Orłowo (gmina Nidzica): Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja zweryfikowana][wersja zweryfikowana]
Linia 77: Linia 77:
 
*folwark z folwarczną zabudową mieszkalną (tzw. czworaki)  
 
*folwark z folwarczną zabudową mieszkalną (tzw. czworaki)  
 
*cmentarz rodowy rodziny [[Rodzina Fanke |Fanke]]  
 
*cmentarz rodowy rodziny [[Rodzina Fanke |Fanke]]  
*[[Cmentarz wojenny z I wojny światowej w Orłowie|cmentarz]] z [[I wojna światowa na Warmii i Mazurach |I wojny światowej]]  
+
*[[Cmentarz wojenny z I wojny światowej w Orłowie|cmentarz]] z [[I wojna światowa na Warmii i Mazurach |I wojny światowej]] (w czerwcu 2020 r. skradziono z niego zabytkową pompę.<ref>http://nidzica.wm.pl/651547,Kradziez-zabytkowej-pompy-na-cmentarzu-w-Orlowie.html</ref>
  
 
==Turystyka==
 
==Turystyka==

Wersja z 09:34, 25 cze 2020

Orłowo

Rodzaj miejscowości wieś sołecka
Państwo  Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat nidzicki
Gmina Nidzica
Sołectwo Orłowo
Liczba ludności (2010) 225
Strefa numeracyjna (+48) 89
Tablice rejestracyjne NNI
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Orłowo
Orłowo
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Orłowo
Orłowo
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}


Orłowo (niem. Orlau) – wieś sołecka w województwie warmińsko–mazurskim, w powiecie nidzickim, w gminie Nidzica. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. W 2010 roku wieś liczyła 225 mieszkańców. Obecnie sołtysem wsi jest Beata Kacprzycka[1].

Położenie

Orłowo położone jest nieopodal jeziora Orłowo oraz jeziora Orłowo Małe. Wieś graniczy z dwoma rezerwatami: "Żółwia błotnego" i "Jeziora Orłowo Małe".

Dzieje miejscowości

Wieś lokowano ok. 1379 r. W tym roku komtur ostródzki Burchardt von Mansfeld wystawił przywilej lokacyjny Jakobowi. Zasadźca otrzymał 6 łanów, 1/3 z opłat sądowniczych, czynsz z karczmy oraz prawo swobodnego połowu w jeziorze Orłowo. Mieszkańcy wsi byli zobowiązani do płacenia czynszu w wysokości: 13 szelągów, 2 kur z 56 łanów i dziesięciny w wysokości szefla owsa. Nazwa wsi pochodzi od nazwiska pierwszego właściciela - Orłowskiego.

W 1437 r. wieś zajmowała powierzchnię 60 łanów: 6 sołtysowych, 18 chłopskich i 22 puste. Ok. 1470 r. Marcin Truchses – komtur ostródzki – nadał Jerzemu z Balic 6 włók na prawie chełmińskim, które przedtem posiadał Maciej Orłowski. W 1493 r. Jan von Tieffen przekazał Marcinowi z Likus 6 włók w Orłowie. Na nowym właścicielu ciążył obowiązek jednej służby zbrojnej. W 1537 r. Orłowo otrzymał starosta niborski - Piotr Kobierzycki. W 1600 r. we wsi mieszkali sami Polacy. W 1644 r. właścicielem miejscowości był podskarbi koronny – Jan Krasiński. W XVII w. wieś była w posiadaniu Michałowskich. W 1717 r. było tu 6 chłopów. Na przełomie XVIII/XIX w. we wsi działał tartak i młyn. Obok funkcjonował także majątek Orłowo, który powstał w 1537 r., kiedy książę Albrecht nadał staroście nidzickiemu - Petrowi von Kobersee 60 łanów na prawie lennym.

W dniach 23-28 sierpnia 1914 r. toczyła się bitwa między wojskami niemieckimi i rosyjskimi określana jako bitwa pod Frąknowem, Łyną i Orłowem. Na cmentarzu wojennym w Orłowie spoczywa 326 żołnierzy niemieckich i 1101 rosyjskich.[2]

Liczba mieszkańców i domów w kolejnych latach:

  • 1817 r. – 18 domów, 108 mieszkańców
  • 1846 r. – 19 domów, 201 mieszkańców
  • 1858 r. – 31 domów, 312 mieszkańców
  • 1867 r. – 154 mieszkańców
  • 1871 r. – 27 domów, 149 mieszkańców
  • 1885 r. – 31 domów, 234 mieszkańców
  • 1895 r. – 35 domów, 245 mieszkańców
  • 1905 r. – 33 domów, 225 mieszkańców
  • 1910 r. – 31 domów, 195 mieszkańców
  • 1939 r. – 425 mieszkańców

Gospodarka

We wsi znajduje się siedziba leśnictwa.

Kultura

We wsi obchodzi się Dzień Żółwia oraz organizuje się coroczne festyny. Działa tu także świetlica oraz Orłowskie Stowarzyszenie Ocal.

Zabytki

Turystyka

Bibliografia

Kujawski Wojciech, Łyna - Wadąg. Szlak wodny, Olsztyn 2013.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t. VII, Warszawa 1885.
Wijaczka Jacek, Dzieje wsi do końca XVIII wieku, [w:] Historia Nidzicy i okolic, pod red. Waldemara Rezmera, Nidzica 2012, ss. 165–202.
Zielińska Agnieszka, Dzieje miasta i okolic w latach 1807 - 1914, [w:] Historia Nidzicy i okolic, pod red. Waldemara Rezmera, Nidzica 2012, ss. 202–267.
Bank Danych Lokalnych GUS [12.10.2014]
Strona Gminy Nidzica [12.10.2014]

Przypisy