Cmentarz mennonicki w Wikrowie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja zweryfikowana] |
m (Zastępowanie tekstu - "© Stanisław Kuprjaniuk" na "Fot. Stanisław Kuprjaniuk") |
|||
(Nie pokazano 9 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Mała architektura2 sakralna infobox | {{Mała architektura2 sakralna infobox | ||
<!-- w trakcie opracowania --> | <!-- w trakcie opracowania --> | ||
− | |nazwa = | + | |nazwa = Cmentarz mennonicki w Wikrowie |
|typ obiektu = cmentarz mennonicki <!-- Parametr obowiązkowy --> | |typ obiektu = cmentarz mennonicki <!-- Parametr obowiązkowy --> | ||
|datacja = XVIII/XIX | |datacja = XVIII/XIX | ||
|powiat = elbląski | |powiat = elbląski | ||
− | |gmina = | + | |gmina = Elbląg |
|miejscowość = Wikrowo | |miejscowość = Wikrowo | ||
− | }} | + | }} |
− | ''' Cmentarz mennonicki w Wikrowie ''' | + | ''' Cmentarz mennonicki w Wikrowie ''' – jeden z najstarszych na [[Żuławy Wiślane|Żuławach Wiślanych]], założony na przełomie XVIII i XIX wieku. |
− | <br/> | + | <br/><br/> |
+ | |||
== Położenie == | == Położenie == | ||
− | + | [[Wikrowo]] (niem. Wickerau Klein, Wickerau Gross) położone w [[Gmina Elbląg (wiejska)|gminie Elbląg]], w [[Powiat elbląski|powiecie elbląskim]]. | |
− | |||
− | |||
− | [[Wikrowo]] (niem. Wickerau Klein, Wickerau Gross) położone w [[ | ||
<br/> | <br/> | ||
== Opis == | == Opis == | ||
Wieś Wikrowo Wielkie wzmiankowana w 1395 roku odnosiła się zapewne wówczas do folwarku. W 1590 roku w wyniku podziału gruntów folwarku powstaje wieś Wikrowo Małe gdzie osiedlają się [[mennonici|koloniści holenderscy]]. W 1715 roku Wikrowo Małe i Wikrowo Duże zostały połączone. Pod koniec XVIII wieku. we wsi znajdowało się 28 zagród, mieszkało 36 mennonitów. | Wieś Wikrowo Wielkie wzmiankowana w 1395 roku odnosiła się zapewne wówczas do folwarku. W 1590 roku w wyniku podziału gruntów folwarku powstaje wieś Wikrowo Małe gdzie osiedlają się [[mennonici|koloniści holenderscy]]. W 1715 roku Wikrowo Małe i Wikrowo Duże zostały połączone. Pod koniec XVIII wieku. we wsi znajdowało się 28 zagród, mieszkało 36 mennonitów. | ||
− | + | Położony jest w północnej części miejscowości (dawniej w obrębie wsi [[Władysławowo]]). Cmentarz usytuowano po zachodniej stronie drogi, na [[Terpa|terpie]] o wielobocznym kształcie, częściowo zniszczonym przez postawiony współcześnie dom po północnej stronie. Pośród starodrzewia lip i grabów zachował się zespół kilkudziesięciu nagrobków, w tym kilkunastu w formie stel z 2. połowy XIX i 1. połowy XX wieku. Na nagrobkach widnieją nazwiska m.in. Harms, Dück, Ens, Neufeld. | |
<br/> | <br/> | ||
== Ciekawostki == | == Ciekawostki == | ||
Linia 26: | Linia 24: | ||
W opinii niektórych w pobliżu Wikrowa znajduje się najniższe miejsce w Polsce leżące 2.43 m p.p.m. Jest to obniżenie powstałe sztucznie w wyniku eksploatacji torfu. | W opinii niektórych w pobliżu Wikrowa znajduje się najniższe miejsce w Polsce leżące 2.43 m p.p.m. Jest to obniżenie powstałe sztucznie w wyniku eksploatacji torfu. | ||
<br/> | <br/> | ||
+ | |||
+ | ==Galeria zdjęć== | ||
+ | <gallery mode=packed widths=300px heights=300px class="left"> | ||
+ | Plik:wik3.jpg|<center>Cmentarz mennonicki w Wikrowie. Fot. Stanisław Kuprjaniuk | ||
+ | Plik:wik1.jpg|<center>Cmentarz mennonicki w Wikrowie. Fot. Stanisław Kuprjaniuk | ||
+ | Plik:wik2.jpg|<center>Cmentarz mennonicki w Wikrowie. Fot. Stanisław Kuprjaniuk | ||
+ | </gallery> | ||
+ | |||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
+ | Kizik Edmund, ''Mennonici w Gdańsku, Elblągu i na Żuławach Wiślanych w drugiej połowie XVII i w XVIII wieku. Studium z dziejów małej społeczności wyznaniowej'', Gdańsk 1994. | ||
Mieczkowski Krzysztof, Tomaszewski Marian, ''Rowerem po Krainie Kanału Elbląskiego. Przewodnik po szlakach rowerowych'', Elbląg 2010. | Mieczkowski Krzysztof, Tomaszewski Marian, ''Rowerem po Krainie Kanału Elbląskiego. Przewodnik po szlakach rowerowych'', Elbląg 2010. | ||
<br/> | <br/> | ||
− | [[Kategoria: | + | |
− | + | [[Kategoria: Powiat elbląski]] | |
+ | [[Kategoria: Elbląg (gmina wiejska)]] | ||
+ | [[Kategoria: Cmentarze zabytkowe]] | ||
+ | [[Kategoria: 1701-1800]] |
Aktualna wersja na dzień 07:58, 25 mar 2015
Cmentarz mennonicki w Wikrowie | |
| |
typ obiektu: | cmentarz mennonicki |
datacja: | XVIII/XIX |
powiat: | elbląski |
gmina: | Elbląg |
miejscowość: | Wikrowo |
Cmentarz mennonicki w Wikrowie – jeden z najstarszych na Żuławach Wiślanych, założony na przełomie XVIII i XIX wieku.
Spis treści
Położenie
Wikrowo (niem. Wickerau Klein, Wickerau Gross) położone w gminie Elbląg, w powiecie elbląskim.
Opis
Wieś Wikrowo Wielkie wzmiankowana w 1395 roku odnosiła się zapewne wówczas do folwarku. W 1590 roku w wyniku podziału gruntów folwarku powstaje wieś Wikrowo Małe gdzie osiedlają się koloniści holenderscy. W 1715 roku Wikrowo Małe i Wikrowo Duże zostały połączone. Pod koniec XVIII wieku. we wsi znajdowało się 28 zagród, mieszkało 36 mennonitów.
Położony jest w północnej części miejscowości (dawniej w obrębie wsi Władysławowo). Cmentarz usytuowano po zachodniej stronie drogi, na terpie o wielobocznym kształcie, częściowo zniszczonym przez postawiony współcześnie dom po północnej stronie. Pośród starodrzewia lip i grabów zachował się zespół kilkudziesięciu nagrobków, w tym kilkunastu w formie stel z 2. połowy XIX i 1. połowy XX wieku. Na nagrobkach widnieją nazwiska m.in. Harms, Dück, Ens, Neufeld.
Ciekawostki
W Wikrowie znajdował się drewniany wiatrak typu holenderskiego z połowy XIX wieku, który był ostatnim zachowanym na Żuławach Elbląskich. Niestety 21 grudnia 2001 roku spłonął. Pozostały ruiny budynku, na którym się on znajdował.
W opinii niektórych w pobliżu Wikrowa znajduje się najniższe miejsce w Polsce leżące 2.43 m p.p.m. Jest to obniżenie powstałe sztucznie w wyniku eksploatacji torfu.
Galeria zdjęć
Bibliografia
Kizik Edmund, Mennonici w Gdańsku, Elblągu i na Żuławach Wiślanych w drugiej połowie XVII i w XVIII wieku. Studium z dziejów małej społeczności wyznaniowej, Gdańsk 1994.
Mieczkowski Krzysztof, Tomaszewski Marian, Rowerem po Krainie Kanału Elbląskiego. Przewodnik po szlakach rowerowych, Elbląg 2010.