Kabikiejmy Dolne: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Dzieje miejscowości) |
(→Zabytki) |
||
Linia 67: | Linia 67: | ||
== Zabytki == | == Zabytki == | ||
− | + | *Przydrożna kapliczka z dzwonniczką, zlokalizowana w centrum wioski, wzniesiona w 1927 roku. | |
− | + | ||
<br/> | <br/> | ||
Wersja z 22:02, 12 gru 2013
Kabikiejmy Dolne | |
| |
Kabikiejmy Dolne. Kapliczka z roku 1927 zlokalizowana w centrum wsi.
| |
Państwo | Polska |
Województwo | warmińsko-mazurskie |
Powiat | olsztyński |
Gmina | Dobre Miasto |
Liczba ludności (2010) | 148 |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} |
Kabikiejmy Dolne (niem. Unter Kapkeim) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Dobre Miasto. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Miejscowość w roku 2010 była zamieszkana przez 148 osób. Obecnie funkcję sołtysa sprawuje Władysław Leszczawski[1].
Spis treści
Położenie
Miejscowość jest położona w północnej części Pojezierza Olsztyńskiego, w odległości 9,1 km od Dobrego Miasta oraz 2,2 km od Jeziora Stobajno.
Dzieje miejscowości
W roku 1280 biskup Henryk Fleming zapisał kilku Prusom część zamieszkałego tzw. pola osadniczego o nazwie Cabicaym, dając tym samym początek wsi Kabikiejmy Dolne. Nadanie ziemskie na prawie pruskim otrzymali wówczas Prusowie: Gaudino, jego bracia - Poburz, Cantune, Cawald i Argaldinus oraz ich stryj Scanthito. W roku 1621 kolejny biskup - Szymon Rudnicki zamienił akt nadania. Prawo pruskie zastąpił prawem magdeburskim. W 1656 roku wieś była zamieszkana przez 20 ludzi - 10 wolnych i 10 służących. Pod koniec lat 80. XVII wieku Kabikiejmy Dolne liczyły 14 mieszkańców, zajmujących 40 łanów ziemi. Wieś nie stała się własnością jednego znaczniejszego rodu i w związku z tym na przestrzeni kolejnych stuleci poszczególne części dóbr przechodziły w ręce licznych drobnych właścicieli. W 1817 roku miejscowość liczyła 114 mieszkańców i 21 domów. W roku 1939 Kabikiejmy Dolne były zamieszkane przez 237 osób. Po zakończeniu II wojny światowej wieś zasiedlili autochtoni i przybysze z Wileńszczyzny. Po 1945 roku uruchomiono czteroklasową szkołę - po jej likwidacji dzieci zaczęły uczęszczać do placówki w Barcikowie. W 1968 roku miejscowość zelektryfikowano.
Liczba mieszkańców w poszczególnych okresach:
1846 - 173 osoby (1 ewangelik, 172 katolików; 26 domów)
1858 - 195 osób (wszyscy katolicy;25 domów)
1871 - 236 osób (13 ewangelików, 223 katolików; 28 domów)
1925 - 260 osób (wszyscy katolicy; 34 domy)
1978 - 195 osób (25 gospodarstw)
1984 - 158 osób (23 gospodarstwa)
Ludzie związani z miejscowością
Zabytki
- Przydrożna kapliczka z dzwonniczką, zlokalizowana w centrum wioski, wzniesiona w 1927 roku.
Bibliografia
- Bank Danych Lokalnych GUS [data dostępu: 9.12.2013]
Przypisy
- ↑ http://bip.warmia.mazury.pl/dobre_miasto_gmina_miejsko_wiejska/47/43/Solectwa/ [data dostępu: 12.10.2013]
Zobacz też