Albert Bartoszewicz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 25: | Linia 25: | ||
== Życiorys == | == Życiorys == | ||
| − | Urodził się jako syn Józefa oraz Aldony Kondratowicz. W wieku 16 lat Albert znał bardzo dobrze język rosyjski i białoruski. Dobra znajomość języków wpłynęła na jego dalszą karierę naukową. Studia na Uniwersytecie Wrocławskim ukończył w 1964 roku. Następnie podjął pracę w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Gogolinie. Lata 1965-1968 spędził w Opolu. Pracował tam jako asystent i starszy asystent w Wyższej Szkole Pedagogicznej. W ostatnim roku pracy w Opolu obronił rozprawę doktorską ''Sufiksalne formacje rzeczownikowe powstałe we współczesnym języku rosyjskim w latach II wojny światowej i powojennym okresie''. Po obronie rozpoczął pracę jako adiunkt na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1972 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego na podstawie książki: ''Historia sufiksalnej odrzeczownikowej derywacji rzeczowników w języku rosyjskim''. Rok 1973 przyniósł mu stanowisko docenta na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Poza pracą naukową pełnił również funkcję Kierownika Zakładu Filologii Rosyjskiej i Prodziekana Wydziału Filologicznego. Kolejnym pracą, którą uzyskał Bartoszewicz było stanowisko na Uniwersytecie Warszawskim. Powierzono mu funkcję Kierownika Zakładu Języka Rosyjskiego, Prodziekana Wydziału Rusycystyki, Slawistyki i Lingwistyki Stosowanej. W 1977 roku z funkcji Prodziekana został wybrany Dziekanem Wydziału. W 1981 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Z [[Olsztyn|Olsztynem]] związał się od 1974 roku. Rozpoczął wówczas pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Również w [[Olsztyn|Olsztynie]] powierzono mu stanowisko Kierownika Katedry Słowiańszczyzny Wschodniej, następnie Kierownika Katedry Językoznawstwa Słowiańskiego. W roku 1993 wybrano go Dyrektorem Instytutu Słowiańszczyzny Wschodniej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w [[Olsztyn|Olsztynie]]. Zdobyta wiedza oraz uznanie naukowe sprawiły, że Bartoszewicz był cenionym autorytetem w kraju i zagranicą. Należał do różnych towarzystw m.in. do: Międzynarodowej Akademii Nauk Euro-Azji, Międzynarodowej Asocjacji Białorutenistów, Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, Polskiego Towarzystwa Białorutenistycznego, Polskiego Towarzystwa Rusycystycznego, Polskiego Towarzystwa Neofilologicznego, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych. Bartoszewicz odbył również wiele podróży zagranicznych. W latach 1993-1999 był m.in. w Bratysławie, Mińsku, Moskwie, Witebsku, Kazaniu, Wilnie, Lwowie, Preszowie, Offenburgu, Budapeszcie, Szawle, Odessie. | + | Urodził się jako syn Józefa oraz Aldony Kondratowicz. W wieku 16 lat Albert znał bardzo dobrze język rosyjski i białoruski. Dobra znajomość języków wpłynęła na jego dalszą karierę naukową. Studia na Uniwersytecie Wrocławskim ukończył w 1964 roku. Następnie podjął pracę w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Gogolinie. Lata 1965-1968 spędził w Opolu. Pracował tam jako asystent i starszy asystent w Wyższej Szkole Pedagogicznej. W ostatnim roku pracy w Opolu obronił rozprawę doktorską ''Sufiksalne formacje rzeczownikowe powstałe we współczesnym języku rosyjskim w latach II wojny światowej i powojennym okresie''. Po obronie rozpoczął pracę jako adiunkt na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1972 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego na podstawie książki: ''Historia sufiksalnej odrzeczownikowej derywacji rzeczowników w języku rosyjskim''. Rok 1973 przyniósł mu stanowisko docenta na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Poza pracą naukową pełnił również funkcję Kierownika Zakładu Filologii Rosyjskiej i Prodziekana Wydziału Filologicznego. Kolejnym pracą, którą uzyskał Bartoszewicz było stanowisko na Uniwersytecie Warszawskim. Powierzono mu funkcję Kierownika Zakładu Języka Rosyjskiego, Prodziekana Wydziału Rusycystyki, Slawistyki i Lingwistyki Stosowanej. W 1977 roku z funkcji Prodziekana został wybrany Dziekanem Wydziału. W 1981 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Z [[Olsztyn|Olsztynem]] związał się od 1974 roku. Rozpoczął wówczas pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Również w [[Olsztyn|Olsztynie]] powierzono mu stanowisko Kierownika Katedry Słowiańszczyzny Wschodniej, następnie Kierownika Katedry Językoznawstwa Słowiańskiego. W roku 1993 wybrano go Dyrektorem Instytutu Słowiańszczyzny Wschodniej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w [[Olsztyn|Olsztynie]]. Zdobyta wiedza oraz uznanie naukowe sprawiły, że Bartoszewicz był cenionym autorytetem w kraju i zagranicą. Należał do różnych towarzystw m.in. do: Międzynarodowej Akademii Nauk Euro-Azji, Międzynarodowej Asocjacji Białorutenistów, Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, Polskiego Towarzystwa Białorutenistycznego, Polskiego Towarzystwa Rusycystycznego, Polskiego Towarzystwa Neofilologicznego, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych. Bartoszewicz odbył również wiele podróży zagranicznych. W latach 1993-1999 był m.in. w Bratysławie, Mińsku, Moskwie, Witebsku, Kazaniu, Wilnie, Lwowie, Preszowie, Offenburgu, Budapeszcie, Szawle, Odessie. W ciągu swojej kariery naukowej profesor opublikował ok 150 prac, w tym 13 książek. Był również cenionym mistrzem, który wypromował kilkaset prac magisterskich oraz rozpraw doktorskich. |
<br/> | <br/> | ||
Wersja z 20:24, 25 gru 2014
| Albert Bartoszewicz | |
| | |
| Pole-obowiązkowe Pole-obowiązkowe
| |
| Data i miejsce urodzenia | 2 sierpnia 1942 roku Rajewszczyzna |
| Data śmierci | 28 sierpnia 2001 roku |
| Zawód | profesor Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie |
Albert Bartoszewicz (ur. 2 sierpnia 1942 roku w Rajewszczyźnie niedaleko Nieświeża, zm. 28 sierpnia 2001 roku) – slawista, profesor Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, doktor honoris causa Uniwersytetu w Kaliningradzie.
Życiorys
Urodził się jako syn Józefa oraz Aldony Kondratowicz. W wieku 16 lat Albert znał bardzo dobrze język rosyjski i białoruski. Dobra znajomość języków wpłynęła na jego dalszą karierę naukową. Studia na Uniwersytecie Wrocławskim ukończył w 1964 roku. Następnie podjął pracę w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Gogolinie. Lata 1965-1968 spędził w Opolu. Pracował tam jako asystent i starszy asystent w Wyższej Szkole Pedagogicznej. W ostatnim roku pracy w Opolu obronił rozprawę doktorską Sufiksalne formacje rzeczownikowe powstałe we współczesnym języku rosyjskim w latach II wojny światowej i powojennym okresie. Po obronie rozpoczął pracę jako adiunkt na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1972 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego na podstawie książki: Historia sufiksalnej odrzeczownikowej derywacji rzeczowników w języku rosyjskim. Rok 1973 przyniósł mu stanowisko docenta na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Poza pracą naukową pełnił również funkcję Kierownika Zakładu Filologii Rosyjskiej i Prodziekana Wydziału Filologicznego. Kolejnym pracą, którą uzyskał Bartoszewicz było stanowisko na Uniwersytecie Warszawskim. Powierzono mu funkcję Kierownika Zakładu Języka Rosyjskiego, Prodziekana Wydziału Rusycystyki, Slawistyki i Lingwistyki Stosowanej. W 1977 roku z funkcji Prodziekana został wybrany Dziekanem Wydziału. W 1981 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Z Olsztynem związał się od 1974 roku. Rozpoczął wówczas pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Również w Olsztynie powierzono mu stanowisko Kierownika Katedry Słowiańszczyzny Wschodniej, następnie Kierownika Katedry Językoznawstwa Słowiańskiego. W roku 1993 wybrano go Dyrektorem Instytutu Słowiańszczyzny Wschodniej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Zdobyta wiedza oraz uznanie naukowe sprawiły, że Bartoszewicz był cenionym autorytetem w kraju i zagranicą. Należał do różnych towarzystw m.in. do: Międzynarodowej Akademii Nauk Euro-Azji, Międzynarodowej Asocjacji Białorutenistów, Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, Polskiego Towarzystwa Białorutenistycznego, Polskiego Towarzystwa Rusycystycznego, Polskiego Towarzystwa Neofilologicznego, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych. Bartoszewicz odbył również wiele podróży zagranicznych. W latach 1993-1999 był m.in. w Bratysławie, Mińsku, Moskwie, Witebsku, Kazaniu, Wilnie, Lwowie, Preszowie, Offenburgu, Budapeszcie, Szawle, Odessie. W ciągu swojej kariery naukowej profesor opublikował ok 150 prac, w tym 13 książek. Był również cenionym mistrzem, który wypromował kilkaset prac magisterskich oraz rozpraw doktorskich.
Bibliografia
