Mroczek

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Wersja z dnia 16:09, 6 lut 2015 autorstwa LPF (dyskusja | edycje) (Bibliografia)
Skocz do: nawigacja, szukaj
Mroczek

Eptesicus/Vespertilio`
pozłocisty – (Keyserling & Blasius, 1839), posrebrzany – (Linnaeus, 1758), późny (Schreber, 1774)
Eptesicus/Vespertilio pozłocisty – (Keyserling & Blasius, 1839), posrebrzany – (Linnaeus, 1758), późny (Schreber, 1774)
Mroczek pozłocisty (zdj. D.Hargreaves/flickr.com)
Mroczek pozłocisty (zdj. D.Hargreaves/flickr.com)
Systematyka
Domena eukarionty
Królestwo zwierzęta
Typ strunowce
Podtyp kręgowce
Gromada ssaki
Rząd nietoperze
Rodzina mroczkowate
Rodzaj Eptesicus/Vespertilio
Gatunek Mroczek

Mroczek – nietoperz o kasztanowatym zabarwieniu futra, ze złocistymi końcówkami na grzbiecie. Spód ciała ma jaśniejszy. Długość ciała do 7 cm (bez ogona). Rozpiętość skrzydeł od 24 do 27 cm. Lubuje się w chłodniejszym klimacie.

Bytuje w ludzkich siedliskach i w dziuplach drzew. W zimowy letarg zapada w chłodnych partiach podziemi, np. w jaskiniach. Hibernuje od później jesieni do wczesnej wiosny. Odporny na mróz. Żywi się głównie muchówkami. Samice rodzą w czerwcu po dwoje młodych.

Mroczek posrebrzany

Długość ciała do 6,5 cm, skrzydeł – nawet 30 cm. Skrzydła są charakterystycznie wąskie. Futro w dwóch barwach – u nasady ciemnobrunatne, końcówki szare, spód ciała jasnoszary lub popielaty.

Dobrze czuje się zarówno w ludzkich siedliskach, jak i w lesie. Jest gatunkiem migrującym – regularnie przelatuje między terenami rozrodu i zimowania. Prowadzi nocny tryb życia. Lata dość wysoko ok. 20 m nad ziemią i bardzo szybko. Zarówno samice, jak i samce tworzą kolonie, ale oddzielnie. Gody odbywają się późną jesienią, a 2 młode rodzą się dopiero na początku lata.

Żywi się muchówkami, chruścikami oraz innymi owadami latającymi nocą. Jest to jedyny polski nietoperz, który posiada dwie pary sutków. Podczas lotu wydaje charakterystyczny tylko dla siebie dźwięk przypominający cykanie świerszcza.

Mroczek późny

Jeden z największych w Polsce nietoperzy: długość ciała do 8 cm, skrzydeł – do 38 cm. Futro koloru kasztanowato-brunatne z jaśniejszymi końcówkami.

Mocno związany z ludzkimi siedliskami, spotykany głównie w opuszczonych budynkach, na strychach, w szczelinach dachów. Jego pożywienie stanowią: chrząszcze, rzadziej muchówki, motyle nocne, chruściki, pluskwiaki, błonkówki czy komary. Poluje głównie po zachodzie słońca. Miejscem żerowania są parki, tereny podmiejskie, ogrody. Samica w czerwcu rodzi dwoje młodych.

Bibliografia

Panfil Jan, Ssaki Pojezierza Mazurskiego, Olsztyn 1984, s. 36-37.