Szlak pieszy: Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 26: | Linia 26: | ||
[[Plik:rezerwat.jpg|200px|left|thumb|Rezerwat przyrody Źródła Rzeki Łyny im. prof. Romana Kobendzy]] | [[Plik:rezerwat.jpg|200px|left|thumb|Rezerwat przyrody Źródła Rzeki Łyny im. prof. Romana Kobendzy]] | ||
[[Plik:jezioro_krzywe.jpg|200px|left|thumb|]] | [[Plik:jezioro_krzywe.jpg|200px|left|thumb|]] | ||
| − | Szlak jest krótką drogą dotarcia do rezerwatu [[Rezerwat Źródła Łyny|„Źródła Łyny”]]. Prowadzi od stacji PKP [[Bujaki]] do samego serca rezerwatu malowniczymi łąkami oraz lasami zdala od zabudowań i ruchlliwych ulic. Na szlaku mijamy wieś [[Żelazno]] powstałą w 1352 roku. Jest to dawny majątek ziemski z zabudowaniami folwarcznymi. Wokół teren pofałfdowany, otoczona lasami i polami uprawnymi. Warto tu zobaczyć [[kościół p.w.św. Andrzeja Boboli w Żelaźnie|kościół rzymsko-katolicki filialny p.w. św. Andrzeja Boboli]] z 1880 r., neogotycki, murowany. | + | Szlak jest krótką drogą dotarcia do rezerwatu [[Rezerwat Źródła Rzeki Łyny|„Źródła Łyny”]]. Prowadzi od stacji PKP [[Bujaki]] do samego serca rezerwatu malowniczymi łąkami oraz lasami zdala od zabudowań i ruchlliwych ulic. Na szlaku mijamy wieś [[Żelazno]] powstałą w 1352 roku. Jest to dawny majątek ziemski z zabudowaniami folwarcznymi. Wokół teren pofałfdowany, otoczona lasami i polami uprawnymi. Warto tu zobaczyć [[kościół p.w.św. Andrzeja Boboli w Żelaźnie|kościół rzymsko-katolicki filialny p.w. św. Andrzeja Boboli]] z 1880 r., neogotycki, murowany. Po przejściu 6 km wchodzimy do [[Rezerwat Źródła Rzeki Łyny|Rezerwatu „Źródła Rzeki Łyny” im prof. R. Kobendzy]]. Jest to rozległa doliną o stromych zboczach zajmującą 120,54 ha powierzchni, przykład źródliskowej erozji wstecznej. Wypiętrzenia iłów mioceńskich utworzyły tu szereg stromych cyrków piaskowych, opadających pionową ścianą ku niżej leżacemu wąwozowi. Wysączające się z iłów drobne stróżki wody tworzą liczne strumienie, które w głębokim do 60 m wąwozie tworzą rzekę. Rezerwat porośnięty jest lasem mieszanym typu grądu w wieku 120-140 lat, w większości są to sosna z domieszką świerku, dębu szypułkowego oraz grabu, brzozy i osiki. Bogate jest też poszycie. Składają się na nie liczne gatunki mchów, paproci traw i turzyc. Stałymi mieszkańcami rezerwatu są sarny, przechodnimi jeleń i łoś. |
<br/> | <br/> | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
| − | . | + | 1. Kazimierz Saysse-Tobiczyk, „Ziemia puszcz i jezior”, Instytut Wydawniczy „Nasza księgarnia”, Warszawa 1975 |
<br/> | <br/> | ||
[[Kategoria:Turystyka]]<br /> | [[Kategoria:Turystyka]]<br /> | ||
Wersja z 23:42, 6 gru 2013
| Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny | |
| | |
| Dane szlaku | |
| Państwo | Polska |
| Województwo | warmińsko-mazurskie |
| Początek | Bujaki |
| Koniec | Rezerwat Źródła Łyny |
| Numer | WM-2027-y |
| Kolor znakowania | żółty 
|
| Długość | 7.7 km |
| Typ | szlak pieszy |
| Administrator | Oddział Warmińsko-Mazurski PTTK |
Szlak_pieszy_do_definicji – ...
Spis treści
Nazwa szlaku
Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny
Trasa
Bujaki – Żelazno – Łyński Młyn - Rezerwat Źródła Łyny
Opis
Szlak jest krótką drogą dotarcia do rezerwatu „Źródła Łyny”. Prowadzi od stacji PKP Bujaki do samego serca rezerwatu malowniczymi łąkami oraz lasami zdala od zabudowań i ruchlliwych ulic. Na szlaku mijamy wieś Żelazno powstałą w 1352 roku. Jest to dawny majątek ziemski z zabudowaniami folwarcznymi. Wokół teren pofałfdowany, otoczona lasami i polami uprawnymi. Warto tu zobaczyć kościół rzymsko-katolicki filialny p.w. św. Andrzeja Boboli z 1880 r., neogotycki, murowany. Po przejściu 6 km wchodzimy do Rezerwatu „Źródła Rzeki Łyny” im prof. R. Kobendzy. Jest to rozległa doliną o stromych zboczach zajmującą 120,54 ha powierzchni, przykład źródliskowej erozji wstecznej. Wypiętrzenia iłów mioceńskich utworzyły tu szereg stromych cyrków piaskowych, opadających pionową ścianą ku niżej leżacemu wąwozowi. Wysączające się z iłów drobne stróżki wody tworzą liczne strumienie, które w głębokim do 60 m wąwozie tworzą rzekę. Rezerwat porośnięty jest lasem mieszanym typu grądu w wieku 120-140 lat, w większości są to sosna z domieszką świerku, dębu szypułkowego oraz grabu, brzozy i osiki. Bogate jest też poszycie. Składają się na nie liczne gatunki mchów, paproci traw i turzyc. Stałymi mieszkańcami rezerwatu są sarny, przechodnimi jeleń i łoś.
Bibliografia
1. Kazimierz Saysse-Tobiczyk, „Ziemia puszcz i jezior”, Instytut Wydawniczy „Nasza księgarnia”, Warszawa 1975
