Grzebiuszka ziemna

Grzebiuszka ziemna
Pelobates fuscus`
Laurenti, 1768
Pelobates fuscus Laurenti, 1768
Grzebiuszka ziemna (zdj. A.Roux/flickr.com)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	płazy
Rząd	płazy bezogonowe
Rodzina	grzebiuszkowate
Rodzaj	Pelobates

Grzebiuszka ziemna

Grzebiuszki (inaczej - huczki)

To płazy bezogoniaste. Widywane głównie w okolicach niewielkich jezior, stawów oraz rowów melioracyjnych. W czasie pory godowej na ich grzbiecie wyrastają charakterystyczne chrostki, które łatwo wyczuć palcami. Co ciekawe - mają pionową źrenice. Ciekawostką jest również ich zachowanie po złączeniu się w parę: nie pływają one, jak większośc płazów na powierzchni wody, ale pełzają po dnie (wynurzając się tylko co jakiś czas, by zaczerpnąć powietrza). Samice składają skrzek w formie osobliwych metrowych rulonów. Ich kijanki są najdłuższymi osobnikami młodocianymi wśród płazów Europy. Na terenie Warmii i Mazur występuje tylko jeden gatunek grzebiuszki - grzebiuszka ziemna.

Grzebiuszka ziemna

Wielkość ok. 5–8 cm. Ciało ma krępe, wyglądem nieco przypomina ropuchę. Ma gładką skórę z równomiernie rozmieszczonymi gruczołami, które po potarciu wydzielają substancję o zapachu czosnku.

Ubarwienie ciała dość zróżnicowane, w zależności od osobnika: od jasnopopielatego, żółtawo-popielatego do oliwkowego, pokryte jest charakterystycznymi jaskrawymi plamkami. Powierzchnia brzuszna jasnokremowa i prawie bezplamista.

Charakterystyczne są kijanki (formy młodociane) grzebiuszki – ich długość dochodzi nawet do 17 cm. Są bardzo drapieżne: polują na larwy owadów, skorupiaki, a nawet kijanki innych żab.

U nasady pierwszego palca tylnych nóg występuje bardzo duża, sierpowata, rogowa narośl służąca do zagrzebywania się w ziemi. Dorosłe, poza okresem godowym żyją wyłącznie na lądzie; aktywne głównie w nocy. Zaskoczona nie ucieka, ale zagrzebuje się w ziemi. Zapada w sen zimowy.

Bibliografia

Główczyński K./ Wittbrodt K. 2011, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Wydawnictwo VEGA, Kwidzyn 2011, 17 str.

WikiMedia