Mieczysław Jesionowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 15: | Linia 15: | ||
Z jego inicjatywy 12 czerwca 1946 roku powstało w Olsztynie pierwsze stowarzyszenie sportów motorowych – [[Olsztyński Klub Motorowy]]. I od początku jego działalności do roku 1950 był jego sekretarzem. Uprawiał motocyklowe rajdy terenowe i wyścigi drogowe (uliczne). Startował w latach 1946 – 1954. Wielokrotny mistrz województwa, mistrz Polski strefy północnej. Najcenniejsze osiągnięcie to wicemistrzostwo Polski w wyścigach (klasa 350 ccm) wywalczone w roku 1953. W okresie czynnego kontaktu ze sportem motorowym reprezentował barwy wspomnianego OKM, Kolejarza i Ogniwa Olsztyn. | Z jego inicjatywy 12 czerwca 1946 roku powstało w Olsztynie pierwsze stowarzyszenie sportów motorowych – [[Olsztyński Klub Motorowy]]. I od początku jego działalności do roku 1950 był jego sekretarzem. Uprawiał motocyklowe rajdy terenowe i wyścigi drogowe (uliczne). Startował w latach 1946 – 1954. Wielokrotny mistrz województwa, mistrz Polski strefy północnej. Najcenniejsze osiągnięcie to wicemistrzostwo Polski w wyścigach (klasa 350 ccm) wywalczone w roku 1953. W okresie czynnego kontaktu ze sportem motorowym reprezentował barwy wspomnianego OKM, Kolejarza i Ogniwa Olsztyn. | ||
W 1951 roku został wybrany sekretarzem sekcji motorowej zrzeszenia Ogniwo. Funkcję tę pełnił do roku 1955. Od następnego roku przez dziewięć lat był kierownika i trenerem Klubu Motorowego Ligi Przyjaciół Żołnierza, pełniąc jednocześnie obowiązki wojewódzkiego trenera koordynatora. Po rezygnacji LPŻ z patronowania i sponsorowania motorowego sportu wyczynowego związał się zawodowo z Olsztyńskimi Zakładami Opon Samochodowych w Budowie. Niemal natychmiast rozpoczął starania o zorganizowanie w fabryce klubu. Bardzo szybko uzyskał akceptację pomysłu ze strony kierownictwa zakładów, Władysława Leonharda – dyrektora naczelnego i Jerzego Majewskiego. | W 1951 roku został wybrany sekretarzem sekcji motorowej zrzeszenia Ogniwo. Funkcję tę pełnił do roku 1955. Od następnego roku przez dziewięć lat był kierownika i trenerem Klubu Motorowego Ligi Przyjaciół Żołnierza, pełniąc jednocześnie obowiązki wojewódzkiego trenera koordynatora. Po rezygnacji LPŻ z patronowania i sponsorowania motorowego sportu wyczynowego związał się zawodowo z Olsztyńskimi Zakładami Opon Samochodowych w Budowie. Niemal natychmiast rozpoczął starania o zorganizowanie w fabryce klubu. Bardzo szybko uzyskał akceptację pomysłu ze strony kierownictwa zakładów, Władysława Leonharda – dyrektora naczelnego i Jerzego Majewskiego. | ||
| − | 1968 roku powołano do życia Auto-Moto-Klub "OZOS", przemianowany po latach na AMK "Stomil". Został jego wiceprezesem. | + | 1968 roku powołano do życia [[Auto-Moto-Klub "OZOS"]], przemianowany po latach na [[AMK "Stomil"]]. Został jego wiceprezesem. |
| − | W 1975 roku AMK wchłonął OKS-OZOS. W nowej strukturze organizacja istniała do roku 1993, a Mieczysław Jesionowski pełnił w niej funkcję przewodniczącego zarządu sekcji samochodowo-motocyklowej najpierw OKS-OZOS, a po zmianie nazwy w OKS "Stomil", będąc równocześnie członkiem jego zarządu. Gdy klub postawiono w stan likwidacji zraził się do sportu. Szybko jednak powrócił i poparł inicjatywę powołania nowej organizacji motorowej już poza strukturami olsztyńskiej fabryki, | + | W 1975 roku AMK wchłonął OKS-OZOS. W nowej strukturze organizacja istniała do roku 1993, a Mieczysław Jesionowski pełnił w niej funkcję przewodniczącego zarządu sekcji samochodowo-motocyklowej najpierw [[OKS-OZOS]], a po zmianie nazwy w OKS "Stomil", będąc równocześnie członkiem jego zarządu. Gdy klub postawiono w stan likwidacji zraził się do sportu. Szybko jednak powrócił i poparł inicjatywę powołania nowej organizacji motorowej już poza strukturami olsztyńskiej fabryki, |
pomagając w pracach organizacyjnych na rzecz utworzenia Motoklubu. Wszedł w skład 25-osobowej grupy inicjatywnej | pomagając w pracach organizacyjnych na rzecz utworzenia Motoklubu. Wszedł w skład 25-osobowej grupy inicjatywnej | ||
Później przyjął funkcję przewodniczącego komisji rewizyjnej klubu, stojąc na jej czele przez dwie czteroletnie kadencje, a więc momentu kiedy stan zdrowia pozwalał mu na aktywne działanie. | Później przyjął funkcję przewodniczącego komisji rewizyjnej klubu, stojąc na jej czele przez dwie czteroletnie kadencje, a więc momentu kiedy stan zdrowia pozwalał mu na aktywne działanie. | ||
| − | Od 1958 do 1993 roku był członkiem Głównej Komisji Sportu Motocyklowego PZMot | + | Od 1958 do 1993 roku był członkiem Głównej Komisji Sportu Motocyklowego [[PZMot]], a w latach 1987 – 1992 jej wiceprzewodniczącym kilka lat przewodniczącym komisji sportowej w Centralnej Radzie Motorowej ZG LPŻ. Był wieloletnim członkiem zarządu okręgowego PZM |
W 1954 roku otrzymał uprawnienia sędziego motorowego klasy P (państwowej), a sześć lat później M (międzynarodowej). W latach 1960 – 1992 wielokrotnie pełnił obowiązki sędziego głównego lub przewodniczącego jury mistrzostw Polski, a nawet mistrzostw Europy i świata. Dziesiątki razy stał na czele ekip reprezentacyjnych kraju uczestniczących w zawodach międzynarodowych, mistrzostwach kontynentu i świata. | W 1954 roku otrzymał uprawnienia sędziego motorowego klasy P (państwowej), a sześć lat później M (międzynarodowej). W latach 1960 – 1992 wielokrotnie pełnił obowiązki sędziego głównego lub przewodniczącego jury mistrzostw Polski, a nawet mistrzostw Europy i świata. Dziesiątki razy stał na czele ekip reprezentacyjnych kraju uczestniczących w zawodach międzynarodowych, mistrzostwach kontynentu i świata. | ||
Za swoją wieloletnia działalność został wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i sportowymi. W swym ostatnim wywiadzie prasowym, udzielonym mi wiosną 2007 roku powiedział mi, że najbardziej cenił przyznany mu tytuł Honorowego Członka Polskiego Związku Motorowego, ale posiadał także m. in: Brązowy Krzyż Zasługi (1959), Złotą Odznakę Honorową PZM (1960), srebrną odznakę Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1980), Złoty Krzyż Zasługi (1983), złotą odznakę Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1989), Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego, Za Zasługi dla Obronności Kraju. | Za swoją wieloletnia działalność został wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i sportowymi. W swym ostatnim wywiadzie prasowym, udzielonym mi wiosną 2007 roku powiedział mi, że najbardziej cenił przyznany mu tytuł Honorowego Członka Polskiego Związku Motorowego, ale posiadał także m. in: Brązowy Krzyż Zasługi (1959), Złotą Odznakę Honorową PZM (1960), srebrną odznakę Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1980), Złoty Krzyż Zasługi (1983), złotą odznakę Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1989), Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego, Za Zasługi dla Obronności Kraju. | ||
Wersja z 10:05, 14 gru 2014
| Mieczysław Jesionowski | |
| | |
 z archiwum Janusza Poryckiego | |
| Imię i nazwisko | Mieczysław Jesionowski |
| Data i miejsce urodzenia | 2 lipca 1924 r. w miejscowości Ponikiew Duża |
| Data śmierci | Zmarł 15 października 2007 roku w Olsztynie |
| Dyscyplina | Sporty motorowe |
Mieczysław Jesionowski (ur. 2 lipca 1924 r. w miejscowości Ponikiew Duża, zm. 15 października 2007 roku w Olsztynie) – Organizator sportu motorowego w regionie
Działacze
Z jego inicjatywy 12 czerwca 1946 roku powstało w Olsztynie pierwsze stowarzyszenie sportów motorowych – Olsztyński Klub Motorowy. I od początku jego działalności do roku 1950 był jego sekretarzem. Uprawiał motocyklowe rajdy terenowe i wyścigi drogowe (uliczne). Startował w latach 1946 – 1954. Wielokrotny mistrz województwa, mistrz Polski strefy północnej. Najcenniejsze osiągnięcie to wicemistrzostwo Polski w wyścigach (klasa 350 ccm) wywalczone w roku 1953. W okresie czynnego kontaktu ze sportem motorowym reprezentował barwy wspomnianego OKM, Kolejarza i Ogniwa Olsztyn. W 1951 roku został wybrany sekretarzem sekcji motorowej zrzeszenia Ogniwo. Funkcję tę pełnił do roku 1955. Od następnego roku przez dziewięć lat był kierownika i trenerem Klubu Motorowego Ligi Przyjaciół Żołnierza, pełniąc jednocześnie obowiązki wojewódzkiego trenera koordynatora. Po rezygnacji LPŻ z patronowania i sponsorowania motorowego sportu wyczynowego związał się zawodowo z Olsztyńskimi Zakładami Opon Samochodowych w Budowie. Niemal natychmiast rozpoczął starania o zorganizowanie w fabryce klubu. Bardzo szybko uzyskał akceptację pomysłu ze strony kierownictwa zakładów, Władysława Leonharda – dyrektora naczelnego i Jerzego Majewskiego. 1968 roku powołano do życia Auto-Moto-Klub "OZOS", przemianowany po latach na AMK "Stomil". Został jego wiceprezesem. W 1975 roku AMK wchłonął OKS-OZOS. W nowej strukturze organizacja istniała do roku 1993, a Mieczysław Jesionowski pełnił w niej funkcję przewodniczącego zarządu sekcji samochodowo-motocyklowej najpierw OKS-OZOS, a po zmianie nazwy w OKS "Stomil", będąc równocześnie członkiem jego zarządu. Gdy klub postawiono w stan likwidacji zraził się do sportu. Szybko jednak powrócił i poparł inicjatywę powołania nowej organizacji motorowej już poza strukturami olsztyńskiej fabryki, pomagając w pracach organizacyjnych na rzecz utworzenia Motoklubu. Wszedł w skład 25-osobowej grupy inicjatywnej Później przyjął funkcję przewodniczącego komisji rewizyjnej klubu, stojąc na jej czele przez dwie czteroletnie kadencje, a więc momentu kiedy stan zdrowia pozwalał mu na aktywne działanie. Od 1958 do 1993 roku był członkiem Głównej Komisji Sportu Motocyklowego PZMot, a w latach 1987 – 1992 jej wiceprzewodniczącym kilka lat przewodniczącym komisji sportowej w Centralnej Radzie Motorowej ZG LPŻ. Był wieloletnim członkiem zarządu okręgowego PZM W 1954 roku otrzymał uprawnienia sędziego motorowego klasy P (państwowej), a sześć lat później M (międzynarodowej). W latach 1960 – 1992 wielokrotnie pełnił obowiązki sędziego głównego lub przewodniczącego jury mistrzostw Polski, a nawet mistrzostw Europy i świata. Dziesiątki razy stał na czele ekip reprezentacyjnych kraju uczestniczących w zawodach międzynarodowych, mistrzostwach kontynentu i świata. Za swoją wieloletnia działalność został wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i sportowymi. W swym ostatnim wywiadzie prasowym, udzielonym mi wiosną 2007 roku powiedział mi, że najbardziej cenił przyznany mu tytuł Honorowego Członka Polskiego Związku Motorowego, ale posiadał także m. in: Brązowy Krzyż Zasługi (1959), Złotą Odznakę Honorową PZM (1960), srebrną odznakę Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1980), Złoty Krzyż Zasługi (1983), złotą odznakę Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1989), Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego, Za Zasługi dla Obronności Kraju.
Bibliografia
- Archiwum Janusza Poryckiego
