Jan Chmiel: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja zweryfikowana] |
(UWAGA! Usunięcie treści (strona pozostała pusta)!) |
|||
| (Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| + | {{Ludzie sportu infobox | ||
| + | |nazwa = Jan Chmiel | ||
| + | |grafika = | ||
| + | |podpis grafiki = | ||
| + | |Imię i Nazwisko = Jan Chmiel | ||
| + | |Data i miejsce urodzenia = 1920 r. w Kodowinach koło Lwowa | ||
| + | |Data śmierci = 11 lipca 2012 r. w Olsztynie | ||
| + | |Dyscyplina = lekarz sportowy | ||
| + | |Największy sukces = organizator medycyny sportowej w regionie | ||
| + | }} | ||
| + | '''Jan Chmiel''' (ur. 1920 r. w Kodowinach koło Lwowa, zm. 11 lipca 2012 r. w [[Olsztyn|Olsztynie]]) – lekarz chirurg, doktor nauk medycznych, wieloletni szef Wojewódzkiej Poradni Sportowo-Lekarskiej w Olsztynie i wojewódzki konsultant medycyny sportowej. Organizator medycyny sportowej w regionie. | ||
| + | <br/><br/> | ||
| + | ==Życiorys== | ||
| + | W dzieciństwie trenował piłkę nożna w Lechii Lwów, w tym samym czasie, kiedy w barwach RKS Lwów grał słynny Kazimierz Górski, późniejszy selekcjoner reprezentacji Polski. Kilkakrotnie występowali przeciwko sobie. Grał pod pseudonimem Chmielewski, bowiem futbol był w tamtych czasach zakazany młodzieży szkolnej. Uprawiał też lekkoatletykę. Był mistrzem i rekordzistą lwowskich szkół w skoku wzwyż. Jego rekord wynosił 188 cm. | ||
| + | Był absolwentem Szkoły Podstawowej im. Józefa Piłsudskiego i II Gimnazjum im. Karola Szajnochy. W 1941 roku został studentem wydziału lekarskiego Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Po wojnie zamieszkał w Poznaniu, gdzie dokończył studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. W czasie studiów w Poznaniu był jednocześnie piłkarzem w tamtejszym KS Dąb. Po otrzymaniu dyplomu lekarskiego skierowany został do [[Braniewo|Braniewa]]. | ||
| + | |||
| + | ===Praca zawodowa i działalność na rzecz sportu=== | ||
| + | 1 marca 1947 r. objął funkcję kontraktowego lekarza powiatowego w Braniewie, gdzie współorganizował szpital. Będąc dyrektorem, pełnił w tym czasie również obowiązki kierownika Publicznego Ośrodka Zdrowia oraz szefa Ośrodka Polskich Kolei Państwowych i Urzędu Bezpieczeństwa. Był jedynym lekarzem chirurgiem na terenie Braniewa. | ||
| + | |||
| + | Powołany do służby wojskowej w 1948 r. został przeszkolony na kursie doskonalenia oficerów służby zdrowia i skierowany w maju tego roku do Szpitala-Polikliniki WUBP w Olsztynie na oddział chirurgiczny. Uzyskał specjalizacje: I st. z chirurgii (1951), II st. z chirurgii (1955) oraz II st. z urologii (1962). W 1965 r. zrezygnował z chirurgii i objął stanowisko inspektora do spraw profilaktyki w Zarządzie Zdrowia MSW i na tym stanowisku pracował do 1985 r. | ||
| + | |||
| + | W maju 1947 roku został prezesem klubu sportowego OMTUR Błękitni Braniewo. Wyszedł z inicjatywą budowy stadionu służącego piłkarzom i lekkoatletom do dziś. | ||
| + | |||
| + | W 1953 roku oprócz pracy w Poliklinice doszły dodatkowe obowiązki. Został szefem Wojewódzkiej Przychodni Sportowo-Lekarskiej, z równoczesnym zadaniem organizowania sportowej służby zdrowia w całym regionie. To z jego inicjatywy powstały poradnie w osiemdziesięciu procentach miast powiatowych. Pełnił też wiele odpowiedzialnych funkcji w kilku związkach i klubach. Szczególną troską obdarzał lekkoatletów, siatkarzy, koszykarzy, lekkoatletów, piłkarzy, a przede wszystkim bokserów. Był honorowym prezesem Okręgowego Związku Piłki Siatkowej w Olsztynie, również wieloletnim członkiem kierownictwa Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej. | ||
| + | |||
| + | W 1985 roku przeszedł na emeryturę, a mimo to długo jeszcze nie tracił kontaktu ze sportem. W ostatnich latach życia, mając rozliczne kłopoty zdrowotne, usunął się w cień, praktycznie nie opuszczając zbudowanego przez siebie domu w rejonie [[Stadion Warmii Olsztyn|stadionu Warmii]]. | ||
| + | |||
| + | ===Działalność naukowa=== | ||
| + | Stopień dr n. med. nadano mu na podstawie pracy pt. ''Diagnostyka i leczenie pourazowych i gośćcowych wysięków stawu kolanowego z uwzględnieniem elektroforezy bibułowej'', którą obronił 29 grudnia 1960 r. na Akademii Medycznej we Wrocławiu. | ||
| + | |||
| + | ==Odznaczenia== | ||
| + | Odznaczony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim OOP, odznaką "Zasłużony dla Warmii i Mazur". | ||
| + | |||
| + | ==Bibliografia== | ||
| + | Wiadomości z archiwum Janusza Poryckiego.<br/> | ||
| + | Bednarski Z., "Rocznik Medyczny", tom V, vol. I, s. 33, Olsztyn 1997.<br/> | ||
| + | |||
| + | [[Kategoria: Sport|Chmiel, Jan]] [[Kategoria: Działacze sportowi|Chmiel, Jan]] [[Kategoria: Lekarze i pielęgniarki|Chmiel, Jan]] [[Kategoria:Zdrowie|Chmiel,Jan]] | ||
| + | [[Kategoria: Olsztyn|Chmiel, Jan]] [[Kategoria: Braniewo|Chmiel, Jan]] | ||
| + | [[Kategoria:1945-1989|Chmiel, Jan]] | ||
Aktualna wersja na dzień 11:14, 25 mar 2015
| Jan Chmiel | |
| | |
| Imię i nazwisko | Jan Chmiel |
| Data i miejsce urodzenia | 1920 r. w Kodowinach koło Lwowa |
| Data śmierci | 11 lipca 2012 r. w Olsztynie |
| Dyscyplina | lekarz sportowy |
| Największy sukces | organizator medycyny sportowej w regionie |
Jan Chmiel (ur. 1920 r. w Kodowinach koło Lwowa, zm. 11 lipca 2012 r. w Olsztynie) – lekarz chirurg, doktor nauk medycznych, wieloletni szef Wojewódzkiej Poradni Sportowo-Lekarskiej w Olsztynie i wojewódzki konsultant medycyny sportowej. Organizator medycyny sportowej w regionie.
Spis treści
Życiorys
W dzieciństwie trenował piłkę nożna w Lechii Lwów, w tym samym czasie, kiedy w barwach RKS Lwów grał słynny Kazimierz Górski, późniejszy selekcjoner reprezentacji Polski. Kilkakrotnie występowali przeciwko sobie. Grał pod pseudonimem Chmielewski, bowiem futbol był w tamtych czasach zakazany młodzieży szkolnej. Uprawiał też lekkoatletykę. Był mistrzem i rekordzistą lwowskich szkół w skoku wzwyż. Jego rekord wynosił 188 cm.
Był absolwentem Szkoły Podstawowej im. Józefa Piłsudskiego i II Gimnazjum im. Karola Szajnochy. W 1941 roku został studentem wydziału lekarskiego Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Po wojnie zamieszkał w Poznaniu, gdzie dokończył studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. W czasie studiów w Poznaniu był jednocześnie piłkarzem w tamtejszym KS Dąb. Po otrzymaniu dyplomu lekarskiego skierowany został do Braniewa.
Praca zawodowa i działalność na rzecz sportu
1 marca 1947 r. objął funkcję kontraktowego lekarza powiatowego w Braniewie, gdzie współorganizował szpital. Będąc dyrektorem, pełnił w tym czasie również obowiązki kierownika Publicznego Ośrodka Zdrowia oraz szefa Ośrodka Polskich Kolei Państwowych i Urzędu Bezpieczeństwa. Był jedynym lekarzem chirurgiem na terenie Braniewa.
Powołany do służby wojskowej w 1948 r. został przeszkolony na kursie doskonalenia oficerów służby zdrowia i skierowany w maju tego roku do Szpitala-Polikliniki WUBP w Olsztynie na oddział chirurgiczny. Uzyskał specjalizacje: I st. z chirurgii (1951), II st. z chirurgii (1955) oraz II st. z urologii (1962). W 1965 r. zrezygnował z chirurgii i objął stanowisko inspektora do spraw profilaktyki w Zarządzie Zdrowia MSW i na tym stanowisku pracował do 1985 r.
W maju 1947 roku został prezesem klubu sportowego OMTUR Błękitni Braniewo. Wyszedł z inicjatywą budowy stadionu służącego piłkarzom i lekkoatletom do dziś.
W 1953 roku oprócz pracy w Poliklinice doszły dodatkowe obowiązki. Został szefem Wojewódzkiej Przychodni Sportowo-Lekarskiej, z równoczesnym zadaniem organizowania sportowej służby zdrowia w całym regionie. To z jego inicjatywy powstały poradnie w osiemdziesięciu procentach miast powiatowych. Pełnił też wiele odpowiedzialnych funkcji w kilku związkach i klubach. Szczególną troską obdarzał lekkoatletów, siatkarzy, koszykarzy, lekkoatletów, piłkarzy, a przede wszystkim bokserów. Był honorowym prezesem Okręgowego Związku Piłki Siatkowej w Olsztynie, również wieloletnim członkiem kierownictwa Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej.
W 1985 roku przeszedł na emeryturę, a mimo to długo jeszcze nie tracił kontaktu ze sportem. W ostatnich latach życia, mając rozliczne kłopoty zdrowotne, usunął się w cień, praktycznie nie opuszczając zbudowanego przez siebie domu w rejonie stadionu Warmii.
Działalność naukowa
Stopień dr n. med. nadano mu na podstawie pracy pt. Diagnostyka i leczenie pourazowych i gośćcowych wysięków stawu kolanowego z uwzględnieniem elektroforezy bibułowej, którą obronił 29 grudnia 1960 r. na Akademii Medycznej we Wrocławiu.
Odznaczenia
Odznaczony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim OOP, odznaką "Zasłużony dla Warmii i Mazur".
Bibliografia
Wiadomości z archiwum Janusza Poryckiego.
Bednarski Z., "Rocznik Medyczny", tom V, vol. I, s. 33, Olsztyn 1997.
