Pozycja Jezior Mazurskich: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Linia 1: Linia 1:
'''Pozycja Jezior Mazurskich''' jest pierwszą linearną fortyfikacją nowożytną na terenie Mazur. W 1898 roku opracowano projekt wzmocnienia systemu istniejących w regionie umocnień, wykorzystujący dogodne ukształtowanie terenu oraz lasy, bagna i jeziora. 
 
 
 
{{Wieś infobox
 
{{Wieś infobox
 
  |nazwa                = Guzianka
 
  |nazwa                = Guzianka
Linia 31: Linia 29:
 
  |www                  =
 
  |www                  =
 
}}
 
}}
 +
'''Pozycja Jezior Mazurskich''' – jest pierwszą linearną fortyfikacją nowożytną na terenie [[Maury|Mazur]]. W 1898 roku opracowano projekt wzmocnienia systemu istniejących w regionie umocnień, wykorzystujący dogodne ukształtowanie terenu oraz lasy, bagna i jeziora. 
 +
<br><br>
 
==Historia i rodzaje umocnień==
 
==Historia i rodzaje umocnień==
Nowa pozycję na południu przedłużały fortyfikacje Szczycieńskiej Pozycji Leśnej, a na północy Pozycja Węgorapy. Zasadnicze prace fortyfikacyjne w ramach pozycji przeprowadzono w latach 1900 - 1905. Kluczowymi węzłami obrony Pozycji Jezior Mazurskich były: Grupa Kula – Most Kula, Grupa Szymonka, Grupa Zielony Gaj, Grupa Mikołajki, Grupa Guzianka, Grupa Ruciane Nida. Składały się one początkowo z 23 obiektów. Standardowym elementem węzłów oporu były tzw. dzieła piechoty, w kształcie trapezowej fortyfikacji ziemnej z centralnym schronem chroniącym przed skutkami ognia artylerii. Dochodziły do tego ziemne lub wybetonowane otwarte stanowiska ogniowe ckm i artylerii. Jako wsparcie artyleryjskie punktów oporu zastosowano baterie przewoźnych wieżyczek pancernych. Całość stanowiła punkt oporu piechoty w sile 1 - 2 kompanii. Do 1902 roku wybudowano także 5 betonowych wież ckm (3 w Rucianym i Guziance oraz 2 broniące mostu drogowego w Mikołajkach). Po wybudowaniu  w Mikołajkach mostu kolejowego w 1911 roku, zabezpieczono go dwoma blokhauzami strzeleckimi. W Mikołajkach wzniesiono także obiekty osłaniające most kolejowy – 2 stanowiska ogniowe na wschodnim przyczółku mostowym, które były osłonięte kratami fortecznymi (obecnie zachowane pozostałości).  
+
Nowa pozycję na południu przedłużały fortyfikacje Szczycieńskiej Pozycji Leśnej, a na północy Pozycja Węgorapy. Zasadnicze prace fortyfikacyjne w ramach pozycji przeprowadzono w latach 1900-1905. Kluczowymi węzłami obrony Pozycji Jezior Mazurskich były: Grupa Kula – Most Kula, Grupa Szymonka, Grupa Zielony Gaj, Grupa Mikołajki, Grupa Guzianka, Grupa Ruciane-Nida. Składały się one początkowo z 23 obiektów. Standardowym elementem węzłów oporu były tzw. dzieła piechoty, w kształcie trapezowej fortyfikacji ziemnej z centralnym schronem chroniącym przed skutkami ognia artylerii. Dochodziły do tego ziemne lub wybetonowane otwarte stanowiska ogniowe ckm i artylerii. Jako wsparcie artyleryjskie punktów oporu zastosowano baterie przewoźnych wieżyczek pancernych. Całość stanowiła punkt oporu piechoty w sile 1-2 kompanii. Do 1902 roku wybudowano także 5 betonowych wież ckm (3 w Rucianym i Guziance oraz 2 broniące mostu drogowego w Mikołajkach). Po wybudowaniu  w [[Mikołajki|Mikołajkach]] mostu kolejowego w 1911 roku, zabezpieczono go dwoma blokhauzami strzeleckimi. W Mikołajkach wzniesiono także obiekty osłaniające most kolejowy – 2 stanowiska ogniowe na wschodnim przyczółku mostowym, które były osłonięte kratami fortecznymi (obecnie zachowane pozostałości).  
  
 
==Wykorzystanie w walce==
 
==Wykorzystanie w walce==
Linia 38: Linia 38:
 
W okresie międzywojennym umocnienia nieznacznie rozbudowywano, m.in. rozbudowę umocnień Mikołajek zakończono w 1925 roku wznosząc schron bojowy. Do poważniejszych prac doszło dopiero w końcowym okresie drugiej wojny światowej, w 1944 r. Wykonano wówczas ciągły rów przeciwczołgowy i fragmentaryczne umocnienia polowe wzmocnione nielicznymi tzw. Kochbunkrami. Tak jak i inne umocnienia obszaru Wielkich Jezior, pozycje tę porzucono w styczniu 1945 roku praktycznie bez walki.  
 
W okresie międzywojennym umocnienia nieznacznie rozbudowywano, m.in. rozbudowę umocnień Mikołajek zakończono w 1925 roku wznosząc schron bojowy. Do poważniejszych prac doszło dopiero w końcowym okresie drugiej wojny światowej, w 1944 r. Wykonano wówczas ciągły rów przeciwczołgowy i fragmentaryczne umocnienia polowe wzmocnione nielicznymi tzw. Kochbunkrami. Tak jak i inne umocnienia obszaru Wielkich Jezior, pozycje tę porzucono w styczniu 1945 roku praktycznie bez walki.  
  
[[Kategoria: Turystyka]] [[Kategoria: Zabytki]] [[Kategoria: gmina Ruciane-Nida]] [[Kategoria: powiat piski]]  [[Kategoria: gmina Mikołajki]] [[Kategoria: powiat mrągowski]]
+
[[Kategoria: Turystyka]] [[Kategoria: Zabytki]] [[Kategoria: Ruciane-Nida (gmina wiejska)]] [[Kategoria: Powiat piski]]  [[Kategoria: Mikołajki (gmina wiejska)]] [[Kategoria: Powiat mrągowski]]

Wersja z 19:01, 18 lut 2015

Guzianka

Schron bierny w okolicy śluzy Guzianka gm. Ruciane-Nida
Schron bierny w okolicy śluzy Guzianka gm. Ruciane-Nida
Państwo  Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat piski
Gmina Ruciane-Nida
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Guzianka
Guzianka
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Guzianka
Guzianka
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Pozycja Jezior Mazurskich – jest pierwszą linearną fortyfikacją nowożytną na terenie Mazur. W 1898 roku opracowano projekt wzmocnienia systemu istniejących w regionie umocnień, wykorzystujący dogodne ukształtowanie terenu oraz lasy, bagna i jeziora.

Historia i rodzaje umocnień

Nowa pozycję na południu przedłużały fortyfikacje Szczycieńskiej Pozycji Leśnej, a na północy Pozycja Węgorapy. Zasadnicze prace fortyfikacyjne w ramach pozycji przeprowadzono w latach 1900-1905. Kluczowymi węzłami obrony Pozycji Jezior Mazurskich były: Grupa Kula – Most Kula, Grupa Szymonka, Grupa Zielony Gaj, Grupa Mikołajki, Grupa Guzianka, Grupa Ruciane-Nida. Składały się one początkowo z 23 obiektów. Standardowym elementem węzłów oporu były tzw. dzieła piechoty, w kształcie trapezowej fortyfikacji ziemnej z centralnym schronem chroniącym przed skutkami ognia artylerii. Dochodziły do tego ziemne lub wybetonowane otwarte stanowiska ogniowe ckm i artylerii. Jako wsparcie artyleryjskie punktów oporu zastosowano baterie przewoźnych wieżyczek pancernych. Całość stanowiła punkt oporu piechoty w sile 1-2 kompanii. Do 1902 roku wybudowano także 5 betonowych wież ckm (3 w Rucianym i Guziance oraz 2 broniące mostu drogowego w Mikołajkach). Po wybudowaniu w Mikołajkach mostu kolejowego w 1911 roku, zabezpieczono go dwoma blokhauzami strzeleckimi. W Mikołajkach wzniesiono także obiekty osłaniające most kolejowy – 2 stanowiska ogniowe na wschodnim przyczółku mostowym, które były osłonięte kratami fortecznymi (obecnie zachowane pozostałości).

Wykorzystanie w walce

Fortyfikacje Pozycji Jezior Mazurskich zostały z powodzeniem wykorzystane przez oddziały niemieckie w walce podczas I wojny światowej. Walki na przedpolach Rucianego toczyły się zimą 1914/15 roku. Jednostki niemieckie powstrzymały wówczas Rosjan. W okresie międzywojennym umocnienia nieznacznie rozbudowywano, m.in. rozbudowę umocnień Mikołajek zakończono w 1925 roku wznosząc schron bojowy. Do poważniejszych prac doszło dopiero w końcowym okresie drugiej wojny światowej, w 1944 r. Wykonano wówczas ciągły rów przeciwczołgowy i fragmentaryczne umocnienia polowe wzmocnione nielicznymi tzw. Kochbunkrami. Tak jak i inne umocnienia obszaru Wielkich Jezior, pozycje tę porzucono w styczniu 1945 roku praktycznie bez walki.