Jan Szamborski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja zweryfikowana] |
| (Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 24: | Linia 24: | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
== Życiorys == | == Życiorys == | ||
| − | Jan Ferdynand Szamborski urodził się w 1780 roku w Skarżynie w [[Powiat piski|powiecie piskim]]. Studiował teologię ewangelicką. Pracował w charakterze nauczyciela na wsi mazurskiej. Dobrze znał polski język literacki. | + | Jan Ferdynand Szamborski urodził się w 1780 roku w Skarżynie w [[Powiat piski|powiecie piskim]]. Studiował teologię ewangelicką. Pracował w charakterze nauczyciela na wsi mazurskiej. Dobrze znał polski język literacki. |
| + | |||
| + | W 1819 roku wydał u Hartunga w [[Królewiec|Królewcu]] pierwszy podręcznik do nauki języka polskiego dla Niemców. Był już wtedy lektorem języka polskiego w Seminarium Polskim przy [[Uniwersytet Albertyna|Uniwersytecie Królewieckim]] (od 1818 roku). Profesorem został mianowany 8 września 1820 roku. Podręcznik dedykował dyrektorowi seminarium, dr. [[Jan Teodor Wojde|Janowi Teodorowi Wojde]]. W podręczniku Szamborski zamieścił słowniczek wymowy polskiej, opisy deklinacji, koniugacji oraz praktyczne rozmówki i kilka tekstów wierszowanych w języku polskim. | ||
Szamborski był pedagogiem; jego zajęcia przyciągały studentów. Mimo to zrezygnował z tej pracy w 1826 roku z powodu niskiego wynagrodzenia. Objął stanowisko kaznodziei polsko–ewangelickiego w [[Biała Piska|Białej Piskiej]]. W 1829 roku objął takie samo stanowisko w [[powiat ełcki|powiecie ełckim]] i tam pracował aż do śmierci. Zmarł w lutym 1832 roku. | Szamborski był pedagogiem; jego zajęcia przyciągały studentów. Mimo to zrezygnował z tej pracy w 1826 roku z powodu niskiego wynagrodzenia. Objął stanowisko kaznodziei polsko–ewangelickiego w [[Biała Piska|Białej Piskiej]]. W 1829 roku objął takie samo stanowisko w [[powiat ełcki|powiecie ełckim]] i tam pracował aż do śmierci. Zmarł w lutym 1832 roku. | ||
| Linia 36: | Linia 38: | ||
| − | [[Kategoria: | + | [[Kategoria:Osoby|Szamborski, Jan]][[Kategoria:Ludzie oświaty|Szamborski, Jan]][[Kategoria: Nauczyciele i dyrektorzy placówek oświatowych|Szamborski, Jan]][[Kategoria:Ludzie kultury|Szamborski, Jan]] [[Kategoria:Badacze historii i kultury|Szamborski, Jan]] [[Kategoria: Powiat piski|Szamborski, Jan]] [[Kategoria: Powiat ełcki|Szambroski, Jaa]] [[Kategoria: 1801-1918|Szamborski, Jan]] |
Aktualna wersja na dzień 08:41, 26 sie 2015
| Jan Ferdynand Szamborski | |
| | |
| Data i miejsce urodzenia | ok. 1780 r. Skarżyn |
| Data śmierci | ok. 1832 roku |
| Zawód | literat, nauczyciel |
Jan Ferdynand Szamborski (ur. ok. 1780 roku w Skarżynie, zm. ok. 1832 roku) – literat, nauczyciel.
Życiorys
Jan Ferdynand Szamborski urodził się w 1780 roku w Skarżynie w powiecie piskim. Studiował teologię ewangelicką. Pracował w charakterze nauczyciela na wsi mazurskiej. Dobrze znał polski język literacki.
W 1819 roku wydał u Hartunga w Królewcu pierwszy podręcznik do nauki języka polskiego dla Niemców. Był już wtedy lektorem języka polskiego w Seminarium Polskim przy Uniwersytecie Królewieckim (od 1818 roku). Profesorem został mianowany 8 września 1820 roku. Podręcznik dedykował dyrektorowi seminarium, dr. Janowi Teodorowi Wojde. W podręczniku Szamborski zamieścił słowniczek wymowy polskiej, opisy deklinacji, koniugacji oraz praktyczne rozmówki i kilka tekstów wierszowanych w języku polskim.
Szamborski był pedagogiem; jego zajęcia przyciągały studentów. Mimo to zrezygnował z tej pracy w 1826 roku z powodu niskiego wynagrodzenia. Objął stanowisko kaznodziei polsko–ewangelickiego w Białej Piskiej. W 1829 roku objął takie samo stanowisko w powiecie ełckim i tam pracował aż do śmierci. Zmarł w lutym 1832 roku.
Został uwzględniony w słowniku biograficznym Warmii, Mazur i Powiśla XIX i XX wieku Tadeusza Orackiego. Prace Szamborskiego są interesujące nie tylko dla językoznawców, ale i dla historyków oświaty i badaczy dziejów książki. Swoją działalnością pedagogiczną i duchowną Szamborski dawał dowód przywiązania do mowy ojczystej i przyczyniał się do jej utrwalania i rozwoju na terenach poddawanych za jego życia germanizacji.
Bibliografia
Wybitni Polacy w Królewcu XVI–XX wiek, red. S. Augusiewicz, J. Jasiński, T. Oracki, Olsztyn 2005, s. 192-193.
