po którego ukończeniu, 3 lipca 1916 r., przyjął święcenia kapłańskie.

Praca

Początkowo pracował jako wikariusz w Reszlu i Królewcu. W 1924 r. został mianowany dyrektorem diecezjalnego Caritas w Braniewie i w pełni poświęcił się temu dziełu. Zasłużył się przy organizacji opiekunek parafialnych i utworzeniu Seminarium dla Przedszkolanek w Olsztynie.

Widząc ogromną potrzebę wspierania dzieci i ich formacji duchowej, utworzył ośrodki wypoczynkowe w Koronowie i Tolkmicku. Z jego inicjatywy powstał również dom wypoczynkowy dla matek w Gietrzwałdzie. Korzystając z utworzonej bazy ośrodków, organizował na Warmii wypoczynek dla dzieci z Zagłębia Ruhry. Kierował również budową sierocińca pod wezwaniem św. Józefa w Warmiński|Lidzbarku Warmińskim oraz rozbudową szpitali i domów dla rencistów na Warmii. Przez długie lata nadzorował też budowę kliniki ortopedycznej we Fromborku.

Gdy został diecezjalnym duszpasterzem kobiet, zorganizował w Gietrzwałdzie ośrodek rekolekcyjno-szkoleniowy. Zajmował się również organizacją pielgrzymek ogólnodiecezjalnych. Był prezesem Stowarzyszenia św. Bonifacego w diecezji warmińskiej. 27 marca 1936 r. otrzymał godność kanonika katedralnego. Pełnił funkcję penitencjarza.

W 1941 r. ks. Josef Steinki wraz z księżmi B. Weichselem, A. Szarnowskim, A. Bönigkiem i O. Schlüsenerem został aresztowany przez Niemców. Był to wynik donosu, który złożył na nich salwatorianin o. Theophil Matuszewski. Naziści oskarżyli go o zdradę ojczyzny i rozpowszechnianie informacji o brutalnym potraktowaniu przez nazistów polskich kapłanów w Pelplinie, kanoników kapituły katedralnej i wykładowców tamtejszego seminarium duchownego, rozstrzelanych jesienią 1939 r. Sąd specjalny w Królewcu skazał ks. Josefa na karę trzech i pół roku więzienia, którą odbywał w Sztumie, i zmusił do rezygnacji z godności kanonickiej. Po trzech latach ks. Steinki został zwolniony i wyszedł na wolność. Po opuszczeniu więzienia ks. Josef pełnił funkcję kapelana w Szpitalu Mariackim (Miejskim) w Olsztynie.

Śmierć męczeńska

Kiedy 21 stycznia 1945 r. miasto zostało zajęte przez wojska radzieckie, stanął w obronie cnoty czystości sióstr zakonnych i pielęgniarek, za co został brutalnie pobity do utraty przytomności przez czerwonoarmistów. Wcześniej zdążył udzielić zakonnicom generalnego rozgrzeszenia. Wiele z nich zostało zgwałconych i zabitych.

Cztery dni później aresztowano go wraz z dziesięcioma siostrami zakonnymi i osadzono w więzieniu śledczym radzieckiej komendantury wojskowej w Olsztynie. Przez kolejne piętnaście dni nie otrzymywał jedzenia, a panujące warunki przyczyniły się do zachorowania na czerwonkę i tyfus. Mimo osłabienia i trapiących go chorób pocieszał więźniów, modlił się z nimi.

15 lutego 1945 r. został razem z siostrami zwolniony z więzienia. W czasie drogi do plebanii kilka razy upadał, ale dzięki pomocy zakonnic dotarł na miejsce. 16 lutego 1945 r., po południu, zmarł z wycieńczenia na plebanii, otrzymawszy wcześniej sakramenty święte z rąk ks. Jana Hanowskiego.

Pochowany został tymczasowo bez trumny w pobliżu zakrystii kościoła św. Jakuba w Olsztynie, a potem 8 czerwca 1946 r. na cmentarzu szpitalnym przy ul. Mariackiej w Olsztynie, wreszcie w 1954 r. na cmentarzu kapitulnym we Fromborku.

Bibliografia

olsztyn.gosc.pl [15.11.2014]