Hubert Gross

Hubert Gross
ks. Hubert Gross Reprodukcja zdjęcia z wystawy o warmińskich męczennikach – Krzysztof Kozłowski
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1908 r. Gdańsk
Data i miejsce śmierci	19 stycznia 1947 r. Kaliningrad
Przyczyna śmierci	śmierć męczeńska

Hubert Gross (ur. 31 stycznia 1908 r. w Gdańsku, zm. 19 stycznia 1947 r. w Kaliningradzie) – duchowny włączony w poczet warmińskich męczenników, którzy zginęli śmiercią męczeńską podczas II wojny światowej.

Życiorys

Hubert Gross pochodził z rodziny inteligenckiej. Jego ojciec był nauczycielem, matka zajmowała się gospodarstwem domowym i wychowaniem dzieci. Rodzina Grossów w 1919 r. przeprowadziła się do Malborka.

Szkoła i wykształcenie

W Malborku ukończył gimnazjum humanistyczne. Następnie wstąpił do seminarium w Braniewie. 25 lipca 1932 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

Praca

Jako wikary pracował w Ignalinie, a następnie we Fromborku. Już jako młody kapłan wykazał się odwagą. Za pracę z młodzieżą i odczytanie listu pasterskiego bp. Maksymiliana Kallera został skazany na osiem miesięcy więzienia. Czas spędzony w więzieniu wykorzystał na nauczenie się na pamięć Nowego Testamentu oraz na pogłębienie treści książki O naśladowaniu Chrystusa.

W listopadzie 1940 r. otrzymał nominację na kuratusa w Ludwigsorcie (obecny obwód kaliningradzki), który wówczas należał do diecezji sambijskiej nielicznie zamieszkiwanej przez katolików. Opieką duszpasterską otaczał 75 wiosek zamieszkanych przez około 300 wiernych. Zaangażował się również w opiekę nad liczną grupą młodzieży zmuszonej do pracy w ogromnej fabryce, która produkowała amunicję na potrzeby niemieckich wojsk.

Śmierć męczeńska

Kiedy w lutym 1945 r. do Lidwigsortu zbliżał się front, ks. Hubert wraz z mieszkańcami miejscowości udał się do portu w Pillau (dziś Bałtyjsk), aby uciec na Zachód. Jednak po przybyciu do portu, kiedy ujrzał tłumy ludzi oczekujących na statki i pozostawionych bez opieki duchowej – często załamanych, wystraszonych, pozbawionych nadziei – zrezygnował z wyjazdu, by pozostać wśród nich i otoczyć ich opieką duszpasterską.

Kiedy armia radziecka zdobyła Pillau, ks. Hubert został aresztowany. Po przesłuchaniach wypuszczono go. W maju 1845 roku udał się do Królewca, gdzie znalazł schronienie w szpitalu sióstr elżbietanek.

Po przebytej ciężkiej chorobie podjął się pracy fizycznej, najpierw jako maszynista, później przy wodociągach. Dzięki pracy mógł otrzymać kartki na żywność. W tym samym czasie bp Maksymilian Kaller starał się (bezskutecznie) o uzyskanie od władz radzieckich pozwolenia dla ks. Huberta na wyjazd do Niemiec.

Ks. Hubert wiele czasu poświęcał bliźnim, spotykał się z nimi, wiele rozmawiał, wspierał duchowo. Do szpitala św. Elżbiety, gdzie mieszkał, wracał o różnych porach, często późno. Tak też było 19 stycznia 1947 r., kiedy powracał od jednej z rodzin. Został zauważony przez wojskowy patrol. Żołnierze zawołali go, lecz on się nie zatrzymał. Jeden z nich bez zastanowienia i ponownych wezwań strzelił w kierunku ks. Huberta, trafiając go w plecy. Po kilku minutach ksiądz zmarł.

Jego śmierć odbiła się szerokim echem, był bowiem bardzo szanowany i ceniony. Na jego pogrzeb przybyło wiele osób. Długi kondukt prowadzony przez ks. Paula Hoppe odprowadził go na cmentarz katolicki (tzw. Probsteifriedhof) w Kaliningradzie.

Bibliografia

B. Schwark, Ihr Name lebt. Ermländische Priester in Leben, Leid und Tod, Osnabrück 1958.
Zeugen für Christus. Das deutsche Martyrologium des 20. Jahrhunderts, t. 1–2, (red.) H. Moll, Paderborn 1999.
A. Kopiczko, Duchowieństwo katolickie diecezji warmińskiej w latach 1821–1945, cz. 1, Studium prozopograficzne, Olsztyn 2004.
Męczennicy Kościoła warmińskiego XX wieku, (red.) J. Guzowski, Olsztyn 2004.
Nie umiem się smucić, "Gość Niedzielny. Posłaniec Warmiński", nr 11/2012, 18 marca 2012.