Zwiniarz: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
(→Ludzie związani z miejscowością) |
|||
Linia 31: | Linia 31: | ||
|www = | |www = | ||
}} | }} | ||
− | <big>'''Zwiniarz'''</big> (Swiner, Swyn, Schwenichen, Swiniarz, Świniarz, Swiniarz Major, niem. Schwenichen) – [[wieś sołecka]] w Polsce w [[województwo warmińsko - mazurskie| województwie warmińsko-mazurskim]], w [[powiat nowomiejski| powiecie nowomiejskim]], w [[gmina | + | <big>'''Zwiniarz'''</big> (Swiner, Swyn, Schwenichen, Swiniarz, Świniarz, Swiniarz Major, niem. Schwenichen) – [[wieś sołecka]] w Polsce w [[województwo warmińsko - mazurskie| województwie warmińsko-mazurskim]], w [[powiat nowomiejski| powiecie nowomiejskim]], w [[Grodziczno (gmina wiejska)|gminie Grodziczno]]. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego. W kadencji 2011-2015 sołtysem wsi jest [[Jadwiga Weiner]]. |
<br/> | <br/> | ||
Linia 87: | Linia 87: | ||
− | + | [[Kategoria: Powiat nowomiejski]] | |
− | [[ | + | [[Kategoria: Grodziczno (gmina wiejska)]] |
+ | [[Kategoria: Wsie sołeckie]] | ||
+ | [[Kategoria: 1301-1400]] |
Wersja z 11:11, 15 lip 2014
Zwiniarz | |
| |
Grodzisko w Zwiniarzu, źródło: http://www.grodzisko.blox.pl, 12.09.2013.
| |
Rodzaj miejscowości | wieś sołecka |
Państwo | Polska |
Województwo | warmińsko-mazurskie |
Powiat | nowomiejski |
Gmina | Grodziczno |
Sołectwo | Zwiniarz |
Liczba ludności (2012, źródło: http://www.grodziczno.pl) | 281 |
Strefa numeracyjna | (+48) 56 |
Tablice rejestracyjne | NNM |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} |
Zwiniarz (Swiner, Swyn, Schwenichen, Swiniarz, Świniarz, Swiniarz Major, niem. Schwenichen) – wieś sołecka w Polsce w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie nowomiejskim, w gminie Grodziczno. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego. W kadencji 2011-2015 sołtysem wsi jest Jadwiga Weiner.
Spis treści
Charakterystyka fizjograficzna
Miejscowość znajduje się na terenie gminy Grodziczno, w obszarze której występuje wyjątkowo duże nagromadzenie polodowcowych form rzeźby terenu, takich jak: moreny denne, pagórki i wzgórza morenowe, rynny subglacjalne, płaty sandru, wytopiskowe. Najniżej położonym obszarem jest dolina rzeki Wel - poniżej 100 m n.p.m. W kierunku północno-wschodnim gminy (Garb Lubawski) teren wznosi się i w rejonie na wschód od miejscowości Zwiniarz osiąga największą wysokość 200,8 m n.p.m. Na powierzchni gminy występuje wysoczyzna morenowa, dolina rzeki Wel, rynna Jeziora Kiełpińskiego oraz fragment sandru rzeki Skrwy. Ponadto odnajdziemy tutaj gleby brunatne właściwe i brunatne wyługowan, czarne ziemie, gleby organiczne–torfowe, murszasto-torfowe oraz mułowo-torfowe.
Dzieje miejscowości
Wieś powstało przed 1336 r. Nieznana jest dokładna data lokacji wsi. Początkowo wieś należała do biskupów chełmińskich. W 1472 r. fakt ten potwierdził biskup Wincenty Kiełbasa. W tym okresie teren wsi obejmował 60 włók, w tym 4 należące do proboszcza. W XVII w. przy kościele istniała szkoła. Na początku XVIII w. wybudowano nowy kościół drewniany ze szpitalem dla ubogich. W XIX w. we wsi powstało bractwo trzeźwości.
W 1885 r. we wsi były 53 domy. Wieś zamieszkiwało 437 osób, w tym 25 ewangelików i 412 katolików. Nie zachowała się informacja o formie zabudowy wiejskiej.
Gospodarka
W Zwiniarzu znajduje się firma usługowa, sklep spożywczy oraz zakład kamieniarski.
Edukacja
We wsi działa Szkoła Podstawowa.
Ludzie związani z miejscowością
- Teofil Ruczyński (1896-1979) - urodzony w Zwiniarzu nauczyciel, poeta, dziennikarz, działacz regionalny.
- Mateusz Truszczyński (1794-1862) – urodzony w Kowalikach duchowny katolicki, proboszcz miejscowej parafii pw. św. Mikołaja w latach 1833-1860
Zabytki
Na terenie miejscowości znajduje się zabytkowy Kościół pw. św. Mikołaja oraz zbiorowa mogiła wielu narodów z II wojny światowej.
Bibliografia
Korecki Andrzej, Z dziejów gminy Grodziczno, Pelplin 2003, 354 ss.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t. XIV, Warszawa 1895, 930 ss.