Grzebiuszka ziemna

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
Grzebiuszka ziemna

Pelobates fuscus`
Laurenti, 1768
Pelobates fuscus Laurenti, 1768
Grzebiuszka ziemna.Fot. Alexandre Roux. Źródło: fieldherping.eu
Grzebiuszka ziemna.
Fot. Alexandre Roux. Źródło: fieldherping.eu
Systematyka
Domena eukarionty
Królestwo zwierzęta
Typ strunowce
Podtyp kręgowce
Gromada płazy
Rząd płazy bezogonowe
Rodzina grzebiuszkowate
Rodzaj Pelobates

Grzebiuszka ziemna (huczka) – gatunek płaza bezogoniastego.

Charakterystyka

Wielkość ok. 5–8 cm. Ciało krępe, wyglądem nieco przypomina ropuchę. Ma gładką skórę z równomiernie rozmieszczonymi gruczołami, które po potarciu wydzielają substancję o zapachu czosnku. Zapada w sen zimowy.

Ubarwienie ciała dość zróżnicowane, w zależności od osobnika: od jasnopopielatego, żółtawopopielatego do oliwkowego, pokryte jest charakterystycznymi jaskrawymi plamkami. Powierzchnia brzuszna jasnokremowa i prawie bezplamista.

U nasady pierwszego palca tylnych nóg występuje bardzo duża, sierpowata, rogowa narośl służąca do zagrzebywania się w ziemi.

Dorosłe, poza okresem godowym żyją wyłącznie na lądzie; aktywne są głównie w nocy. Zaskoczona grzebiuszka nie ucieka, ale zagrzebuje się w ziemi.

Widywane są głównie w okolicach niewielkich jezior, stawów oraz rowów melioracyjnych. W czasie pory godowej na ich grzbiecie wyrastają charakterystyczne chrostki, które łatwo wyczuć palcami. Co ciekawe, mają pionową źrenice. Ciekawostką jest również ich zachowanie po złączeniu się w parę: nie pływają jak większość płazów na powierzchni wody, ale pełzają po dnie, wynurzając się tylko co jakiś czas, by zaczerpnąć powietrza.

Samice składają skrzek w formie osobliwych metrowych rulonów. Ich kijanki są najdłuższymi osobnikami młodocianymi wśród płazów Europy. Ich długość dochodzi nawet do 17 cm. Są bardzo drapieżne: polują na larwy owadów, skorupiaki, a nawet kijanki innych żab.

Na terenie Warmii i Mazur występuje tylko jeden gatunek grzebiuszki - grzebiuszka ziemna.

Bibliografia

Krzysztof Główczyński, Krzysztof Wittbrodt, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Wydawnictwo VEGA, Kwidzyn 2011, s. 17.