Skrzyp olbrzymi: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja zweryfikowana]
(Utworzono nową stronę "{{Roślina infobox |Nazwa rośliny = Skrzyp olbrzymi |Nazwa łacińska = Equisetum telmateia |L = Ehrh. |Pusta linia = <br/> |grafika = |podpis grafiki = |Sys...")
 
 
(Nie pokazano 15 wersji utworzonych przez 3 użytkowników)
Linia 4: Linia 4:
 
  |L = Ehrh.  
 
  |L = Ehrh.  
 
  |Pusta linia = <br/>
 
  |Pusta linia = <br/>
  |grafika =  
+
  |grafika = Skrzyp_olbrzymi_Equisetum_telmateia.jpg
  |podpis grafiki =  
+
  |podpis grafiki = Skrzyp olbrzymi. Sporofit. Fot. Radomil. Źródło: [http://fr.wikipedia.org/wiki/Equisetum_telmateia#mediaviewer/Fichier:Skrzyp_olbrzymi_Equisetum_telmateia.jpg fr.wikipedia.org]
 
  |Systematyka = Systematyka
 
  |Systematyka = Systematyka
 
  |Domena = eukarionty  
 
  |Domena = eukarionty  
Linia 17: Linia 17:
 
  |Gatunek = skrzyp olbrzymi
 
  |Gatunek = skrzyp olbrzymi
 
  |Synonimy = Synonimy
 
  |Synonimy = Synonimy
  |Lista synonimów = ''Equisetum maximum'' Lam.
+
  |Lista synonimów = ''Equisetum maximum'' Lam.;
 
+
''Equisetum majus'' Garsault; ''Equisetum macrostachyon'' Poiret; ''Equisetum eburneum'' Schreb. }}
''Equisetum majus'' Garsault
+
'''Skrzyp olbrzymi''' (''Equisetum telmateia'' Ehrh.) – gatunek rośliny z rodziny skrzypowatych (''Equisetaceae'').
 
+
<br/><br/>
''Equisetum macrostachyon'' Poiret
+
=== Morfologia ===
 
+
Jest to najokazalszy ze skrzypów występujących poza strefą tropikalną. Gametofit tej rośliny jest drobny, blaszkowaty, podzielony na łatki.
''Equisetum eburneum'' Schreb. }}
+
Sporofit rozwija się na gametoficie po zapłodnieniu, najpierw w postaci kłącza, z którego wyrastają dwupostaciowe pędy nadziemne: wczesną wiosną zarodniowe, latem - płonne. Silnie rozgałęzione kłącze znajduje się zwykle na głębokości od 0,6 do 1,2 m w glebie. Z odgałęzień skierowanych w górę wyrastają liczne pędy nadziemne.
<br/>
+
Kłącze podzielone jest na węzły i międzywęźla. Międzywęźla pokryte są cienkimi, jednokomórkowymi włoskami barwy brunatnej. Gęste włoski tworzą wokół kłączy okrywę w formie pilśni. Wzdłuż międzywęźli biegną słabo widoczne, zaokrąglone na szczycie listwy. U podstawy międzywęźli wyrastają bulwki, które po różnym okresie spoczynku wyrastają w nowe pędy. Pędy zarodniowe osiągają do 25 cm (rzadko 50 cm) wysokości, podczas gdy pędy płonne do 120 cm (rzadko 250 cm) wysokości.
 
 
'''Skrzyp olbrzymi''' (''Equisetum telmateia'' Ehrh.) – gatunek rośliny z rodziny skrzypowatych (''Equisetaceae'')
 
  
 +
Pędy zarodniowe są żółtawo-brązowawe, białawe lub bladozielone, o średnicy do 15 mm. Na pędzie podzielone gęsto na ok. 12 węzłów, z których wyrastają pochwy liściowe. Na szczycie pędów znajdują się wrzecionowate kłosy zarodniowe. Pędy płonne o średnicy 10–12 mm (rzadko do 20 mm)są białawo-żółtawe, słabo pożłobione, z 20–40 niewyraźnymi żeberkami. W węzłach z każdego rowka wyrastają pojedyncze, zielone i zwykle nierozgałęzione pędy boczne. Powierzchnię mają szorstką, z 4–5 żeberkami. Najniższe człony bocznych odgałęzień są wyraźnie krótsze niż pochwy liściowe łodygi. Na pędach płonnych występuje od 20 do 40 liści, zrośniętych w pochwy liściowe - osiągają do 4 cm długości. Pochwy te w dolnej części łodygi przylegają do niej, w górnej – są lejkowato rozszerzone. Dodatkowo pochwy są pokryte płaskimi żeberkami oddzielonymi wąskimi rowkami o wyraźnych, ostrych krawędziach.
  
=== Morfologia ===
+
Ząbki są lancetowato-szydlaste, dwukrotnie krótsze od zrośniętej części pochew. Na końcach są zwężone w szczecinkę, czasem łączą się po 2–3. Na pędach płonnych pochwy liściowe tworzone także ze zrośniętych 20-40 listków osiągają do 2,5 cm długości i zakończone są szydlastymi ząbkami z ciemnobrązowym grzbietem, podobnej długości jak zrośnięta część pochew. Szczyty ząbków łatwo odłamują się. Pochwy liściowe pędów bocznych osiągają 6 mm długości i zakończone są także łatwo odłamującymi się, szydlastymi ząbkami.
  
Jest to najokazalszy skrzyp spośród występujących poza strefą tropikalną. Gametofit wykształca się w postaci drobnego, blaszkowatego, podzielonego na łatki tworu. Sporofit rozwija się na nim po zapłodnieniu, najpierw w postaci kłącza, z którego wyrastają dwupostaciowe pędy nadziemne: wczesną wiosną zarodniowe, latem płonne. Silnie rozgałęzione kłącze znajduje się zwykle na głębokości od 0,6 do 1,2 m w glebie. Z odgałęzień skierowanych w górę wyrastają liczne pędy nadziemne. Kłącze podzielone jest na węzły i międzywęźla. Międzywęźla pokryte są cienkimi, jednokomórkowymi włoskami barwy brunatnej. Gęste włoski tworzą okrywę w formie pilśni wokół kłączy. Wzdłuż międzywęźli biegną słabo widoczne, zaokrąglone na szczycie listwy. U podstawy międzywęźli wyrastają bulwki, które po różnym okresie spoczynku wyrastają w nowe pędy. Pędy zarodniowe osiągają do 25 cm (rzadko 50 cm) wysokości, podczas gdy pędy płonne do 120 cm (rzadko 250 cm) wysokości. Pędy zarodniowe są żółtawo-brązowawe, białawe lub bladozielone, o średnicy do 15 mm. Na pędzie podzielone gęsto na ok. 12 węzłów, z których wyrastają pochwy liściowe. Na szczycie pędów znajdują się wrzecionowate kłosy zarodniowe. Pędy płonne są białawo-żółtawe, słabo pożłobione, z 20–40 niewyraźnymi żeberkami, o średnicy 10–12 mm (rzadko do 20 mm). W węzłach z każdego rowka wyrastają pojedyncze, zielone i zwykle nierozgałęzione pędy boczne. Powierzchnię mają szorstką, z 4–5 żeberkami. Najniższe człony bocznych odgałęzień są wyraźnie krótsze niż pochwy liściowe łodygi. Na pędach płonnych występuje od 20 do 40 liści, zrośniętych w pochwy liściowe - osiągają do 4 cm długości. Pochwy te w dolnej części łodygi przylegają do niej, w górnej – są lejkowato rozszerzone. Pochwy są pokryte płaskimi żeberkami oddzielonymi wąskimi rowkami o wyraźnych, ostrych krawędziach. Ząbki są lancetowato-szydlaste, dwukrotnie krótsze od zrośniętej części pochew. Na końcach są zwężone w szczecinkę, czasem łączą się po 2–3. Na pędach płonnych pochwy liściowe tworzone także ze zrośniętych 20-40 listków osiągają do 2,5 cm długości i zakończone są szydlastymi ząbkami z ciemnobrązowym grzbietem, podobnej długości jak zrośnięta część pochew. Szczyty ząbków łatwo odłamują się. Pochwy liściowe pędów bocznych osiągają 6 mm długości i zakończone są także łatwo odłamującymi się, szydlastymi ząbkami.
 
 
Kłos zarodnionośny ma długość 4–8 cm, jest pusty w środku i ma zaokrąglony wierzchołek. Złożony jest z tarczowatych liści zarodnionośnych, po których spodniej stronie znajduje się po kilka zarodni.
 
Kłos zarodnionośny ma długość 4–8 cm, jest pusty w środku i ma zaokrąglony wierzchołek. Złożony jest z tarczowatych liści zarodnionośnych, po których spodniej stronie znajduje się po kilka zarodni.
<br/>
 
  
 
=== Rozmieszczenie i ekologia ===
 
=== Rozmieszczenie i ekologia ===
 +
Jest to gatunek o interesującej międzykontynentalnej dysjunkcji. Podgatunek typowy występuje w północno-zachodniej Afryce oraz w południowej i środkowej Europie, podgatunek subsp. ''braunii'' w zachodniej części Ameryki Północnej.
  
Jest to gatunek o międzykontynentalnej dysjunkcji zasięgu. Podgatunek typowy występuje w północno-zachodniej Afryce oraz w południowej i środkowej Europie, podgatunek subsp. ''braunii'' - w zachodniej części Ameryki Północnej.
+
W Polsce gatunek ten występuje rzadko, przede wszystkim na pogórzu i w północnej części kraju. Jest to roślina charakterystyczna dla obszarów podgórskich (najwyżej położone stanowisko usytuowane jest na wysokości ok. 800 m n.p.m.), związana z wilgotnymi i mokrymi siedliskami o średnim nasłonecznieniu.  
W Polsce gatunek ten występuje rzadko, przede wszystkim na pogórzu i w północnej części kraju. Jest to roślina charakterystyczna dla obszarów podgórskich (najwyżej położone stanowisko usytuowane jest na wysokości ok. 800 m n.p.m.), związany z wilgotnymi i mokrymi siedliskami o średnim nasłonecznieniu.  
+
 
<br/>
+
Na [[Warmia|Warmii]] i [[Mazury|Mazurach]] gatunek ten stwierdzono m.in. w obszarze [[Natura 2000 Murawy koło Pasłęka]] i w okolicach [[Trzcin|Trzcina]] nad rzeką [[Rzeka Wel|Wel]] oraz na [[Park Krajobrazowy Wysoczyzny Elbląskiej|Wysoczyźnie Elbląskiej]].
  
 
=== Wartość użytkowa ===
 
=== Wartość użytkowa ===
 +
Skrzyp olbrzymi jest gatunkiem podlegającym w Polsce ochronie ścisłej od 1983 r. W ochronie tego gatunku ważną rolę pełni ochrona obszarowa (parki narodowe, rezerwaty przyrody).
  
W całej Polsce skrzyp olbrzymi jest gatunkiem chronionym ściśle od 1983 r. Część populacji skrzypu olbrzymiego jest w Polsce chroniona w parkach narodowych pogórza, wyznaczono także szereg rezerwatów dla ochrony tego gatunku.
 
 
Jest to roślina lecznicza - w medycynie ludowej stosowany jest analogicznie jak skrzyp polny, przy czym w Polsce w zasadzie niewykorzystywany z powodu mniejszego rozpowszechnienia i z powodu ograniczeń prawnych w możliwości pozyskania surowca. Gatunek ten stanowić może użyteczne źródło antyoksydatów, których zawiera więcej niż inne skrzypy.
 
Jest to roślina lecznicza - w medycynie ludowej stosowany jest analogicznie jak skrzyp polny, przy czym w Polsce w zasadzie niewykorzystywany z powodu mniejszego rozpowszechnienia i z powodu ograniczeń prawnych w możliwości pozyskania surowca. Gatunek ten stanowić może użyteczne źródło antyoksydatów, których zawiera więcej niż inne skrzypy.
Roślina jadalna - na ziemiach polskich do końca XIX wieku pędy zarodnikowe stanowiły pożywienie głodowe podczas przednówka, spożywane na surowo lub gotowane w zupach. Ze względu na zawartość tiaminazy dopuszczalne jest spożycie tylko niewielkich ilości lub konieczna jest obróbka cieplna. Przed spożyciem należy usunąć twarde włókna biegnące wzdłuż zewnętrznej części pędów.
 
Roślina ozdobna - możliwa i prowadzona jest skutecznie uprawa tego gatunku w warunkach ogrodowych, w oranżeriach i ogrodach botanicznych europejskich i północnoamerykańskich. Wkracza zresztą też sam do ogrodów ze stanowisk naturalnych. W celu uniknięcia kłopotów z niekontrolowaną ekspansją rośliny należy ją uprawiać w odpowiednio dużych i szczelnych pojemnikach umieszczanych w gruncie.
 
Surowiec polerski - ze starych pędów bogatych w krzemionkę sporządzano dawniej proszek do czyszczenia. Ze względu na dużą zawartość krzemionki pędy takie mogą być stosowane do polerowania drewna i kamienia.
 
Czarne kłącza tej rośliny stanowiły surowiec w koszykarstwie i plecionkarstwie.
 
<br/>
 
  
=== Ciekawostki ===
+
Roślina jadalna; na ziemiach polskich do końca XIX wieku pędy zarodnikowe stanowiły pożywienie głodowe podczas przednówka, spożywane na surowo lub gotowane w zupach. Ze względu na zawartość tiaminazy dopuszczalne jest spożycie tylko niewielkich ilości lub konieczna jest obróbka cieplna. Przed spożyciem należy usunąć twarde włókna biegnące wzdłuż zewnętrznej części pędów.
  
Na Warmii i Mazurach gatunek ten jest chroniony m.in. w [[Natura 2000 Murawy koło Pasłęka|Obszarze Natura 2000 Murawy koło Pasłęka]].
+
Roślina ozdobna; możliwa i prowadzona jest skutecznie uprawa tego gatunku w warunkach ogrodowych, w oranżeriach i ogrodach botanicznych europejskich i północnoamerykańskich. Wkracza zresztą też sam do ogrodów ze stanowisk naturalnych. W celu uniknięcia kłopotów z niekontrolowaną ekspansją rośliny należy ją uprawiać w odpowiednio dużych i szczelnych pojemnikach umieszczanych w gruncie.
<br/>
 
  
== Bibliografia ==
+
Surowiec polerski - ze starych pędów bogatych w krzemionkę sporządzano dawniej proszek do czyszczenia. Ze względu na dużą zawartość krzemionki pędy takie mogą być stosowane do polerowania drewna i kamienia.
  
<br/>
+
Czarne kłącza tej rośliny stanowiły surowiec w koszykarstwie i plecionkarstwie.
  
== Linki zewnętrzne ==
+
== Bibliografia ==
 
+
[http://pl.wikipedia.org/wiki/Skrzyp_olbrzymi pl.wikipedia.org, skrzyp olbrzymi] [18.06.2014]<br/>
Skrzyp olbrzymi[http://pl.wikipedia.org/wiki/Skrzyp_olbrzymi] 18.06.2014
+
[http://pl.wikipedia.org/wiki/Lista_gatunk%C3%B3w_ro%C5%9Blin_obj%C4%99tych_%C5%9Bcis%C5%82%C4%85_ochron%C4%85 pl.wikipedia.or, Lista gatunków roślin objętych ścisłą ochroną w Polsce] [18.06.2014]<br/>
 
<br/>
 
<br/>
  
[[Kategoria: Przyroda]][[Kategoria: Rośliny]] [[Kategoria: Rośliny chronione]][[Kategoria: Rośliny Warmii i Mazur]]
+
[[Kategoria: Przyroda]] [[Kategoria: Rośliny chronione]][[Kategoria: Rośliny Warmii i Mazur]] [[Kategoria:Natura 2000]] [[Kategoria:Ochrona przyrody]]

Aktualna wersja na dzień 11:00, 18 mar 2015

Skrzyp olbrzymi

Equisetum telmateia
Ehrh.
Skrzyp olbrzymi. Sporofit. Fot. Radomil. Źródło: fr.wikipedia.org
Skrzyp olbrzymi. Sporofit. Fot. Radomil. Źródło: fr.wikipedia.org
Systematyka
Królestwo rośliny
Podkrólestwo rośliny naczyniowe
Gromada skrzypy
Klasa skrzypowe
Rząd skrzypowce
Rodzina skrzypowate
Rodzaj skrzyp
Gatunek skrzyp olbrzymi
Synonimy
Equisetum maximum Lam.;

Equisetum majus Garsault; Equisetum macrostachyon Poiret; Equisetum eburneum Schreb.

Skrzyp olbrzymi (Equisetum telmateia Ehrh.) – gatunek rośliny z rodziny skrzypowatych (Equisetaceae).

Morfologia

Jest to najokazalszy ze skrzypów występujących poza strefą tropikalną. Gametofit tej rośliny jest drobny, blaszkowaty, podzielony na łatki. Sporofit rozwija się na gametoficie po zapłodnieniu, najpierw w postaci kłącza, z którego wyrastają dwupostaciowe pędy nadziemne: wczesną wiosną zarodniowe, latem - płonne. Silnie rozgałęzione kłącze znajduje się zwykle na głębokości od 0,6 do 1,2 m w glebie. Z odgałęzień skierowanych w górę wyrastają liczne pędy nadziemne. Kłącze podzielone jest na węzły i międzywęźla. Międzywęźla pokryte są cienkimi, jednokomórkowymi włoskami barwy brunatnej. Gęste włoski tworzą wokół kłączy okrywę w formie pilśni. Wzdłuż międzywęźli biegną słabo widoczne, zaokrąglone na szczycie listwy. U podstawy międzywęźli wyrastają bulwki, które po różnym okresie spoczynku wyrastają w nowe pędy. Pędy zarodniowe osiągają do 25 cm (rzadko 50 cm) wysokości, podczas gdy pędy płonne do 120 cm (rzadko 250 cm) wysokości.

Pędy zarodniowe są żółtawo-brązowawe, białawe lub bladozielone, o średnicy do 15 mm. Na pędzie podzielone gęsto na ok. 12 węzłów, z których wyrastają pochwy liściowe. Na szczycie pędów znajdują się wrzecionowate kłosy zarodniowe. Pędy płonne o średnicy 10–12 mm (rzadko do 20 mm)są białawo-żółtawe, słabo pożłobione, z 20–40 niewyraźnymi żeberkami. W węzłach z każdego rowka wyrastają pojedyncze, zielone i zwykle nierozgałęzione pędy boczne. Powierzchnię mają szorstką, z 4–5 żeberkami. Najniższe człony bocznych odgałęzień są wyraźnie krótsze niż pochwy liściowe łodygi. Na pędach płonnych występuje od 20 do 40 liści, zrośniętych w pochwy liściowe - osiągają do 4 cm długości. Pochwy te w dolnej części łodygi przylegają do niej, w górnej – są lejkowato rozszerzone. Dodatkowo pochwy są pokryte płaskimi żeberkami oddzielonymi wąskimi rowkami o wyraźnych, ostrych krawędziach.

Ząbki są lancetowato-szydlaste, dwukrotnie krótsze od zrośniętej części pochew. Na końcach są zwężone w szczecinkę, czasem łączą się po 2–3. Na pędach płonnych pochwy liściowe tworzone także ze zrośniętych 20-40 listków osiągają do 2,5 cm długości i zakończone są szydlastymi ząbkami z ciemnobrązowym grzbietem, podobnej długości jak zrośnięta część pochew. Szczyty ząbków łatwo odłamują się. Pochwy liściowe pędów bocznych osiągają 6 mm długości i zakończone są także łatwo odłamującymi się, szydlastymi ząbkami.

Kłos zarodnionośny ma długość 4–8 cm, jest pusty w środku i ma zaokrąglony wierzchołek. Złożony jest z tarczowatych liści zarodnionośnych, po których spodniej stronie znajduje się po kilka zarodni.

Rozmieszczenie i ekologia

Jest to gatunek o interesującej międzykontynentalnej dysjunkcji. Podgatunek typowy występuje w północno-zachodniej Afryce oraz w południowej i środkowej Europie, podgatunek subsp. braunii w zachodniej części Ameryki Północnej.

W Polsce gatunek ten występuje rzadko, przede wszystkim na pogórzu i w północnej części kraju. Jest to roślina charakterystyczna dla obszarów podgórskich (najwyżej położone stanowisko usytuowane jest na wysokości ok. 800 m n.p.m.), związana z wilgotnymi i mokrymi siedliskami o średnim nasłonecznieniu.

Na Warmii i Mazurach gatunek ten stwierdzono m.in. w obszarze Natura 2000 Murawy koło Pasłęka i w okolicach Trzcina nad rzeką Wel oraz na Wysoczyźnie Elbląskiej.

Wartość użytkowa

Skrzyp olbrzymi jest gatunkiem podlegającym w Polsce ochronie ścisłej od 1983 r. W ochronie tego gatunku ważną rolę pełni ochrona obszarowa (parki narodowe, rezerwaty przyrody).

Jest to roślina lecznicza - w medycynie ludowej stosowany jest analogicznie jak skrzyp polny, przy czym w Polsce w zasadzie niewykorzystywany z powodu mniejszego rozpowszechnienia i z powodu ograniczeń prawnych w możliwości pozyskania surowca. Gatunek ten stanowić może użyteczne źródło antyoksydatów, których zawiera więcej niż inne skrzypy.

Roślina jadalna; na ziemiach polskich do końca XIX wieku pędy zarodnikowe stanowiły pożywienie głodowe podczas przednówka, spożywane na surowo lub gotowane w zupach. Ze względu na zawartość tiaminazy dopuszczalne jest spożycie tylko niewielkich ilości lub konieczna jest obróbka cieplna. Przed spożyciem należy usunąć twarde włókna biegnące wzdłuż zewnętrznej części pędów.

Roślina ozdobna; możliwa i prowadzona jest skutecznie uprawa tego gatunku w warunkach ogrodowych, w oranżeriach i ogrodach botanicznych europejskich i północnoamerykańskich. Wkracza zresztą też sam do ogrodów ze stanowisk naturalnych. W celu uniknięcia kłopotów z niekontrolowaną ekspansją rośliny należy ją uprawiać w odpowiednio dużych i szczelnych pojemnikach umieszczanych w gruncie.

Surowiec polerski - ze starych pędów bogatych w krzemionkę sporządzano dawniej proszek do czyszczenia. Ze względu na dużą zawartość krzemionki pędy takie mogą być stosowane do polerowania drewna i kamienia.

Czarne kłącza tej rośliny stanowiły surowiec w koszykarstwie i plecionkarstwie.

Bibliografia

pl.wikipedia.org, skrzyp olbrzymi [18.06.2014]
pl.wikipedia.or, Lista gatunków roślin objętych ścisłą ochroną w Polsce [18.06.2014]