Grzybówka trzcinowa

Grzybówka trzcinowa Mycena belliae (Johnst.) P.D. Orton – gatunek grzyba z rodziny grzybówkowatych (Mycenaceae).

Owocnik

Owocniki wyrastają kępkami po 2-10. Pojedyncze owocniki są niewielkie, zróżnicowane na szaro-brązowe kapelusze (1-2 cm średnicy) i cienkie (1-3 mm), u podstawy kosmate trzony (pokryte białą grzybnią) długości 6-7 cm. Kapelusze są początkowo płasko dzwonkowate, lekko wgłębione na grzbiecie, następnie stają się prawie płaskie lub lejkowate. Blaszki są grube, rzadko ustawione (w liczbie16-26), lekko zbiegające na trzon. Niekiedy z kapeluszy starych, obumierających okazów, wyrasta kolejne „piętro” młodych owocników.

Rozmieszczenie i ekologia

Miejscem występowania tego gatunku są trzcinowiska, najczęściej rosnące na płyciznach o zamulonym dnie, od strony lądu ocienionych przez podmokłe lasy olszowo-brzozowe lub zarośla wierzbowe. Grzybnia rozwija się na ubiegłorocznych, martwych łodygach trzcin (Phragmites), tworząc na ich powierzchni widoczny biały nalot. Najczęściej późną jesienią — w październiku lub listopadzie, a czasem w trakcie dłuższych zimowych odwilży oraz sporadycznie w czerwcu, tuż nad wodą (na granicy wody, rzadziej 1-2 cm nad jej powierzchnią) pojawiają się na trzcinach owocniki.

Wartość użytkowa

Owocniki tego gatunku są niejadalne.

Ciekawostki

Grzybówka trzcinowa należy do rzadkości, zarówno w Polsce jak i w pozostałych krajach europejskich, w których występuje. W naszym kraju znaleziono ją po raz pierwszy w roku 1965 i dotychczas odnotowano na 12 stanowiskach. Jej stanowiska rozmieszczone są w pasie pojezierzy na północy kraju, głównie na Mazurach. Ostatnio stwierdzono liczne stanowiska tego grzyba w Wigierskim Parku Narodowym.

Grzybówka trzcinowa jest gatunkiem wymierającym w Polsce (kategoria E na Czerwonej Liście).

Bibliografia

M. Romański: Nowe stanowisko niezwykłego grzyba. Kwartalnik Wigry 4(8), 2005.

L. Krzysztofiak, A. Krzysztofiak, Romański M. (red.): Świat śluzowców , grzybów i mszaków Wigierskiego Parku Narodowego. Suwałki: Wyd. „Stowarzyszenie Człowiek i Przyroda”, 2010.