Ropucha zielona: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja zweryfikowana]
(UWAGA! Usunięcie treści (strona pozostała pusta)!)
 
(Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
 +
{{Zwierzę infobox
 +
|nazwa zwyczajowa      = Ropucha zielona
 +
|nazwa łacińska        = ''Bufo viridis''
 +
|TSN                    =
 +
|zoolog                = Laurenti, 1768
 +
|okres istnienia        =
 +
|grafika                = Ropucha zielona_2.jpg
 +
|opis grafiki          = Ropucha zielona<br>Fot. A. Nowak. Źródło: [http://www.opole.pl/swiat-zwierzat/ www.opole.pl]
 +
|typ                    = strunowce
 +
|podtyp                = kręgowce
 +
|gromada                = płazy
 +
|rząd                  = płazy bezogonowe
 +
|rodzina                = ropuchowate
 +
|rodzaj                = ''Bufo''
 +
|gatunek                =
 +
|synonimy              =
 +
|wikispecies            =
 +
|commons                =
 +
}}
 +
'''Ropucha zielona'''  – gatunek płaza z rodziny ropuchowatych.
 +
<br/><br/>
 +
==Ropuchy==
 +
Ropuchy to grupa płazów z rzędu bezogonowych. Charakterystyczną cechą, która odróżnia je od blisko spokrewnionych żab, są gruczoły jadowe. Produkowana w nich toksyczna substancja pozwala (biernie) bronić się przed drapieżnikami.
  
 +
Ropuchy są zwierzętami mięsożernymi, ściśle chronionymi. Obok [[ropucha szara|ropuchy szarej]] ropuchy zielone są bardzo rozpowszechnione na [[Warmia|Warmii]] i [[Mazury|Mazurach]] ze względu na sprzyjające warunki zarówno siedliskowe, jak i bogate zasoby odżywcze.
 +
 +
==Charakterystyka==
 +
Maksymalna długość ropuchy zielonej to 14 cm. Brodawki skórne są stosunkowo małe, dlatego skóra nie sprawia wrażenia szorstkiej, jak w przypadku ropuchy szarej. Jest ona barwy jasnej z charakterystycznymi zielonymi plamkami (brodawki boczne są ciemnoczerwone). Samice mają mniej intensywne kolory niż samce.
 +
 +
Zdecydowanie woli ląd niż wodę. Bytuje głównie na rżyskach pól i nasłonecznionych zboczach jarów.
 +
 +
W odróżnieniu od ropuchy szarej chętnie migruje. Poluje głównie nocą. Żywi się w przeważającej mierze mrówkami, ale zjada także chrząszcze i ich larwy oraz pająki. Zimuje pod kamieniami lub w budynkach.
 +
 +
==Bibliografia==
 +
Główczyński Krzysztof, Wittbrodt Krzysztof, ''Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego'', Kwidzyn 2011, s. 19.<br/>
 +
 +
 +
[[Kategoria:Przyroda]]
 +
[[Kategoria:Zwierzęta Warmii i Mazur]]

Aktualna wersja na dzień 20:43, 8 mar 2015

Ropucha zielona

Bufo viridis`
Laurenti, 1768
Bufo viridis Laurenti, 1768
Ropucha zielonaFot. A. Nowak. Źródło: www.opole.pl
Ropucha zielona
Fot. A. Nowak. Źródło: www.opole.pl
Systematyka
Domena eukarionty
Królestwo zwierzęta
Typ strunowce
Podtyp kręgowce
Gromada płazy
Rząd płazy bezogonowe
Rodzina ropuchowate
Rodzaj Bufo

Ropucha zielona – gatunek płaza z rodziny ropuchowatych.

Ropuchy

Ropuchy to grupa płazów z rzędu bezogonowych. Charakterystyczną cechą, która odróżnia je od blisko spokrewnionych żab, są gruczoły jadowe. Produkowana w nich toksyczna substancja pozwala (biernie) bronić się przed drapieżnikami.

Ropuchy są zwierzętami mięsożernymi, ściśle chronionymi. Obok ropuchy szarej ropuchy zielone są bardzo rozpowszechnione na Warmii i Mazurach ze względu na sprzyjające warunki zarówno siedliskowe, jak i bogate zasoby odżywcze.

Charakterystyka

Maksymalna długość ropuchy zielonej to 14 cm. Brodawki skórne są stosunkowo małe, dlatego skóra nie sprawia wrażenia szorstkiej, jak w przypadku ropuchy szarej. Jest ona barwy jasnej z charakterystycznymi zielonymi plamkami (brodawki boczne są ciemnoczerwone). Samice mają mniej intensywne kolory niż samce.

Zdecydowanie woli ląd niż wodę. Bytuje głównie na rżyskach pól i nasłonecznionych zboczach jarów.

W odróżnieniu od ropuchy szarej chętnie migruje. Poluje głównie nocą. Żywi się w przeważającej mierze mrówkami, ale zjada także chrząszcze i ich larwy oraz pająki. Zimuje pod kamieniami lub w budynkach.

Bibliografia

Główczyński Krzysztof, Wittbrodt Krzysztof, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Kwidzyn 2011, s. 19.