Ewa Białkowska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja zweryfikowana] |
(→Przebieg kariery sportowej) |
|||
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
|Data śmierci = | |Data śmierci = | ||
|Dyscyplina = łyżwiarstwo szybkie | |Dyscyplina = łyżwiarstwo szybkie | ||
| − | |Największy sukces = reprezentantka Polski w łyżwiarstwie szybkim, medale olimpijskie podopiecznych w | + | |Największy sukces = reprezentantka Polski w łyżwiarstwie szybkim, medale olimpijskie podopiecznych w igrzyskach olimpijskich |
}} | }} | ||
'''Ewa Białkowska''' (ur. 19 marca 1959 r w [[Elbląg|Elblągu]]) – łyżwiarka szybka, zawodniczka i trenerka. | '''Ewa Białkowska''' (ur. 19 marca 1959 r w [[Elbląg|Elblągu]]) – łyżwiarka szybka, zawodniczka i trenerka. | ||
| Linia 14: | Linia 14: | ||
Była reprezentantką Polski w łyżwiarstwie szybkim, później trenerką kadry narodowej, współautorką największych sukcesów w tej dyscyplinie. | Była reprezentantką Polski w łyżwiarstwie szybkim, później trenerką kadry narodowej, współautorką największych sukcesów w tej dyscyplinie. | ||
| − | Rodowita elblążanka, od najmłodszych szkolnych lat związana ze sportem | + | Rodowita elblążanka, od najmłodszych szkolnych lat była związana ze sportem. Jej wzorem była [[Helena Pilejczyk]], olimpijka ze Squaw Valley. Za jej sprawą Białkowska zaczęła uprawiać łyżwiarstwo, szybko zdobywając wiele medali w imprezach młodzieżowych. W roku 1975 na Spartakiadzie Młodzieży w Augustowie wywalczyła pierwsze medale: jeden srebrny i cztery brązowe. W 1978 z zimowej spartakiady młodzieży wróciła z pięcioma złotymi medalami i tytułem największej indywidualności zawodów. |
| − | W czasie studiów na warszawskiej AWF otrzymała powołanie do reprezentacji Polski i w biało-czerwonych barwach występowała wiele lat, konkurując z Elwirą Ryś-Ferens. W kraju kolekcjonowała tytuły. W 1982 r. zdobyła pięć złotych medali (komplet) w mistrzostwach Polski seniorek. W 1983 r. odniosła pierwszy wartościowy sukces międzynarodowy – 8 miejsce w mistrzostwach świata w Karl Marx Stadt na dystansie 500 m. Rozwijającą się dynamicznie karierę sportową panczenistki przerwała kontuzja podczas treningu siłowego na Stegnach w 1983 r. | + | W czasie studiów na warszawskiej AWF otrzymała powołanie do reprezentacji Polski i w biało-czerwonych barwach występowała wiele lat, konkurując z Elwirą Ryś-Ferens. W kraju kolekcjonowała tytuły. W 1982 r. zdobyła pięć złotych medali (komplet) w mistrzostwach Polski seniorek. W 1983 r. odniosła pierwszy wartościowy sukces międzynarodowy – 8 miejsce w mistrzostwach świata w Karl Marx Stadt na dystansie 500 m. Rozwijającą się dynamicznie karierę sportową panczenistki przerwała kontuzja podczas treningu siłowego na Stegnach w 1983 r. |
==Działalność szkoleniowa== | ==Działalność szkoleniowa== | ||
| − | Po studiach z dyplomem magistra wróciła do Elbląga i podjęła pracę trenerki w Orle. Tu szlifowała młode talenty, które błysnęły na krajowych i zagranicznych torach. W 2002 roku powierzono jej obowiązki trenerki kadry narodowej mężczyzn na Igrzyska Olimpijskie w Turynie (2006). Następnie rozpoczęła mozolną pracę z reprezentacją kobiet, przygotowując ją do startu na Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver 2010. Jej podopieczne zdobyły brązowy medal w wyścigu drużynowym, co było jedną z największych sensacji Igrzysk. W 2014 podczas Igrzysk Olimpijskich w Soczi polskie panczenistki zdobyły srebro w wyścigu drużynowym. | + | Po studiach z dyplomem magistra wróciła do Elbląga i podjęła pracę trenerki w [[Orzeł Elbląg|Orle Elbląg]]. Tu szlifowała młode talenty, które błysnęły na krajowych i zagranicznych torach. W 2002 roku powierzono jej obowiązki trenerki kadry narodowej mężczyzn na Igrzyska Olimpijskie w Turynie (2006). Następnie rozpoczęła mozolną pracę z reprezentacją kobiet, przygotowując ją do startu na Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver 2010. Jej podopieczne zdobyły brązowy medal w wyścigu drużynowym, co było jedną z największych sensacji Igrzysk. W 2014 podczas Igrzysk Olimpijskich w Soczi polskie panczenistki zdobyły srebro w wyścigu drużynowym. |
| − | Ewa Białkowska nadal kontynuuje pracę z kadrą kobiet, a dodatkowo aktywnie działa na rzecz upowszechniania sportu na terenie Elbląga. Jako prezes UKS "Viking" przy SP nr 12 tak zarządza działalnością stowarzyszenia, że Klub osiąga wysokie lokaty w takich dziedzinach sportu, jak wrotkarstwo szybkie i unihokej. | + | Ewa Białkowska nadal kontynuuje pracę z kadrą kobiet, a dodatkowo aktywnie działa na rzecz upowszechniania sportu na terenie Elbląga. Jako prezes UKS "Viking" przy [[Szkoła Podstawowa nr 12 im. Michała Kajki w Elblągu|SP nr 12]] tak zarządza działalnością stowarzyszenia, że Klub osiąga wysokie lokaty w takich dziedzinach sportu, jak wrotkarstwo szybkie i unihokej. |
==Odznaczenia== | ==Odznaczenia== | ||
Aktualna wersja na dzień 11:25, 4 lut 2015
| Ewa Białkowska | |
| | |
| Imię i nazwisko | Ewa Białkowska |
| Data i miejsce urodzenia | 19 marca 1959 r., Elbląg |
| Dyscyplina | łyżwiarstwo szybkie |
| Największy sukces | reprezentantka Polski w łyżwiarstwie szybkim, medale olimpijskie podopiecznych w igrzyskach olimpijskich |
Ewa Białkowska (ur. 19 marca 1959 r w Elblągu) – łyżwiarka szybka, zawodniczka i trenerka.
Przebieg kariery sportowej
Była reprezentantką Polski w łyżwiarstwie szybkim, później trenerką kadry narodowej, współautorką największych sukcesów w tej dyscyplinie.
Rodowita elblążanka, od najmłodszych szkolnych lat była związana ze sportem. Jej wzorem była Helena Pilejczyk, olimpijka ze Squaw Valley. Za jej sprawą Białkowska zaczęła uprawiać łyżwiarstwo, szybko zdobywając wiele medali w imprezach młodzieżowych. W roku 1975 na Spartakiadzie Młodzieży w Augustowie wywalczyła pierwsze medale: jeden srebrny i cztery brązowe. W 1978 z zimowej spartakiady młodzieży wróciła z pięcioma złotymi medalami i tytułem największej indywidualności zawodów.
W czasie studiów na warszawskiej AWF otrzymała powołanie do reprezentacji Polski i w biało-czerwonych barwach występowała wiele lat, konkurując z Elwirą Ryś-Ferens. W kraju kolekcjonowała tytuły. W 1982 r. zdobyła pięć złotych medali (komplet) w mistrzostwach Polski seniorek. W 1983 r. odniosła pierwszy wartościowy sukces międzynarodowy – 8 miejsce w mistrzostwach świata w Karl Marx Stadt na dystansie 500 m. Rozwijającą się dynamicznie karierę sportową panczenistki przerwała kontuzja podczas treningu siłowego na Stegnach w 1983 r.
Działalność szkoleniowa
Po studiach z dyplomem magistra wróciła do Elbląga i podjęła pracę trenerki w Orle Elbląg. Tu szlifowała młode talenty, które błysnęły na krajowych i zagranicznych torach. W 2002 roku powierzono jej obowiązki trenerki kadry narodowej mężczyzn na Igrzyska Olimpijskie w Turynie (2006). Następnie rozpoczęła mozolną pracę z reprezentacją kobiet, przygotowując ją do startu na Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver 2010. Jej podopieczne zdobyły brązowy medal w wyścigu drużynowym, co było jedną z największych sensacji Igrzysk. W 2014 podczas Igrzysk Olimpijskich w Soczi polskie panczenistki zdobyły srebro w wyścigu drużynowym.
Ewa Białkowska nadal kontynuuje pracę z kadrą kobiet, a dodatkowo aktywnie działa na rzecz upowszechniania sportu na terenie Elbląga. Jako prezes UKS "Viking" przy SP nr 12 tak zarządza działalnością stowarzyszenia, że Klub osiąga wysokie lokaty w takich dziedzinach sportu, jak wrotkarstwo szybkie i unihokej.
Odznaczenia
Wyróżniona wieloma odznaczeniami państwowymi i sportowym. W marcu 2011 roku została uhonorowana przez Polski Komitet Olimpijski tytułem Trenerka Roku 2010.
Bibliografia
sportowefakty.pl [19.12.2014]
eurosport.onet.pl [19.12.2014]
sport.pl [19.12.2014]
sport.wp.pl [19.12.2014]
elblag.wm.pl [19.12.2014]
