Wądołek: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Bibliografia) |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
|herb artykuł = | |herb artykuł = | ||
|dopełniacz wsi = | |dopełniacz wsi = | ||
| − | |zdjęcie = | + | |zdjęcie = Wądołek. Pocztówka z 1905 roku.jpg |
| − | |opis zdjęcia = | + | |opis zdjęcia = Wądołek. Pocztówka z 1905 roku |
|rodzaj miejscowości = | |rodzaj miejscowości = | ||
|województwo = warmińsko-mazurskie | |województwo = warmińsko-mazurskie | ||
| Linia 22: | Linia 22: | ||
|mapa wsi = | |mapa wsi = | ||
|kod mapy = PL-WN | |kod mapy = PL-WN | ||
| − | |stopniN = 53 |minutN = | + | |stopniN = 53 |minutN = 29 |sekundN = 29.2 |
| − | |stopniE = 21 |minutE = | + | |stopniE = 21 |minutE = 47 |sekundE = 08 |
|commons = | |commons = | ||
|wikipodróże = | |wikipodróże = | ||
| Linia 34: | Linia 34: | ||
== Położenie == | == Położenie == | ||
| − | Wieś położona była w południowo-wschodniej części obecnego województwa warmińsko-mazurskiego, w [[Puszcza Piska|Puszczy Piskiej]], na południowy zachód od [[Pisz|Pisza]]. | + | [[File:Wądołek. Mapa.jpg|thumb|250px|left|Wądołek. Mapa]]Wieś położona była w południowo-wschodniej części obecnego województwa warmińsko-mazurskiego, w [[Puszcza Piska|Puszczy Piskiej]], na południowy zachód od [[Pisz|Pisza]]. |
<br/> | <br/> | ||
== Dzieje miejscowości == | == Dzieje miejscowości == | ||
| − | Osada rozwinęła się tu w związku z uruchomieniem huty rudy żelaza. Zakład hutniczy zaprojektowano tu już w latach 80. XVIII wieku, a w latach następnych przejął on zadania huty i hamerni w [[Jaśkowo|Jaśkowie]] i [[Wiartel|Wiartlu]]. Hutę ulokowano nad strumykiem, dopływem [[Pisa|Pisy]], aby zapewnić jej wystarczającą ilość wody; przejęto też istniejący tu młyn. Wprawdzie badania przeprowadzone w 1799 roku wykazały, iż w tej okolicy złoża rudy są znacznie mniejsze niż oczekiwano, jednak budowę zakładu kontynuowano (w latach 1799-1806), a rudę sprowadzano tu ze złóż odległych o 20-50 km. W 1799 roku wybudowano cegielnię, zaś dwa lata później - trzy domy mieszkalne dla 12 rodzin robotników, stajnie, dwa domy mieszkalne dla mistrza zakładu i stolarza modelarza, gospodę ze stajnią, kuźnię z mieszkaniem i stajnią. Następnie wzniesiono budynek dmuchawy, odlewnię, wielki piec z ładownią i mostem do ładowania oraz szopę na węgiel drzewny. | + | [[File:Ruiny huty.jpg|thumb|300px|left|Ruiny huty]]Osada rozwinęła się tu w związku z uruchomieniem huty rudy żelaza. Zakład hutniczy zaprojektowano tu już w latach 80. XVIII wieku, a w latach następnych przejął on zadania huty i hamerni w [[Jaśkowo|Jaśkowie]] i [[Wiartel|Wiartlu]]. Hutę ulokowano nad strumykiem, dopływem [[Pisa|Pisy]], aby zapewnić jej wystarczającą ilość wody; przejęto też istniejący tu młyn. Wprawdzie badania przeprowadzone w 1799 roku wykazały, iż w tej okolicy złoża rudy są znacznie mniejsze niż oczekiwano, jednak budowę zakładu kontynuowano (w latach 1799-1806), a rudę sprowadzano tu ze złóż odległych o 20-50 km. W 1799 roku wybudowano cegielnię, zaś dwa lata później - trzy domy mieszkalne dla 12 rodzin robotników, stajnie, dwa domy mieszkalne dla mistrza zakładu i stolarza modelarza, gospodę ze stajnią, kuźnię z mieszkaniem i stajnią. Następnie wzniesiono budynek dmuchawy, odlewnię, wielki piec z ładownią i mostem do ładowania oraz szopę na węgiel drzewny. |
| − | + | [[File:Dawny taras widokowy nad stawem.jpg|thumb|300px|left|Dawny taras widokowy nad stawem]] | |
Wielki piec w hucie wybudowano na kwadratowym fundamencie (6 m długości i szerokości oraz 6 m głębokości); komin miał wysokość około 11 m, a średnica jego wnętrza wynosiła około 1,5-2,4 m. Zaprojektowano również śluzy i tamy w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu i spadku wody do poruszania miechów, a także młyn do mielenia rudy. | Wielki piec w hucie wybudowano na kwadratowym fundamencie (6 m długości i szerokości oraz 6 m głębokości); komin miał wysokość około 11 m, a średnica jego wnętrza wynosiła około 1,5-2,4 m. Zaprojektowano również śluzy i tamy w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu i spadku wody do poruszania miechów, a także młyn do mielenia rudy. | ||
W 1802 roku założono zakład hutniczy, w skład którego wchodzili: inspektor hutniczy, faktor hutniczy i nadzorca budowy (od 1804 roku również jeszcze jeden faktor). Wielki piec uruchomiono w czerwcu 1805 roku, w ciągu następnych miesięcy oddano do użytku duży magazyn na wapno, zakład tłuczenia wapna i szlaki oraz inne urządzenia techniczne. Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego i zamknięciu tym samym dostępu do złóż w dorzeczu Narwi i Omulewa przeprowadzono badania na obszarze powiatu szczycieńskiego i rudę do Wądołka sprowadzano m.in. z okolic miejscowości: [[Spaliny Małe]], [[Rozogi]], [[Klon]], [[Turośl]], [[Ukta]] i [[Jeżów]]. Tamtejsze zasoby rudy pokryły zapotrzebowanie zakładu aż do 1874 roku. | W 1802 roku założono zakład hutniczy, w skład którego wchodzili: inspektor hutniczy, faktor hutniczy i nadzorca budowy (od 1804 roku również jeszcze jeden faktor). Wielki piec uruchomiono w czerwcu 1805 roku, w ciągu następnych miesięcy oddano do użytku duży magazyn na wapno, zakład tłuczenia wapna i szlaki oraz inne urządzenia techniczne. Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego i zamknięciu tym samym dostępu do złóż w dorzeczu Narwi i Omulewa przeprowadzono badania na obszarze powiatu szczycieńskiego i rudę do Wądołka sprowadzano m.in. z okolic miejscowości: [[Spaliny Małe]], [[Rozogi]], [[Klon]], [[Turośl]], [[Ukta]] i [[Jeżów]]. Tamtejsze zasoby rudy pokryły zapotrzebowanie zakładu aż do 1874 roku. | ||
| + | [[File:Pozostałości po hucie.jpg|thumb|300px|left|Pozostałości po hucie]] | ||
W latach 1809-1811 hutę jeszcze rozbudowano - wzniesiono fryszerkę do uzyskiwania żelaza w sztabach stali - a także sprowadzono wykwalifikowanych robotników hutniczych ze Śląska, Westfalii i Saksonii. Zakład w Wądołku nie dorównywał żelazu i stali ze Śląska czy Szwecji, jednak tutejsze produkty były dobrej jakości. Koszty uruchomienia huty (ponad 70 tysięcy talarów) zwróciły się już w 1818 roku, a rząd próbował (bezskutecznie) w 1826 roku sprzedać ją prywatnemu przedsiębiorcy. | W latach 1809-1811 hutę jeszcze rozbudowano - wzniesiono fryszerkę do uzyskiwania żelaza w sztabach stali - a także sprowadzono wykwalifikowanych robotników hutniczych ze Śląska, Westfalii i Saksonii. Zakład w Wądołku nie dorównywał żelazu i stali ze Śląska czy Szwecji, jednak tutejsze produkty były dobrej jakości. Koszty uruchomienia huty (ponad 70 tysięcy talarów) zwróciły się już w 1818 roku, a rząd próbował (bezskutecznie) w 1826 roku sprzedać ją prywatnemu przedsiębiorcy. | ||
Zakład w Wądołku był jednym z najmniejszych zakładów w [[Prusy|Prusach]], a z czasem zaczął przegrywać konkurencję z większymi hutami w zachodnich częściach królestwa. Mimo to dawał on pracę 50 hutnikom, wielu węglarzom i kopaczom. W 1857 roku Wądołek liczył 182 mieszkańców, należał więc do większych osad na terenie powiatu (w 1864 roku - 157 mieszkańców, w 1867 - 143 osoby). W kulminacyjnym momencie swego funkcjonowania - przed 1860 rokiem - huta wytwarzała rocznie 319 ton odlewów i żelaza kowalnego, a także stal i wały młyńskie; produkowano tu narzędzia i naczynia niezbędne w rolnictwie i gospodarstwach domowych, a także charakterystyczne krzyże znane z wielu mazurskich cmentarzy. Odlano tu również dzwony do kościoła w [[Jeże|Jeżach]]. | Zakład w Wądołku był jednym z najmniejszych zakładów w [[Prusy|Prusach]], a z czasem zaczął przegrywać konkurencję z większymi hutami w zachodnich częściach królestwa. Mimo to dawał on pracę 50 hutnikom, wielu węglarzom i kopaczom. W 1857 roku Wądołek liczył 182 mieszkańców, należał więc do większych osad na terenie powiatu (w 1864 roku - 157 mieszkańców, w 1867 - 143 osoby). W kulminacyjnym momencie swego funkcjonowania - przed 1860 rokiem - huta wytwarzała rocznie 319 ton odlewów i żelaza kowalnego, a także stal i wały młyńskie; produkowano tu narzędzia i naczynia niezbędne w rolnictwie i gospodarstwach domowych, a także charakterystyczne krzyże znane z wielu mazurskich cmentarzy. Odlano tu również dzwony do kościoła w [[Jeże|Jeżach]]. | ||
| − | + | [[File:Pozostałości układu hydrotechnicznego.jpg|thumb|300px|left|Pozostałości układu hydrotechnicznego]] | |
Według relacji z tego okresu Wądołek robił duże wrażenie: ''Kiedy lekaliśmy się już, że zostaniemy na noc w lesie bez noclegu, poprzez drzewa jęły prześwitywać czerwone dachy okazałych budynków. [...] huty żelaza w Wądołku. To znaczne przedsiębiorstwo [...] jest wielkim dobrodziejstwem dla tej okolicy, gdyż dzięki niemu przybywa corocznie do obiegu znaczna suma pieniędzy. Zarabiają ją okoliczni wieśniacy dowożeniem rudy żelaza, węgla, drzewa oraz pracą ręczną''<ref>Cyt. za: ''Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany'', red. W. Mierzwa, Dąbrówno 2008, s. 202 (relacja Paula Rosenwella).</ref>. | Według relacji z tego okresu Wądołek robił duże wrażenie: ''Kiedy lekaliśmy się już, że zostaniemy na noc w lesie bez noclegu, poprzez drzewa jęły prześwitywać czerwone dachy okazałych budynków. [...] huty żelaza w Wądołku. To znaczne przedsiębiorstwo [...] jest wielkim dobrodziejstwem dla tej okolicy, gdyż dzięki niemu przybywa corocznie do obiegu znaczna suma pieniędzy. Zarabiają ją okoliczni wieśniacy dowożeniem rudy żelaza, węgla, drzewa oraz pracą ręczną''<ref>Cyt. za: ''Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany'', red. W. Mierzwa, Dąbrówno 2008, s. 202 (relacja Paula Rosenwella).</ref>. | ||
Kres działania huty zaczął się zbliżać wraz ze zjednoczeniem Niemiec pod egidą Prus. Rozwijające się w ogromnym tempie hutnictwo niemieckie oraz równie szybki rozwój kolei sprawiły, że wyroby z Wądołka zaczęły przegrywać z nimi konkurencję. W 1878 roku rząd zdecydował się ograniczyć jego produkcję, a w 1880 roku huta została zamknięta. W 1889 roku zburzono wielki piec i odlewnię. Największy zakład przemysłowy w Puszczy Piskiej - a w pewnym okresie w całych [[Prusy Wschodnie|Prusach Wschodnich]] - przestał istnieć. | Kres działania huty zaczął się zbliżać wraz ze zjednoczeniem Niemiec pod egidą Prus. Rozwijające się w ogromnym tempie hutnictwo niemieckie oraz równie szybki rozwój kolei sprawiły, że wyroby z Wądołka zaczęły przegrywać z nimi konkurencję. W 1878 roku rząd zdecydował się ograniczyć jego produkcję, a w 1880 roku huta została zamknięta. W 1889 roku zburzono wielki piec i odlewnię. Największy zakład przemysłowy w Puszczy Piskiej - a w pewnym okresie w całych [[Prusy Wschodnie|Prusach Wschodnich]] - przestał istnieć. | ||
| − | Do opuszczonego przez dyrektora huty domu wprowadził się leśniczy Schmidt z rewiru Wądołek (część nieistniejącego już nadleśnictwa Wilcze Bagno - ''Wolfsbruch''). | + | Do opuszczonego przez dyrektora huty domu wprowadził się leśniczy Schmidt z rewiru Wądołek (część nieistniejącego już nadleśnictwa Wilcze Bagno - ''Wolfsbruch''). Dwa duże budynki zajął posterunek celny, a przy karczmie znajdował się punkt pocztowy. |
| − | + | [[File:Tablica informacyjna.jpg|thumb|300px|left|Tablica informacyjna]] | |
| − | Pamięć o hucie przetrwała. W początkach XX wieku [[Mieczysław Orłowicz]] pisał, że wycieczka do Wądołka jest ''godna polecenia'', głównie dlatego, że wieś jest ''ładnie położona w Jańsborskiej Puszczy''<ref>M. Orłowicz, ''Ilustrowany przewodnik po Mazurach Pruskich i Warmii'', Na nowo podali do druku G. Jasiński, A. Rzempołuch, R. Traba, Olsztyn 1991, s. 112.</ref>. W tym czasie, a także w dwudziestoleciu międzywojennym, turystów przyciągały tu ruiny budynków dawnego zakładu, stawy, jazy, miechy, turbiny. Obok leśniczówki działała we wsi gospoda z miejscami noclegowymi i pensjonat. Nad stawem, z którego woda dawniej napędzała turbiny huty, wzniesiono altanę widokową. Po 1945 roku z osady pozostała jedynie leśniczówka, zwana Jeleni Bór. W początkach lat 90. osoba prywatna chciała wydzierżawić leśniczówkę i poddać ją remontowi, aby przywrócić jej dawny wygląd. Mimo to leśniczówka została rozebrana. | + | Pamięć o hucie przetrwała. W początkach XX wieku [[Mieczysław Orłowicz]] pisał, że wycieczka do Wądołka jest ''godna polecenia'', głównie dlatego, że wieś jest ''ładnie położona w Jańsborskiej Puszczy''<ref>M. Orłowicz, ''Ilustrowany przewodnik po Mazurach Pruskich i Warmii'', Na nowo podali do druku G. Jasiński, A. Rzempołuch, R. Traba, Olsztyn 1991, s. 112.</ref>. W tym czasie, a także w dwudziestoleciu międzywojennym, turystów przyciągały tu ruiny budynków dawnego zakładu, stawy, jazy, miechy, turbiny. Obok leśniczówki działała we wsi gospoda z miejscami noclegowymi i pensjonat. Nad stawem, z którego woda dawniej napędzała turbiny huty, wzniesiono altanę widokową. Po 1945 roku z osady pozostała jedynie leśniczówka, zwana Jeleni Bór. W początkach lat 90. osoba prywatna chciała wydzierżawić leśniczówkę i poddać ją remontowi, aby przywrócić jej dawny wygląd. Mimo to leśniczówka została rozebrana (1993). |
W następnych latach postulowano (Ryszard W. Pawlicki) objęcie terenów huty i osady ochroną (ustanowienie tzw. trwałej ruiny), jednak bezskutecznie. Fundamenty budynków uległy zniszczeniu, podobnie jak ślady po urządzeniach hydrotechnicznych. Najpierw więc zniknęła huta, po niej wieś, a wreszcie - pozostałości po nich. | W następnych latach postulowano (Ryszard W. Pawlicki) objęcie terenów huty i osady ochroną (ustanowienie tzw. trwałej ruiny), jednak bezskutecznie. Fundamenty budynków uległy zniszczeniu, podobnie jak ślady po urządzeniach hydrotechnicznych. Najpierw więc zniknęła huta, po niej wieś, a wreszcie - pozostałości po nich. | ||
| − | + | [[File:Cmentarz w Wądołku.jpg|thumb|300px|left|Cmentarz w Wądołku]] | |
| − | Zachowaniem pamięci o Wądołku zainteresowało się [[Stowarzyszenie "Sadyba"]] z [[Kadzidłowo|Kadzidłowa]]. Uporządkowano teren dawnej osady i ustawiono tablice informacyjne. | + | Zachowaniem pamięci o Wądołku zainteresowało się [[lkwim:Stowarzyszenie na rzecz Ochrony Krajobrazu Kulturowego Mazur „Sadyba”|Stowarzyszenie "Sadyba"]] z [[Kadzidłowo|Kadzidłowa]]. Uporządkowano teren dawnej osady i ustawiono tablice informacyjne. W 2009 roku uporządkowano również teren miejscowego cmentarza, tak że obecnie da się zidentyfikować około 65 grobów (najstarszy pochodzi z 1864 roku). |
| Linia 73: | Linia 74: | ||
#''Statistisch-Topographisches Adreß-Handbuch von Ostpreussen, Commission bei Wilhelm Koch'', Königsberg 1857. | #''Statistisch-Topographisches Adreß-Handbuch von Ostpreussen, Commission bei Wilhelm Koch'', Königsberg 1857. | ||
#Śliwiński Józef, ''Z dziejów Rucianego-Nidy i okolic'', Olsztyn 1993. | #Śliwiński Józef, ''Z dziejów Rucianego-Nidy i okolic'', Olsztyn 1993. | ||
| + | #Worobiec Krzysztof A., ''Zagubione wioski Puszczy Piskiej'', [http://sadybamazury.wordpress.com/2009/06/18/zagubione-wioski-puszczy-piskiej/|Stowarzyszenie Sadyba] [data dostępu: 5.03.2014] | ||
<br/> | <br/> | ||
Wersja z 00:13, 9 kwi 2014
| Wądołek | |
| | |
 Wądołek. Pocztówka z 1905 roku
| |
| Państwo |  Polska
|
| Województwo | warmińsko-mazurskie |
| Powiat | piski |
| Gmina | Pisz |
| Liczba ludności (2010) | brak |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Wądołek | |
| Położenie na mapie Polski  Wądołek | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Wądołek (niem. Wondolleck, Wondollen) – dawna wieś położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie piskim, w gminie Pisz.
Położenie
Wieś położona była w południowo-wschodniej części obecnego województwa warmińsko-mazurskiego, w Puszczy Piskiej, na południowy zachód od Pisza.
Dzieje miejscowości
Osada rozwinęła się tu w związku z uruchomieniem huty rudy żelaza. Zakład hutniczy zaprojektowano tu już w latach 80. XVIII wieku, a w latach następnych przejął on zadania huty i hamerni w Jaśkowie i Wiartlu. Hutę ulokowano nad strumykiem, dopływem Pisy, aby zapewnić jej wystarczającą ilość wody; przejęto też istniejący tu młyn. Wprawdzie badania przeprowadzone w 1799 roku wykazały, iż w tej okolicy złoża rudy są znacznie mniejsze niż oczekiwano, jednak budowę zakładu kontynuowano (w latach 1799-1806), a rudę sprowadzano tu ze złóż odległych o 20-50 km. W 1799 roku wybudowano cegielnię, zaś dwa lata później - trzy domy mieszkalne dla 12 rodzin robotników, stajnie, dwa domy mieszkalne dla mistrza zakładu i stolarza modelarza, gospodę ze stajnią, kuźnię z mieszkaniem i stajnią. Następnie wzniesiono budynek dmuchawy, odlewnię, wielki piec z ładownią i mostem do ładowania oraz szopę na węgiel drzewny.
Wielki piec w hucie wybudowano na kwadratowym fundamencie (6 m długości i szerokości oraz 6 m głębokości); komin miał wysokość około 11 m, a średnica jego wnętrza wynosiła około 1,5-2,4 m. Zaprojektowano również śluzy i tamy w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu i spadku wody do poruszania miechów, a także młyn do mielenia rudy.
W 1802 roku założono zakład hutniczy, w skład którego wchodzili: inspektor hutniczy, faktor hutniczy i nadzorca budowy (od 1804 roku również jeszcze jeden faktor). Wielki piec uruchomiono w czerwcu 1805 roku, w ciągu następnych miesięcy oddano do użytku duży magazyn na wapno, zakład tłuczenia wapna i szlaki oraz inne urządzenia techniczne. Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego i zamknięciu tym samym dostępu do złóż w dorzeczu Narwi i Omulewa przeprowadzono badania na obszarze powiatu szczycieńskiego i rudę do Wądołka sprowadzano m.in. z okolic miejscowości: Spaliny Małe, Rozogi, Klon, Turośl, Ukta i Jeżów. Tamtejsze zasoby rudy pokryły zapotrzebowanie zakładu aż do 1874 roku.
W latach 1809-1811 hutę jeszcze rozbudowano - wzniesiono fryszerkę do uzyskiwania żelaza w sztabach stali - a także sprowadzono wykwalifikowanych robotników hutniczych ze Śląska, Westfalii i Saksonii. Zakład w Wądołku nie dorównywał żelazu i stali ze Śląska czy Szwecji, jednak tutejsze produkty były dobrej jakości. Koszty uruchomienia huty (ponad 70 tysięcy talarów) zwróciły się już w 1818 roku, a rząd próbował (bezskutecznie) w 1826 roku sprzedać ją prywatnemu przedsiębiorcy.
Zakład w Wądołku był jednym z najmniejszych zakładów w Prusach, a z czasem zaczął przegrywać konkurencję z większymi hutami w zachodnich częściach królestwa. Mimo to dawał on pracę 50 hutnikom, wielu węglarzom i kopaczom. W 1857 roku Wądołek liczył 182 mieszkańców, należał więc do większych osad na terenie powiatu (w 1864 roku - 157 mieszkańców, w 1867 - 143 osoby). W kulminacyjnym momencie swego funkcjonowania - przed 1860 rokiem - huta wytwarzała rocznie 319 ton odlewów i żelaza kowalnego, a także stal i wały młyńskie; produkowano tu narzędzia i naczynia niezbędne w rolnictwie i gospodarstwach domowych, a także charakterystyczne krzyże znane z wielu mazurskich cmentarzy. Odlano tu również dzwony do kościoła w Jeżach.
Według relacji z tego okresu Wądołek robił duże wrażenie: Kiedy lekaliśmy się już, że zostaniemy na noc w lesie bez noclegu, poprzez drzewa jęły prześwitywać czerwone dachy okazałych budynków. [...] huty żelaza w Wądołku. To znaczne przedsiębiorstwo [...] jest wielkim dobrodziejstwem dla tej okolicy, gdyż dzięki niemu przybywa corocznie do obiegu znaczna suma pieniędzy. Zarabiają ją okoliczni wieśniacy dowożeniem rudy żelaza, węgla, drzewa oraz pracą ręczną[1].
Kres działania huty zaczął się zbliżać wraz ze zjednoczeniem Niemiec pod egidą Prus. Rozwijające się w ogromnym tempie hutnictwo niemieckie oraz równie szybki rozwój kolei sprawiły, że wyroby z Wądołka zaczęły przegrywać z nimi konkurencję. W 1878 roku rząd zdecydował się ograniczyć jego produkcję, a w 1880 roku huta została zamknięta. W 1889 roku zburzono wielki piec i odlewnię. Największy zakład przemysłowy w Puszczy Piskiej - a w pewnym okresie w całych Prusach Wschodnich - przestał istnieć.
Do opuszczonego przez dyrektora huty domu wprowadził się leśniczy Schmidt z rewiru Wądołek (część nieistniejącego już nadleśnictwa Wilcze Bagno - Wolfsbruch). Dwa duże budynki zajął posterunek celny, a przy karczmie znajdował się punkt pocztowy.
Pamięć o hucie przetrwała. W początkach XX wieku Mieczysław Orłowicz pisał, że wycieczka do Wądołka jest godna polecenia, głównie dlatego, że wieś jest ładnie położona w Jańsborskiej Puszczy[2]. W tym czasie, a także w dwudziestoleciu międzywojennym, turystów przyciągały tu ruiny budynków dawnego zakładu, stawy, jazy, miechy, turbiny. Obok leśniczówki działała we wsi gospoda z miejscami noclegowymi i pensjonat. Nad stawem, z którego woda dawniej napędzała turbiny huty, wzniesiono altanę widokową. Po 1945 roku z osady pozostała jedynie leśniczówka, zwana Jeleni Bór. W początkach lat 90. osoba prywatna chciała wydzierżawić leśniczówkę i poddać ją remontowi, aby przywrócić jej dawny wygląd. Mimo to leśniczówka została rozebrana (1993).
W następnych latach postulowano (Ryszard W. Pawlicki) objęcie terenów huty i osady ochroną (ustanowienie tzw. trwałej ruiny), jednak bezskutecznie. Fundamenty budynków uległy zniszczeniu, podobnie jak ślady po urządzeniach hydrotechnicznych. Najpierw więc zniknęła huta, po niej wieś, a wreszcie - pozostałości po nich.
Zachowaniem pamięci o Wądołku zainteresowało się Stowarzyszenie "Sadyba" z Kadzidłowa. Uporządkowano teren dawnej osady i ustawiono tablice informacyjne. W 2009 roku uporządkowano również teren miejscowego cmentarza, tak że obecnie da się zidentyfikować około 65 grobów (najstarszy pochodzi z 1864 roku).
Bibliografia
- Hippel Rudolf von, Przegląd statystycznych i innych uwarunkowań powiatu Johannisburg na podstawie przeprowadzonego spisu powszechnego w dniu 3 grudnia 1867 r. wg zestawienia starosty von Hippela w roku 1868, Znad Pisy, nr 19-20, 2010-2011.
- Kass Wojciech, Worobiec Krzysztof A., Ginące leśniczówki Puszczy Piskiej, Znad Pisy, nr 12, 2003.
- Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany, red. Waldemar Mierzwa, Dąbrówno 2008.
- Orłowicz Mieczysław, Ilustrowany przewodnik po Mazurach Pruskich i Warmii, Na nowo podali do druku Grzegorz Jasiński, Andrzej Rzempołuch, Robert Traba, Olsztyn 1991.
- Pawlicki Ryszard W., Wądołek - zapomniany ośrodek hutnictwa na Mazurach, Znad Pisy, nr 5, 1997.
- Pisz. Z dziejów miasta i powiatu, red. Wanda Korycka, Olsztyn 1970.
- Ratajczak Tadeusz, Rzepa Grzegorz, Górnictwo i hutnictwo darniowych rud żelaza na Mazurach i Ziemi Piskiej, Znad Pisy, nr 9, 2000.
- Statistisch-Topographisches Adreß-Handbuch von Ostpreussen, Commission bei Wilhelm Koch, Königsberg 1857.
- Śliwiński Józef, Z dziejów Rucianego-Nidy i okolic, Olsztyn 1993.
- Worobiec Krzysztof A., Zagubione wioski Puszczy Piskiej, Sadyba [data dostępu: 5.03.2014]
Przypisy
Zobacz też
- Sowiróg - dawna wieś w gminie Pisz
