Kościół pw. św. Barbary w Lubawie: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Linia 2: Linia 2:
 
{{Mała architektura2 sakralna infobox
 
{{Mała architektura2 sakralna infobox
 
<!-- w trakcie opracowania -->
 
<!-- w trakcie opracowania -->
  |nazwa        = Wielka architektura sakralna
+
  |nazwa        = Architektura sakralna
 
  |typ obiektu  = kościół <!-- Parametr obowiązkowy  -->
 
  |typ obiektu  = kościół <!-- Parametr obowiązkowy  -->
 
  |datacja      = 1763
 
  |datacja      = 1763
 
  |powiat      = nowo miejski
 
  |powiat      = nowo miejski
 
  |gmina        = Lubawa
 
  |gmina        = Lubawa
  |miejscowość  = Rożental
+
  |miejscowość  = Lubawa
|parafia      = rzymsko-katolicka
 
 
}} <br/>
 
}} <br/>
''' Kościół '''  
+
''' Kościół p.w. św. Barbary w Lubawie'''  
 
<br/>
 
<br/>
 
== Położenie ==
 
== Położenie ==
 
+
[[Plik:luba1.jpg|left|thumb|300px|Kościół p.w. św. Barbary w Lubawie. © Stanisław Kuprjaniuk]]
 +
[[Plik:luba2.jpg|right|thumb|300px|Kościół p.w. św. Barbary w Lubawie. © Stanisław Kuprjaniuk]]
 +
Drewniany kościół filialny p.w św. Barbary w Lubawie, przez miejscową ludność zwany szpitalnym, jest najcenniejszym zabytkiem miasta. Usytuowany przy ul. Grunwaldzkiej kościół należy do parafii p.w. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Anny (msze święte: w niedziele i święta o godz. 11.00).
 
<br/>
 
<br/>
 
== Opis ==
 
== Opis ==
 
+
Wzniesiono go w latach 1770-1779 na miejscu dawnego kościoła i szpitala p.w św. Jerzego, który znajdował się poza obrębem starego miasta. Jest to kościół drewniany o konstrukcji zrębowej z późnobarokowym pięknym ołtarzem głównym, który tworzy zwartą całość wraz z otaczającymi go ołtarzami bocznymi. Budowla stoi na kamiennej podmurówce i jest jednonawowa. W tym jednonawowym korpusie wydzielone jest prezbiterium do boków, którego przylegają zakrystia oraz skarbiec. Od strony wschodniej przylega do świątyni prostokątna wieża o konstrukcji zrębowej, a jej hełm zwieńczony jest chorągiewką wiatrową z datą roczną 1811. Kościół stanowi przykład wysokiego poziomu miejscowych rzemieślników. Duże wrażenie robi sześć cynowych świeczników oraz ambona z XVIII wieku, olbrzymia ręcznie wykonana kłódka oraz zamocowana u stropu finezyjna późnobarokowa tęczowa belka na której widnieje Grupa Ukrzyżowania. Poza tym na konsolach w nawie znajdują się rzeźby św. Jana Nepomucena i św. Jerzego. Na drewnianej wieży znajduje się, lany w Gdańsku zabytkowy dzwon z 1716 roku. Całość upiększają organy o zewnętrznej oprawie neorenesansowej. Wystrój kościoła bez wątpienia zalicza się do najpiękniejszych wnętrz barokowych na terenie województwa warmińsko-mazurskiego.
 
<br/>
 
<br/>
 
== Ciekawostki ==
 
== Ciekawostki ==
 
+
Kościół należy do grupy ośmiu drewnianych kościołów zbudowanych między XVI a XVIII wiekiem, jakie znajdują się na na terenie Ziemi Lubawskiej. Obok wspomnianego w Lubawie inne kościoły wzniesiono w: Boleszynie, Radoszkach, Rożentalu, Rumianie, Szwarcenowie, Tylicach i Złotowie. Świątynie te stanowią lokalną reprezentację drewnianej architektury sakralnej epoki barokowej.
 
<br/>
 
<br/>
 
== Bibliografia ==
 
== Bibliografia ==
 +
''Hasło: Lubawa'', [w:] Sulimierski Filip, Walewski Władysław, ''Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich'', T. V.
  
<br/>
+
''Kościół filialny p.w. św. Barbary w Lubawie'', [w:] ''Diecezja Toruńska, historia i teraźniejszość'', T. 11.
[[Kategoria: Turystyka]][[Kategoria: Architektura]][[Kategoria: Budownictwo ludowe]][[Kategoria: Zabytki]][[Kategoria: cmentarze]][[Kategotia: zabytki techniki]]
 
<br/>
 
Drewniany kościół filialny p.w św. Barbary w Lubawie, przez miejscową ludność zwany szpitalnym, jest najcenniejszym zabytkiem miasta. Usytuowany przy ul. Grunwaldzkiej kościół należy do parafii p.w. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Anny (msze święte: w niedziele i święta o godz. 11.00).  
 
  
Wzniesiono go w latach 1770-1779 na miejscu dawnego kościoła i szpitala p.w św. Jerzego, który znajdował się poza obrębem starego miasta. Jest to kościół drewniany o konstrukcji zrębowej z późnobarokowym pięknym ołtarzem głównym, który tworzy zwartą całość wraz z otaczającymi go ołtarzami bocznymi. Budowla stoi na kamiennej podmurówce i jest jednonawowa. W tym jednonawowym korpusie wydzielone jest prezbiterium do boków, którego przylegają zakrystia oraz skarbiec. Od strony wschodniej przylega do świątyni prostokątna wieża o konstrukcji zrębowej, a jej hełm zwieńczony jest chorągiewką wiatrową z datą roczną 1811. Kościół stanowi przykład wysokiego poziomu miejscowych rzemieślników. Duże wrażenie robi sześć cynowych świeczników oraz ambona z XVIII wieku, olbrzymia ręcznie wykonana kłódka oraz zamocowana u stropu finezyjna późnobarokowa tęczowa belka na której widnieje Grupa Ukrzyżowania. Poza tym na konsolach w nawie znajdują się rzeźby św. Jana Nepomucena i św. Jerzego. Na drewnianej wieży znajduje się, lany w Gdańsku zabytkowy dzwon z 1716 roku. Całość upiększają organy o zewnętrznej oprawie neorenesansowej. Wystrój kościoła bez wątpienia zalicza się do najpiękniejszych wnętrz barokowych na terenie województwa warmińsko-mazurskiego.
+
Orłowicz Mieczysław, ''Ilustrowany przewodnik po województwie pomorskim'', Lwów – Warszawa 1923.
  
Kościół należy do grupy ośmiu drewnianych kościołów zbudowanych między XVI a XVIII wiekiem, jakie znajdują się na na terenie Ziemi Lubawskiej. Obok wspomnianego w Lubawie inne kościoły wzniesiono w: Boleszynie, Radoszkach, Rożentalu, Rumianie, Szwarcenowie, Tylicach i Złotowie. Świątynie te stanowią lokalną reprezentację drewnianej architektury sakralnej epoki barokowej.
+
Śliwiński Józef, ''Lubawa. Z dziejów miasta i okolic'', Olsztyn 1982.
 
+
<br/>
[[Plik:luba1.jpg|right|thumb|300px|Kapliczka w Bukwałdzie. © Stanisław Kuprjaniuk]]
+
[[Kategoria: Turystyka]][[Kategoria: Architektura]][[Kategoria: Zabytki]]  
[[Plik:luba2.jpg|right|thumb|300px|Kapliczka w Bukwałdzie. © Stanisław Kuprjaniuk]]
 
[[Plik:luba3.jpg|right|thumb|300px|Kapliczka w Bukwałdzie. © Stanisław Kuprjaniuk]]
 
 
 
Hasło: Lubawa [w:] Sulimierski Filip, Walewski Władysław, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, T. V.
 
Kościół filialny p.w. św. Barbary w Lubawie [w:] Diecezja Toruńska, historia i teraźniejszość, T. 11.
 
Orłowicz Mieczysław, Ilustrowany przewodnik po województwie pomorskim, Lwów – Warszawa 1923.
 
Śliwiński Józef, Lubawa. Z dziejów miasta i okolic, Olsztyn 1982.
 
 
 
[[Kategoria:Turystyka]][[Kategoria: Architektura]][[Kategoria: Budownictwo ludowe]][[Kategoria: Zabytki]]
 
 
<br/>
 
<br/>

Wersja z 09:41, 22 sty 2014

Architektura sakralna

typ obiektu: kościół
datacja: 1763
powiat: nowo miejski
gmina: Lubawa
miejscowość: Lubawa

Kościół p.w. św. Barbary w Lubawie

Położenie

Kościół p.w. św. Barbary w Lubawie. © Stanisław Kuprjaniuk
Kościół p.w. św. Barbary w Lubawie. © Stanisław Kuprjaniuk

Drewniany kościół filialny p.w św. Barbary w Lubawie, przez miejscową ludność zwany szpitalnym, jest najcenniejszym zabytkiem miasta. Usytuowany przy ul. Grunwaldzkiej kościół należy do parafii p.w. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Anny (msze święte: w niedziele i święta o godz. 11.00).

Opis

Wzniesiono go w latach 1770-1779 na miejscu dawnego kościoła i szpitala p.w św. Jerzego, który znajdował się poza obrębem starego miasta. Jest to kościół drewniany o konstrukcji zrębowej z późnobarokowym pięknym ołtarzem głównym, który tworzy zwartą całość wraz z otaczającymi go ołtarzami bocznymi. Budowla stoi na kamiennej podmurówce i jest jednonawowa. W tym jednonawowym korpusie wydzielone jest prezbiterium do boków, którego przylegają zakrystia oraz skarbiec. Od strony wschodniej przylega do świątyni prostokątna wieża o konstrukcji zrębowej, a jej hełm zwieńczony jest chorągiewką wiatrową z datą roczną 1811. Kościół stanowi przykład wysokiego poziomu miejscowych rzemieślników. Duże wrażenie robi sześć cynowych świeczników oraz ambona z XVIII wieku, olbrzymia ręcznie wykonana kłódka oraz zamocowana u stropu finezyjna późnobarokowa tęczowa belka na której widnieje Grupa Ukrzyżowania. Poza tym na konsolach w nawie znajdują się rzeźby św. Jana Nepomucena i św. Jerzego. Na drewnianej wieży znajduje się, lany w Gdańsku zabytkowy dzwon z 1716 roku. Całość upiększają organy o zewnętrznej oprawie neorenesansowej. Wystrój kościoła bez wątpienia zalicza się do najpiękniejszych wnętrz barokowych na terenie województwa warmińsko-mazurskiego.

Ciekawostki

Kościół należy do grupy ośmiu drewnianych kościołów zbudowanych między XVI a XVIII wiekiem, jakie znajdują się na na terenie Ziemi Lubawskiej. Obok wspomnianego w Lubawie inne kościoły wzniesiono w: Boleszynie, Radoszkach, Rożentalu, Rumianie, Szwarcenowie, Tylicach i Złotowie. Świątynie te stanowią lokalną reprezentację drewnianej architektury sakralnej epoki barokowej.

Bibliografia

Hasło: Lubawa, [w:] Sulimierski Filip, Walewski Władysław, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, T. V.

Kościół filialny p.w. św. Barbary w Lubawie, [w:] Diecezja Toruńska, historia i teraźniejszość, T. 11.

Orłowicz Mieczysław, Ilustrowany przewodnik po województwie pomorskim, Lwów – Warszawa 1923.

Śliwiński Józef, Lubawa. Z dziejów miasta i okolic, Olsztyn 1982.