Winrich von Kniprode: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Życiorys) |
(→Życiorys) |
||
| Linia 26: | Linia 26: | ||
Na wielkiego marszałka zakonu krzyżackiego mianowano go w 1344 roku. Walczył w wojnie z Litwą o Żmudź. 2 lutego 1348 roku jako dowódca armii zakonu zadał klęskę armii litewskiej w bitwie nad rzeką Strawą. Wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego wybrano go w 1351 roku. Gdy objął urząd, rozpoczął wyprawę na Żmudź, która zakończyła się klęską. Zmusiło to Winrucha do działań dyplomatycznych – zawieszenia broni i pertraktacji z Wielkim Księstwem Litewskim. Z książętami litewskimi zawarł w 1358 roku krótkotrwały sojusz, który był skierowany przeciwko Polsce. | Na wielkiego marszałka zakonu krzyżackiego mianowano go w 1344 roku. Walczył w wojnie z Litwą o Żmudź. 2 lutego 1348 roku jako dowódca armii zakonu zadał klęskę armii litewskiej w bitwie nad rzeką Strawą. Wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego wybrano go w 1351 roku. Gdy objął urząd, rozpoczął wyprawę na Żmudź, która zakończyła się klęską. Zmusiło to Winrucha do działań dyplomatycznych – zawieszenia broni i pertraktacji z Wielkim Księstwem Litewskim. Z książętami litewskimi zawarł w 1358 roku krótkotrwały sojusz, który był skierowany przeciwko Polsce. | ||
| − | W 1360 roku Winrich von Knoprode rozpoczął kolejną wojnę z Litwą. Podczas niej armia zakonu krzyżackiego zniszczyła Kowno i dotarła pod Grodno, Troki oraz Wilno. Wielki książę litewski Kiejstut w czasie walk trafił do niewoli krzyżackiej. Przebywał jako zakładnik na Zamku Górnym w | + | W 1360 roku Winrich von Knoprode rozpoczął kolejną wojnę z Litwą. Podczas niej armia zakonu krzyżackiego zniszczyła Kowno i dotarła pod Grodno, Troki oraz Wilno. Wielki książę litewski Kiejstut w czasie walk trafił do niewoli krzyżackiej. Przebywał jako zakładnik na Zamku Górnym w Malborku. Oprócz walk, które Winrich von Knoprode prowadził na Litwie, rozpoczął też konflikt z Danią. Na zjeździe miast hanzeatyckich, który zorganizował w Elblągu i w Kolonii, udało mu się zbudować silną koalicję przeciwko Waldemarowi IV. |
Winrich von Knoprode zmarł 24 czerwca 1382 roku koło Malborka. | Winrich von Knoprode zmarł 24 czerwca 1382 roku koło Malborka. | ||
Wersja z 18:56, 14 sty 2015
| Winrich von Knoprode | |
| | |
| Data urodzenia | ok. 1310 r. |
| Data i miejsce śmierci | 24 czerwca 1382 r. okolice Malborka |
| Zawód | XIX wielki mistrz zakonu krzyżackiego |
Winrich von Knoprode (ur. ok. 1310 r., zm. 24 czerwca 1382 r. koło Malborka) – XIX wielki mistrz zakonu krzyżackiego.
Życiorys
Winrich von Knoprode pochodził z okolic Mannheim am Rhein. W latach 1351–1382 był wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego. Nie jest wiadome, kiedy Winrich von Knoprode wstąpił do zgromadzenia. Od 1334 roku pełnił funkcję kompana prokuratora pasłęckiego, a w 1338 roku był komturem w Gdańsku. Był też komturem Bałgi i wójtem Natangii.
Na wielkiego marszałka zakonu krzyżackiego mianowano go w 1344 roku. Walczył w wojnie z Litwą o Żmudź. 2 lutego 1348 roku jako dowódca armii zakonu zadał klęskę armii litewskiej w bitwie nad rzeką Strawą. Wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego wybrano go w 1351 roku. Gdy objął urząd, rozpoczął wyprawę na Żmudź, która zakończyła się klęską. Zmusiło to Winrucha do działań dyplomatycznych – zawieszenia broni i pertraktacji z Wielkim Księstwem Litewskim. Z książętami litewskimi zawarł w 1358 roku krótkotrwały sojusz, który był skierowany przeciwko Polsce.
W 1360 roku Winrich von Knoprode rozpoczął kolejną wojnę z Litwą. Podczas niej armia zakonu krzyżackiego zniszczyła Kowno i dotarła pod Grodno, Troki oraz Wilno. Wielki książę litewski Kiejstut w czasie walk trafił do niewoli krzyżackiej. Przebywał jako zakładnik na Zamku Górnym w Malborku. Oprócz walk, które Winrich von Knoprode prowadził na Litwie, rozpoczął też konflikt z Danią. Na zjeździe miast hanzeatyckich, który zorganizował w Elblągu i w Kolonii, udało mu się zbudować silną koalicję przeciwko Waldemarowi IV.
Winrich von Knoprode zmarł 24 czerwca 1382 roku koło Malborka.
Bibliografia
M. Murinius, Kronika Mistrzów Pruskich, wstęp i oprac. Z. Nowak, Olsztyn 1989, s. 147-159.
