Kawa kozacka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Geneza) |
(→Znaczenie w kuchni regionalnej) |
||
| Linia 27: | Linia 27: | ||
== Znaczenie w kuchni regionalnej == | == Znaczenie w kuchni regionalnej == | ||
| − | ... | + | Kozacką kawę pito samodzielnie lub jako deserowy dodatek do ciasta. Jej smak jednak najlepiej wydobywała sielawa z [[Mikołajki|Mikołajek]]. Jak czytamy w ''Mazurach. Słowniku stronniczym'': ''Każdy turysta przebywający nad Wielkimi Jeziorami obowiązkowo musiał zakończyć dzień, kosztując wędzonej sielawy i kozackiej kawy. Przed wypiciem dolewano do likieru kilka kropel słodkiej śmietany, co wywoływało w kieliszku samoistną grę zmieniających się fantazyjnych form''<ref>''Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany'', red. W. Mierzwa, Dąbrówno 2008, s. 80.</ref>. |
<br/> | <br/> | ||
Wersja z 12:26, 1 lip 2014
| Kawa kozacka | |
| | |
 Stylowa etykietka Kawy kozackiej
| |
| Inne nazwy | Wiartaler Kosakenkaffe, Kawa mazurska, Kawa kurońska |
| Typ potrawy | likier |
Kawa kozacka - likier fabrykowany między innymi w mazurskiej wsi Wiartel i nad Zalewem Kurońskim.
Spis treści
Geneza
Trunek składał się ze spirytusu oraz dobrze osłodzonej mocnej ziarnistej kawy. Likier przed wybuchem II wojny światowej był wytwarzany w wytwórni Heinricha Krischa w we wspomnianym Wiartlu w okolicach Pisza. Trunek był zlewany do butelek, które zdobiła etykieta z wizerunkiem Kozaka z obnażoną szablą. Kozacka kawa była dostępna na terenie całych Niemiec.
Sposób przygotowania
Znaczenie w kuchni regionalnej
Kozacką kawę pito samodzielnie lub jako deserowy dodatek do ciasta. Jej smak jednak najlepiej wydobywała sielawa z Mikołajek. Jak czytamy w Mazurach. Słowniku stronniczym: Każdy turysta przebywający nad Wielkimi Jeziorami obowiązkowo musiał zakończyć dzień, kosztując wędzonej sielawy i kozackiej kawy. Przed wypiciem dolewano do likieru kilka kropel słodkiej śmietany, co wywoływało w kieliszku samoistną grę zmieniających się fantazyjnych form[1].
Przepis
Świeżo zmieloną kawę należało kilkakrotnie nasączyć alkoholem. Następnie dodawano odpowiednią ilość karmelu, glukozy, cukru oraz ziół. Całość poddawano filtracji.
Bibliografia
- Jankowska-Buttitta Małgorzata K., Niezapomniana kuchnia Warmii i Mazur, Zakroczym 2007.
- Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany, red. Waldemar Mierzwa, Dąbrówno 2008.
- Smak Mazur. Kuchnia dawnych Prus Wschodnich, wybór Tadeusz Ostojski, opracowanie Rafał Wolski, Dąbrówno 2006.
Przypisy
- ↑ Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany, red. W. Mierzwa, Dąbrówno 2008, s. 80.
<references>
Zobacz też
