Zaskroniec zwyczajny: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja zweryfikowana][wersja zweryfikowana]
Linia 5: Linia 5:
 
  |zoolog                = Linnaeus, 1758
 
  |zoolog                = Linnaeus, 1758
 
  |okres istnienia        =  
 
  |okres istnienia        =  
  |grafika                = Zaskroniec zwyczajny.jpg
+
  |grafika                = Zaskroniec_glowa.jpg
  |opis grafiki          = Głowa zaskrońca. Fot. T. Brown. Źródło: [https://www.flickr.com/search/?q=Natrix+natrix www.flickr.com]
+
  |opis grafiki          = Głowa zaskrońca. Fot. Dixi. Źródło: [http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Natrix_natrix.jpg pl.wikipedia.org]
 
  |typ                    = strunowce
 
  |typ                    = strunowce
 
  |podtyp                = kręgowce
 
  |podtyp                = kręgowce

Wersja z 11:13, 16 mar 2015

Zaskroniec zwyczajny

Natrix natrix`
Linnaeus, 1758
Natrix natrix Linnaeus, 1758
Głowa zaskrońca. Fot. Dixi. Źródło: pl.wikipedia.org
Głowa zaskrońca. Fot. Dixi. Źródło: pl.wikipedia.org
Systematyka
Domena eukarionty
Królestwo zwierzęta
Typ strunowce
Podtyp kręgowce
Gromada zauropsydy
Rząd łuskonośne
Rodzina połozowate
Rodzaj Natrix

Zaskroniec zwyczajny – gatunek niejadowitego węża z podrodziny zaskrońcowatych, z podrzędu węży. Zaskroniec zwyczajny jest jedynym przedstawicielem tej podrodziny w Polsce.

Charakterystyka

Głowa zaskrońca zwyczajnego pokryta jest tarczkami oraz łuskami. Zwykle łuski mają wyraźny kil. Na głowie widoczne są charakterystyczne półksiężycowate, kremowe lub żółte plamy "za skroniami". Długość ciała wynosi przeważnie ok. 1 m. Ma ono kolor szarawy, przechodzący w ciemnobrunatny. Część grzbietowa pokryta jest drobnymi łuskami, brzuszna – szerokimi, pierścieniowymi tarczkami.

Żywi się rybami, żabami lub małymi gryzoniami, które połyka bez uprzedniego uśmiercania. Ludzi nie atakuje. Zaatakowany broni się, udając martwego i wytwarzając ciecz o nieprzyjemnym zapachu.

Zamieszkuje obszary podmokłe, bagniste. Bardzo dobrze pływa i nurkuje. Na Warmii, Mazurach i Powiślu znajduje doskonałe warunku siedliskowe.

Z zimowego letargu budzi się w marcu, gody rozpoczyna na przełomie kwietnia i maja. Wówczas najłatwiej zaobserwować go można na nasłonecznionych polanach, często skupionego w kłębowiska z innymi osobnikami swojego gatunku.

Bibliografia

Główczyński Krzysztof, Wittbrodt Krzysztof, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Kwidzyn 2011, s. 32.