Szlak pieszy: Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m (MałgorzataHoch przeniósł stronę Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny do Szlak pieszy: Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny) |
Krzysztofk (dyskusja | edycje) |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
| opis zdjęcia = <!-- jeśli plikiem graficznym jest zdjęcie, można je tu podpisać --> | | opis zdjęcia = <!-- jeśli plikiem graficznym jest zdjęcie, można je tu podpisać --> | ||
| państwo = Polska | | państwo = Polska | ||
| − | | województwo = | + | | województwo = warmińsko-mazurskie |
| − | | początek = | + | | początek = Bujaki |
| przez = | | przez = | ||
| − | | koniec = | + | | koniec = Rezerwat Źródła Łyny |
| kod = | | kod = | ||
| numer = WM-2027-y | | numer = WM-2027-y | ||
| Linia 14: | Linia 14: | ||
| etapy = | | etapy = | ||
| typ = pieszy | | typ = pieszy | ||
| − | | administrator = | + | | administrator = Oddział Warmińsko-Mazurski PTTK |
}} | }} | ||
''' Szlak pieszy''' – piesza trasa wycieczkowa oznaczona specjalnymi symbolami wyznaczającymi jej przebieg i ułatwiającymi odnalezienie właściwej drogi. Szlaki lądowe wykorzystują biegnące w terenie drogi i ścieżki. W [[Polska|Polsce]] ustalone jest oznaczanie szlaku pieszego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, umieszczanych na drzewach, murach, skałach itp. Dwa zewnętrzne paski są barwy białej, natomiast środkowy jest wypełniony dowolną inną niż biała (np. czarną, czerwoną, niebieską, zieloną czy żółtą farbą).<br/> | ''' Szlak pieszy''' – piesza trasa wycieczkowa oznaczona specjalnymi symbolami wyznaczającymi jej przebieg i ułatwiającymi odnalezienie właściwej drogi. Szlaki lądowe wykorzystują biegnące w terenie drogi i ścieżki. W [[Polska|Polsce]] ustalone jest oznaczanie szlaku pieszego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, umieszczanych na drzewach, murach, skałach itp. Dwa zewnętrzne paski są barwy białej, natomiast środkowy jest wypełniony dowolną inną niż biała (np. czarną, czerwoną, niebieską, zieloną czy żółtą farbą).<br/> | ||
| Linia 20: | Linia 20: | ||
'''Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny''' | '''Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny''' | ||
== Trasa == | == Trasa == | ||
| − | + | Bujaki – Żelazno – Łyński Młyn – Rezerwat Źródła Łyny | |
<br/> | <br/> | ||
== Opis == | == Opis == | ||
[[Plik:tablica_edukacyjna.jpg|240px|right|thumb|Tablica edukacyjna przy leśniczówce w Kajnach, widok na dolinę Łyny, obok źródła i taranu wodnego]] | [[Plik:tablica_edukacyjna.jpg|240px|right|thumb|Tablica edukacyjna przy leśniczówce w Kajnach, widok na dolinę Łyny, obok źródła i taranu wodnego]] | ||
[[Plik:rezerwat.jpg|240px|left|thumb|Rezerwat przyrody Źródła Rzeki Łyny im. prof. Romana Kobendzy]] | [[Plik:rezerwat.jpg|240px|left|thumb|Rezerwat przyrody Źródła Rzeki Łyny im. prof. Romana Kobendzy]] | ||
| − | Szlak jest krótką drogą dotarcia do rezerwatu [[Rezerwat Źródła Rzeki Łyny| | + | |
| + | Szlak jest krótką drogą dotarcia do rezerwatu [[Rezerwat Źródła Rzeki Łyny|Źródła Łyny]]. Prowadzi od stacji PKP [[Bujaki]] do samego serca rezerwatu malowniczymi łąkami oraz lasami. Na szlaku mijamy wieś [[Żelazno]] powstałą w 1352 r. Jest to dawny majątek ziemski z zabudowaniami folwarcznymi. Wokół teren pofałdowany, otoczony lasami i polami uprawnymi. Warto tu zobaczyć [[Kościół pw. św. Andrzeja Boboli w Żelaźnie|kościół pw. św. Andrzeja Boboli]] z 1880 r., neogotycki, murowany. | ||
| + | |||
| + | Po przejściu 6 km wchodzimy do [[Rezerwat Źródła Rzeki Łyny|Rezerwatu Źródła Rzeki Łyny im prof. R. Kobendzy]]. Jest to rozległa dolina o stromych zboczach zajmująca 120,54 ha powierzchni – przykład źródliskowej erozji wstecznej. Wypiętrzenia iłów mioceńskich utworzyły tu szereg stromych cyrków piaskowych, opadających pionową ścianą ku niżej leżącemu wąwozowi. Sączące się z iłów drobne stróżki wody tworzą liczne strumienie, które w głębokim do 60 m wąwozie tworzą rzekę. Rezerwat porośnięty jest lasem mieszanym w wieku 120-140 lat, w większości jest to sosna oraz świerk, dąb szypułkowy, grab, brzoza i osika. Bogate jest też poszycie. Składają się na nie liczne gatunki mchów, paproci traw i turzyc. | ||
<br/> | <br/> | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
| − | + | Saysse-Tobiczyk Kazimierz, Ziemia puszcz i jezior, Warszawa 1975. | |
| − | + | ||
| − | <br/> | + | [http://szlaki.mazury.pl www.szlaki.mazury.pl] [22.12.2013] |
| + | <br/> | ||
[[Kategoria:Turystyka]] [[Kategoria:Szlaki turystyczne]] [[Kategoria:Szlaki piesze]] [[Kategoria:Powiat nidzicki]]<br /> | [[Kategoria:Turystyka]] [[Kategoria:Szlaki turystyczne]] [[Kategoria:Szlaki piesze]] [[Kategoria:Powiat nidzicki]]<br /> | ||
Wersja z 11:01, 3 lip 2014
| Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny | |
| | |
| Dane szlaku | |
| Państwo | Polska |
| Województwo | warmińsko-mazurskie |
| Początek | Bujaki |
| Koniec | Rezerwat Źródła Łyny |
| Numer | WM-2027-y |
| Kolor znakowania | żółty 
|
| Długość | 7.7 km |
| Typ | szlak pieszy |
| Administrator | Oddział Warmińsko-Mazurski PTTK |
Szlak pieszy – piesza trasa wycieczkowa oznaczona specjalnymi symbolami wyznaczającymi jej przebieg i ułatwiającymi odnalezienie właściwej drogi. Szlaki lądowe wykorzystują biegnące w terenie drogi i ścieżki. W Polsce ustalone jest oznaczanie szlaku pieszego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, umieszczanych na drzewach, murach, skałach itp. Dwa zewnętrzne paski są barwy białej, natomiast środkowy jest wypełniony dowolną inną niż biała (np. czarną, czerwoną, niebieską, zieloną czy żółtą farbą).
Spis treści
Nazwa szlaku
Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny
Trasa
Bujaki – Żelazno – Łyński Młyn – Rezerwat Źródła Łyny
Opis
Szlak jest krótką drogą dotarcia do rezerwatu Źródła Łyny. Prowadzi od stacji PKP Bujaki do samego serca rezerwatu malowniczymi łąkami oraz lasami. Na szlaku mijamy wieś Żelazno powstałą w 1352 r. Jest to dawny majątek ziemski z zabudowaniami folwarcznymi. Wokół teren pofałdowany, otoczony lasami i polami uprawnymi. Warto tu zobaczyć kościół pw. św. Andrzeja Boboli z 1880 r., neogotycki, murowany.
Po przejściu 6 km wchodzimy do Rezerwatu Źródła Rzeki Łyny im prof. R. Kobendzy. Jest to rozległa dolina o stromych zboczach zajmująca 120,54 ha powierzchni – przykład źródliskowej erozji wstecznej. Wypiętrzenia iłów mioceńskich utworzyły tu szereg stromych cyrków piaskowych, opadających pionową ścianą ku niżej leżącemu wąwozowi. Sączące się z iłów drobne stróżki wody tworzą liczne strumienie, które w głębokim do 60 m wąwozie tworzą rzekę. Rezerwat porośnięty jest lasem mieszanym w wieku 120-140 lat, w większości jest to sosna oraz świerk, dąb szypułkowy, grab, brzoza i osika. Bogate jest też poszycie. Składają się na nie liczne gatunki mchów, paproci traw i turzyc.
Bibliografia
Saysse-Tobiczyk Kazimierz, Ziemia puszcz i jezior, Warszawa 1975.
www.szlaki.mazury.pl [22.12.2013]
