Pozycja Jezior Mazurskich: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(Utworzono nową stronę "'''Pozycja Jezior Mazurskich''' {{Wieś infobox |nazwa = Guzianka |herb wsi = |flaga wsi = |herb artykuł = ...") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | '''Pozycja Jezior Mazurskich''' | + | '''Pozycja Jezior Mazurskich''' jest pierwszą linearną fortyfikacją nowożytną na terenie Mazur. W 1898 roku opracowano projekt wzmocnienia systemu istniejących w regionie umocnień, wykorzystujący dogodne ukształtowanie terenu oraz lasy, bagna i jeziora. |
| + | |||
{{Wieś infobox | {{Wieś infobox | ||
|nazwa = Guzianka | |nazwa = Guzianka | ||
| Linia 30: | Linia 31: | ||
|www = | |www = | ||
}} | }} | ||
| + | ==Historia i rodzaje umocnień== | ||
| + | Nowa pozycję na południu przedłużały fortyfikacje Szczycieńskiej Pozycji Leśnej, a na północy Pozycja Węgorapy. Zasadnicze prace fortyfikacyjne w ramach pozycji przeprowadzono w latach 1900 - 1905. Kluczowymi węzłami obrony Pozycji Jezior Mazurskich były: Grupa Kula – Most Kula, Grupa Szymonka, Grupa Zielony Gaj, Grupa Mikołajki, Grupa Guzianka, Grupa Ruciane – Nida. Składały się one początkowo z 23 obiektów. Standardowym elementem węzłów oporu były tzw. dzieła piechoty, w kształcie trapezowej fortyfikacji ziemnej z centralnym schronem chroniącym przed skutkami ognia artylerii. Dochodziły do tego ziemne lub wybetonowane otwarte stanowiska ogniowe ckm i artylerii. Jako wsparcie artyleryjskie punktów oporu zastosowano baterie przewoźnych wieżyczek pancernych. Całość stanowiła punkt oporu piechoty w sile 1 - 2 kompanii. Do 1902 roku wybudowano także 5 betonowych wież ckm (3 w Rucianym i Guziance oraz 2 broniące mostu drogowego w Mikołajkach). Po wybudowaniu w Mikołajkach mostu kolejowego w 1911 roku, zabezpieczono go dwoma blokhauzami strzeleckimi. W Mikołajkach wzniesiono także obiekty osłaniające most kolejowy – 2 stanowiska ogniowe na wschodnim przyczółku mostowym, które były osłonięte kratami fortecznymi (obecnie zachowane pozostałości). | ||
| + | |||
| + | ==Wykorzystanie w walce== | ||
| + | Fortyfikacje Pozycji Jezior Mazurskich zostały z powodzeniem wykorzystane przez oddziały niemieckie w walce podczas I wojny światowej. Walki na przedpolach Rucianego toczyły się zimą 1914/15 roku. Jednostki niemieckie powstrzymały wówczas Rosjan. | ||
| + | W okresie międzywojennym umocnienia nieznacznie rozbudowywano, m.in. rozbudowę umocnień Mikołajek zakończono w 1925 roku wznosząc schron bojowy. Do poważniejszych prac doszło dopiero w końcowym okresie drugiej wojny światowej, w 1944 r. Wykonano wówczas ciągły rów przeciwczołgowy i fragmentaryczne umocnienia polowe wzmocnione nielicznymi tzw. Kochbunkrami. Tak jak i inne umocnienia obszaru Wielkich Jezior, pozycje tę porzucono w styczniu 1945 roku praktycznie bez walki. | ||
[[Kategoria: Turystyka]] [[Kategoria: Zabytki]] [[Kategoria: gmina Ruciane-Nida]] [[Kategoria: powiat piski]] [[Kategoria: gmina Mikołajki]] [[Kategoria: powiat mrągowski]] | [[Kategoria: Turystyka]] [[Kategoria: Zabytki]] [[Kategoria: gmina Ruciane-Nida]] [[Kategoria: powiat piski]] [[Kategoria: gmina Mikołajki]] [[Kategoria: powiat mrągowski]] | ||
Wersja z 18:56, 5 wrz 2014
Pozycja Jezior Mazurskich jest pierwszą linearną fortyfikacją nowożytną na terenie Mazur. W 1898 roku opracowano projekt wzmocnienia systemu istniejących w regionie umocnień, wykorzystujący dogodne ukształtowanie terenu oraz lasy, bagna i jeziora.
| Guzianka | |
| | |
 Schron bierny w okolicy śluzy Guzianka gm. Ruciane-Nida
| |
| Państwo |  Polska
|
| Województwo | warmińsko-mazurskie |
| Powiat | piski |
| Gmina | Ruciane-Nida |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Guzianka | |
| Położenie na mapie Polski  Guzianka | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Historia i rodzaje umocnień
Nowa pozycję na południu przedłużały fortyfikacje Szczycieńskiej Pozycji Leśnej, a na północy Pozycja Węgorapy. Zasadnicze prace fortyfikacyjne w ramach pozycji przeprowadzono w latach 1900 - 1905. Kluczowymi węzłami obrony Pozycji Jezior Mazurskich były: Grupa Kula – Most Kula, Grupa Szymonka, Grupa Zielony Gaj, Grupa Mikołajki, Grupa Guzianka, Grupa Ruciane – Nida. Składały się one początkowo z 23 obiektów. Standardowym elementem węzłów oporu były tzw. dzieła piechoty, w kształcie trapezowej fortyfikacji ziemnej z centralnym schronem chroniącym przed skutkami ognia artylerii. Dochodziły do tego ziemne lub wybetonowane otwarte stanowiska ogniowe ckm i artylerii. Jako wsparcie artyleryjskie punktów oporu zastosowano baterie przewoźnych wieżyczek pancernych. Całość stanowiła punkt oporu piechoty w sile 1 - 2 kompanii. Do 1902 roku wybudowano także 5 betonowych wież ckm (3 w Rucianym i Guziance oraz 2 broniące mostu drogowego w Mikołajkach). Po wybudowaniu w Mikołajkach mostu kolejowego w 1911 roku, zabezpieczono go dwoma blokhauzami strzeleckimi. W Mikołajkach wzniesiono także obiekty osłaniające most kolejowy – 2 stanowiska ogniowe na wschodnim przyczółku mostowym, które były osłonięte kratami fortecznymi (obecnie zachowane pozostałości).
Wykorzystanie w walce
Fortyfikacje Pozycji Jezior Mazurskich zostały z powodzeniem wykorzystane przez oddziały niemieckie w walce podczas I wojny światowej. Walki na przedpolach Rucianego toczyły się zimą 1914/15 roku. Jednostki niemieckie powstrzymały wówczas Rosjan. W okresie międzywojennym umocnienia nieznacznie rozbudowywano, m.in. rozbudowę umocnień Mikołajek zakończono w 1925 roku wznosząc schron bojowy. Do poważniejszych prac doszło dopiero w końcowym okresie drugiej wojny światowej, w 1944 r. Wykonano wówczas ciągły rów przeciwczołgowy i fragmentaryczne umocnienia polowe wzmocnione nielicznymi tzw. Kochbunkrami. Tak jak i inne umocnienia obszaru Wielkich Jezior, pozycje tę porzucono w styczniu 1945 roku praktycznie bez walki.
