Kara kiszek

Dość makabryczny sposób uśmiercania, Możliwe, że związany jest z wywarciem pomsty na świętokradcach łamiących zakaz naruszania pogańskiego sacrum, np. nieuprawnione wejście do świętego gaju, wycinanie w nim drzew. Ten sposób uśmiercania był dość powszechny w Europie i stosowany od Finlandii, Skandynawii przez kraje germańskie aż do słowiańszczyzny. Tradycja stosowania kary przetrwała, aż do XVII w., była jednak wykożystywana głównie przez bartników za niszczenie barci.

Prusowie również stosowali tę metodę uśmiercania. Występuje ona w relacji Ademara z Chabannes poświęconej śmierci św. Brunona z Kwerfurtu, któremu Prusowie wydarli wnętrzności z boku brzucha. Kolejna wzmianka odnosi się do nieznanego z imienia rycerza krzyżackiego, którego Natagowie po bitwie pod Krukami w ten właśnie sposób uśmiercili. Od stosowania tej metody nie stronili również Krzyżacy o czy zaświadcza relacja o zabiciu przez nich Pipina. Metoda polegała na nacięciu brzucha w okolicy pępka. Przez niewielki otwór wyjmowano fragment jelita i przybijano je do drzewa. Następnie ofiarę prowadzono (lub kazano biec) wokół pnia, do czasu, aż wszystkie jego wnętrzności się nań owiną. Po tym zostawiano skazańca aż skona, lub wieszano go na tym samym drzewie.

Bibliografia

Piotr z Dusburga, Kronika ziemi pruskiej, tłum. S. Wyszomirski, Toruń 2004.

Kronika oliwska. Źródło do dziejów Pomorza Wschodniego z połowy XIV wieku, tłum. D. Pietkiewicz, wstęp i komentarz B. Śliwiński, Malbork 2008.

Marek M. Pacholec, Pruskie rytuały uśmiercania – wstęp do badań, Komunikaty Mazursko-Warmińskie, 2011, nr 2(272).

Grzegorz Białuński, Misja prusko-litewska biskupa Brunona z Kwerfurtu, Olsztyn 2010.