Kara kiszek: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja zweryfikowana]
(Utworzono nową stronę "Dość makabryczny sposób uśmiercania, Możliwe, że związany jest z wywarciem pomsty na świętokradcach łamiących zakaz naruszania pogańskiego sacrum, np. nieupr...")
 
m (Zastępowanie tekstu - "Kategoria:Dzieje" na "Kategoria:Dzieje Warmii i Mazur")
 
(Nie pokazano 15 wersji utworzonych przez 6 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
Dość makabryczny sposób uśmiercania, Możliwe, że związany jest z wywarciem pomsty na świętokradcach łamiących zakaz naruszania pogańskiego sacrum, np. nieuprawnione wejście do [[Święty gaj | świętego gaju]], wycinanie w nim drzew. Ten sposób uśmiercania był dość powszechny w Europie i stosowany od Finlandii, Skandynawii przez kraje germańskie aż do słowiańszczyzny. Tradycja stosowania kary przetrwała, aż do XVII w., była jednak wykożystywana głównie przez bartników za niszczenie barci.
+
'''Kara kiszek''' – sposób uśmiercania, możliwe, że związany z wywarciem pomsty na świętokradcach łamiących zakaz naruszania pogańskiego ''sacrum'', takiego jak np. nieuprawnione wejście do [[Święty gaj|świętego gaju]] bądź też wycinanie w nim drzew. Dość powszechny w Europie; stosowany od Finlandii, Skandynawii przez kraje germańskie aż do słowiańszczyzny. Tradycja stosowania kary przetrwała aż do XVII w., była również wykorzystywana głównie przez bartników za niszczenie barci.
 
+
<br><br>
[[Prusowie]] również stosowali tę metodę uśmiercania. Występuje ona w relacji Ademara z Chabannes poświęconej śmierci [[św. Brunon | św. Brunona]] z Kwerfurtu, któremu Prusowie wydarli wnętrzności z boku brzucha. Kolejna wzmianka odnosi się do nieznanego z imienia rycerza krzyżackiego, którego [[Natagowie]] po [[Bitwa pod Krukami | bitwie pod Krukami]] w ten właśnie sposób uśmiercili. Od stosowania tej metody nie stronili również Krzyżacy o czy zaświadcza relacja o zabiciu przez nich [[Pipin | Pipina]].
+
==Opis==
Metoda polegała na nacięciu brzucha w okolicy pępka. Przez niewielki otwór wyjmowano fragment jelita i przybijano je do drzewa. Następnie ofiarę prowadzono (lub kazano biec) wokół pnia, do czasu, aż wszystkie jego wnętrzności się nań owiną. Po tym zostawiano skazańca aż skona, lub wieszano go na tym samym drzewie.
+
Metoda polegała na nacięciu brzucha w okolicy pępka. Przez niewielki otwór wyjmowano fragment jelita i przybijano je do drzewa. Następnie ofiarę prowadzono (lub kazano biec) wokół pnia do czasu, aż wszystkie jej wnętrzności się nań owiną. Po tym zostawiano skazańca, aż skona, lub wieszano go na tym samym drzewie.
 
+
==Kara kiszek u Prusów==
 +
[[Prusowie]] również stosowali tę metodę uśmiercania. Mowa o niej w relacji Ademara z Chabannes poświęconej śmierci [[św. Brunon | św. Brunona]] z Kwerfurtu, któremu Prusowie wydarli wnętrzności z boku brzucha.  
 +
Kolejna wzmianka o karze kiszek odnosi się do nieznanego z imienia rycerza krzyżackiego, którego [[Natangowie]] po [[Bitwa pod Krukami | bitwie pod Krukami]] w ten właśnie sposób uśmiercili.  
 +
Od stosowania tej metody nie stronili również [[Zakon krzyżacki|Krzyżacy]], o czym zaświadcza relacja o zabiciu przez nich [[Pipin | Pipina]].
  
 
== Bibliografia ==
 
== Bibliografia ==
 +
Piotr z Dusburga, ''Kronika ziemi pruskiej'', tłum. S. Wyszomirski, Toruń 2004.<br/>
 +
''Kronika oliwska. Źródło do dziejów Pomorza Wschodniego z połowy XIV wieku'', tłum. D. Pietkiewicz, wstęp i komentarz B. Śliwiński, Malbork 2008.<br/>
 +
Marek M. Pacholec, ''Pruskie rytuały uśmiercania – wstęp do badań'', Komunikaty Mazursko-Warmińskie, 2011, nr 2(272).<br/>
 +
Grzegorz Białuński, ''Misja prusko-litewska biskupa Brunona z Kwerfurtu'', Olsztyn 2010.<br/>
  
Piotr z Dusburga, ''Kronika ziemi pruskiej'', tłum. S. Wyszomirski, Toruń 2004.
+
[[Kategoria:Dzieje Warmii i Mazur]] [[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Społeczeństwo i kultura Prusów]][[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Historia Prusów]][[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Prusowie]]
 
 
''Kronika oliwska. Źródło do dziejów Pomorza Wschodniego z połowy XIV wieku'', tłum. D. Pietkiewicz, wstęp i komentarz B. Śliwiński, Malbork 2008.
 
 
 
Marek M. Pacholec, ''Pruskie rytuały uśmiercania – wstęp do badań'', Komunikaty Mazursko-Warmińskie, 2011, nr 2(272).
 
 
 
Grzegorz Białuński, ''Misja prusko-litewska biskupa Brunona z Kwerfurtu'', Olsztyn 2010.
 

Aktualna wersja na dzień 13:36, 16 wrz 2015

Kara kiszek – sposób uśmiercania, możliwe, że związany z wywarciem pomsty na świętokradcach łamiących zakaz naruszania pogańskiego sacrum, takiego jak np. nieuprawnione wejście do świętego gaju bądź też wycinanie w nim drzew. Dość powszechny w Europie; stosowany od Finlandii, Skandynawii przez kraje germańskie aż do słowiańszczyzny. Tradycja stosowania kary przetrwała aż do XVII w., była również wykorzystywana głównie przez bartników za niszczenie barci.

Opis

Metoda polegała na nacięciu brzucha w okolicy pępka. Przez niewielki otwór wyjmowano fragment jelita i przybijano je do drzewa. Następnie ofiarę prowadzono (lub kazano biec) wokół pnia do czasu, aż wszystkie jej wnętrzności się nań owiną. Po tym zostawiano skazańca, aż skona, lub wieszano go na tym samym drzewie.

Kara kiszek u Prusów

Prusowie również stosowali tę metodę uśmiercania. Mowa o niej w relacji Ademara z Chabannes poświęconej śmierci św. Brunona z Kwerfurtu, któremu Prusowie wydarli wnętrzności z boku brzucha. Kolejna wzmianka o karze kiszek odnosi się do nieznanego z imienia rycerza krzyżackiego, którego Natangowie po bitwie pod Krukami w ten właśnie sposób uśmiercili. Od stosowania tej metody nie stronili również Krzyżacy, o czym zaświadcza relacja o zabiciu przez nich Pipina.

Bibliografia

Piotr z Dusburga, Kronika ziemi pruskiej, tłum. S. Wyszomirski, Toruń 2004.
Kronika oliwska. Źródło do dziejów Pomorza Wschodniego z połowy XIV wieku, tłum. D. Pietkiewicz, wstęp i komentarz B. Śliwiński, Malbork 2008.
Marek M. Pacholec, Pruskie rytuały uśmiercania – wstęp do badań, Komunikaty Mazursko-Warmińskie, 2011, nr 2(272).
Grzegorz Białuński, Misja prusko-litewska biskupa Brunona z Kwerfurtu, Olsztyn 2010.