Szlak pieszy: Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja zweryfikowana][wersja zweryfikowana]
(Opis)
 
Linia 25: Linia 25:
 
<br/>
 
<br/>
 
== Opis ==
 
== Opis ==
Szlak jest krótką drogą dotarcia do rezerwatu obejmującego [[Rezerwat przyrody Źródła Rzeki Łyny im. prof. Romana Kobendzy|źródła rzeki Łyny]]. Prowadzi od stacji PKP [[Bujaki]] do samego serca rezerwatu malowniczymi łąkami oraz lasami. Na szlaku mijamy wieś [[Żelazno]] powstałą w 1352 r. Jest to dawny majątek ziemski z zabudowaniami folwarcznymi. Wokół teren pofałdowany, otoczony lasami i polami uprawnymi. Warto tu zobaczyć [[Kościół pw. św. Andrzeja Boboli w Żelaźnie|kościół pw. św. Andrzeja Boboli]] z 1880 r., neogotycki, murowany.
+
Szlak jest krótką drogą dotarcia do rezerwatu obejmującego [[Rezerwat Źródła Rzeki Łyny|źródła rzeki Łyny]]. Prowadzi od stacji PKP [[Bujaki]] do samego serca rezerwatu malowniczymi łąkami oraz lasami. Na szlaku mijamy wieś [[Żelazno]] powstałą w 1352 r. Jest to dawny majątek ziemski z zabudowaniami folwarcznymi. Wokół teren pofałdowany, otoczony lasami i polami uprawnymi. Warto tu zobaczyć [[Kościół pw. św. Andrzeja Boboli w Żelaźnie|kościół pw. św. Andrzeja Boboli]] z 1880 r., neogotycki, murowany.
  
 
Po przejściu 6 km wchodzimy do Rezerwatu przyrody Źródła Rzeki Łyny im prof. R. Kobendzy. Jest to rozległa dolina o stromych zboczach zajmująca 120,54 ha powierzchni – przykład źródliskowej erozji wstecznej. Wypiętrzenia iłów mioceńskich utworzyły tu szereg stromych cyrków piaskowych, opadających pionową ścianą ku niżej leżącemu wąwozowi. Sączące się z iłów drobne stróżki wody tworzą liczne strumienia, które w głębokim do 60 m wąwozie tworzą rzekę. Rezerwat porośnięty jest lasem mieszanym w wieku 120-140 lat, w większości jest to sosna oraz świerk, dąb szypułkowy, grab, brzoza i osika. Bogate jest też poszycie. Składają się na nie liczne gatunki mchów, paproci traw i turzyc.
 
Po przejściu 6 km wchodzimy do Rezerwatu przyrody Źródła Rzeki Łyny im prof. R. Kobendzy. Jest to rozległa dolina o stromych zboczach zajmująca 120,54 ha powierzchni – przykład źródliskowej erozji wstecznej. Wypiętrzenia iłów mioceńskich utworzyły tu szereg stromych cyrków piaskowych, opadających pionową ścianą ku niżej leżącemu wąwozowi. Sączące się z iłów drobne stróżki wody tworzą liczne strumienia, które w głębokim do 60 m wąwozie tworzą rzekę. Rezerwat porośnięty jest lasem mieszanym w wieku 120-140 lat, w większości jest to sosna oraz świerk, dąb szypułkowy, grab, brzoza i osika. Bogate jest też poszycie. Składają się na nie liczne gatunki mchów, paproci traw i turzyc.
 
<br/>
 
<br/>
 +
 
== Bibliografia ==
 
== Bibliografia ==
 
Saysse-Tobiczyk Kazimierz, Ziemia puszcz i jezior, Warszawa 1975.<br>
 
Saysse-Tobiczyk Kazimierz, Ziemia puszcz i jezior, Warszawa 1975.<br>

Aktualna wersja na dzień 08:39, 19 mar 2015

Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny

Dane szlaku
Państwo Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Początek Bujaki
Koniec Rezerwat Źródła Łyny
Numer WM-2027-y
Kolor znakowania żółty Zolty.gif
Długość 7.7 km
Typ szlak pieszy
Administrator Oddział Warmińsko-Mazurski PTTK

Szlak pieszy – piesza trasa wycieczkowa oznaczona specjalnymi symbolami wyznaczającymi jej przebieg i ułatwiającymi odnalezienie właściwej drogi. Szlaki lądowe wykorzystują biegnące w terenie drogi i ścieżki. W Polsce ustalone jest oznaczanie szlaku pieszego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, umieszczanych na drzewach, murach, skałach itp. Dwa zewnętrzne paski są barwy białej, natomiast środkowy jest wypełniony dowolną inną niż biała (np. czarną, czerwoną, niebieską, zieloną czy żółtą farbą).

Tablica edukacyjna przy leśniczówce w Kajnach, widok na dolinę Łyny, obok źródła i taranu wodnego. Fot. S. Czachorowski. Źródło: Commons Wikimedia
Rezerwat przyrody Źródła Rzeki Łyny im. prof. Romana Kobendzy. Fot. Kacper Dębski. Źródło: Commons Wikimedia

Nazwa szlaku

Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny

Trasa

BujakiŻelaznoŁyński MłynRezerwat Źródła Rzeki Łyny

Opis

Szlak jest krótką drogą dotarcia do rezerwatu obejmującego źródła rzeki Łyny. Prowadzi od stacji PKP Bujaki do samego serca rezerwatu malowniczymi łąkami oraz lasami. Na szlaku mijamy wieś Żelazno powstałą w 1352 r. Jest to dawny majątek ziemski z zabudowaniami folwarcznymi. Wokół teren pofałdowany, otoczony lasami i polami uprawnymi. Warto tu zobaczyć kościół pw. św. Andrzeja Boboli z 1880 r., neogotycki, murowany.

Po przejściu 6 km wchodzimy do Rezerwatu przyrody Źródła Rzeki Łyny im prof. R. Kobendzy. Jest to rozległa dolina o stromych zboczach zajmująca 120,54 ha powierzchni – przykład źródliskowej erozji wstecznej. Wypiętrzenia iłów mioceńskich utworzyły tu szereg stromych cyrków piaskowych, opadających pionową ścianą ku niżej leżącemu wąwozowi. Sączące się z iłów drobne stróżki wody tworzą liczne strumienia, które w głębokim do 60 m wąwozie tworzą rzekę. Rezerwat porośnięty jest lasem mieszanym w wieku 120-140 lat, w większości jest to sosna oraz świerk, dąb szypułkowy, grab, brzoza i osika. Bogate jest też poszycie. Składają się na nie liczne gatunki mchów, paproci traw i turzyc.

Bibliografia

Saysse-Tobiczyk Kazimierz, Ziemia puszcz i jezior, Warszawa 1975.
www.szlaki.mazury.pl [22.12.2013]