Ropucha szara: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja zweryfikowana] |
(Nie pokazano 9 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
Linia 5: | Linia 5: | ||
|zoolog = Linnaeus, 1758 | |zoolog = Linnaeus, 1758 | ||
|okres istnienia = | |okres istnienia = | ||
− | |grafika = Ropucha | + | |grafika = Ropucha szara.jpg |
− | |opis grafiki = Ropucha szara | + | |opis grafiki = Ropucha szara<br> Fot. Shinigurai. Źródło: [http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Ropucha_szara_01.jpg Commons Wikimedia] |
− | |typ = | + | |typ = strunowce |
− | |podtyp = | + | |podtyp = kręgowce |
− | |gromada = | + | |gromada = płazy |
− | |rząd = | + | |rząd = płazy bezogonowe |
− | |rodzina = | + | |rodzina = ropuchowate |
− | |rodzaj = | + | |rodzaj = ''Bufo'' |
|gatunek = | |gatunek = | ||
|synonimy = | |synonimy = | ||
Linia 18: | Linia 18: | ||
|commons = | |commons = | ||
}} | }} | ||
− | '''Ropucha szara''' | + | '''Ropucha szara''' – jeden z największych występujących w Polsce płazów oraz najczęściej spotykana ropucha na [[Warmia|Warmii]] i [[Mazury|Mazurach]]. |
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
− | == | + | ==Charakterystyka== |
− | + | Starsze osobniki mogą mierzyć nawet 20 cm. Pysk ropuchy szarej jest szeroki, a skóra grzbietu silnie chropowata i pokryta licznymi brodawkami oraz dużymi i wyraźnie wyróżniającymi się skupiskami gruczołów jadowych. Ubarwienie ma brązowe lub brązowo-szare, od strony brzusznej jaśniejsze. | |
− | + | Ropuchę można spotkać w lasach, na polach i w ogrodach. Unika terenów bardzo suchych i podmokłych. Żywi się dżdżownicami, a także nagimi ślimakami, owadami i pająkami. Jej ofiarami mogą być też drobne kręgowce: inne płazy, gady, a nawet małe ssaki. | |
− | |||
− | + | Jest pożyteczna, gdyż tępi szkodniki ogrodów i pól, jednocześnie bardzo szkodzi pszczelarzom. Pozostaje niewrażliwa na jad pszczół i potrafi zjadać je w dużych ilościach. | |
− | + | Bardzo przywiązuje się do miejsca, w którym żyje. Schronienie wykonuje samodzielnie lub zajmuje nory [[kret|kretów]] oraz gryzoni. Bywa, że chroni się w korzeniach drzew. Prowadzi nocny tryb życia, jedynie młode osobniki polują w ciągu dnia. Zimuje w ziemi lub w piwnicach. | |
− | + | ==Bibliografia== | |
+ | Główczyński Krzysztof, Wittbrodt Krzysztof, ''Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego'', Kwidzyn 2011, s. 20.<br/> | ||
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
[[Kategoria:Przyroda]] | [[Kategoria:Przyroda]] | ||
[[Kategoria:Zwierzęta Warmii i Mazur]] | [[Kategoria:Zwierzęta Warmii i Mazur]] |
Aktualna wersja na dzień 19:40, 8 mar 2015
Ropucha szara | |
| |
Bufo bufo` | |
Linnaeus, 1758 | |
Bufo bufo Linnaeus, 1758 | |
Ropucha szara Fot. Shinigurai. Źródło: Commons Wikimedia | |
Systematyka | |
Domena | eukarionty |
Królestwo | zwierzęta |
Typ | strunowce |
Podtyp | kręgowce |
Gromada | płazy |
Rząd | płazy bezogonowe |
Rodzina | ropuchowate |
Rodzaj | Bufo |
Ropucha szara – jeden z największych występujących w Polsce płazów oraz najczęściej spotykana ropucha na Warmii i Mazurach.
Charakterystyka
Starsze osobniki mogą mierzyć nawet 20 cm. Pysk ropuchy szarej jest szeroki, a skóra grzbietu silnie chropowata i pokryta licznymi brodawkami oraz dużymi i wyraźnie wyróżniającymi się skupiskami gruczołów jadowych. Ubarwienie ma brązowe lub brązowo-szare, od strony brzusznej jaśniejsze.
Ropuchę można spotkać w lasach, na polach i w ogrodach. Unika terenów bardzo suchych i podmokłych. Żywi się dżdżownicami, a także nagimi ślimakami, owadami i pająkami. Jej ofiarami mogą być też drobne kręgowce: inne płazy, gady, a nawet małe ssaki.
Jest pożyteczna, gdyż tępi szkodniki ogrodów i pól, jednocześnie bardzo szkodzi pszczelarzom. Pozostaje niewrażliwa na jad pszczół i potrafi zjadać je w dużych ilościach.
Bardzo przywiązuje się do miejsca, w którym żyje. Schronienie wykonuje samodzielnie lub zajmuje nory kretów oraz gryzoni. Bywa, że chroni się w korzeniach drzew. Prowadzi nocny tryb życia, jedynie młode osobniki polują w ciągu dnia. Zimuje w ziemi lub w piwnicach.
Bibliografia
Główczyński Krzysztof, Wittbrodt Krzysztof, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Kwidzyn 2011, s. 20.