Ewa Białkowska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Działalność szkoleniowa) |
|||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
|Data śmierci = | |Data śmierci = | ||
|Dyscyplina = łyżwiarstwo szybkie | |Dyscyplina = łyżwiarstwo szybkie | ||
| − | |Największy sukces = reprezentantka Polski w łyżwiarstwie szybkim, medale olimpijskie podopiecznych w | + | |Największy sukces = reprezentantka Polski w łyżwiarstwie szybkim, medale olimpijskie podopiecznych w igrzyskach olimpijskich |
}} | }} | ||
'''Ewa Białkowska''' (ur. 19 marca 1959 r w [[Elbląg|Elblągu]]) – łyżwiarka szybka, zawodniczka i trenerka. | '''Ewa Białkowska''' (ur. 19 marca 1959 r w [[Elbląg|Elblągu]]) – łyżwiarka szybka, zawodniczka i trenerka. | ||
Wersja z 11:24, 4 lut 2015
| Ewa Białkowska | |
| | |
| Imię i nazwisko | Ewa Białkowska |
| Data i miejsce urodzenia | 19 marca 1959 r., Elbląg |
| Dyscyplina | łyżwiarstwo szybkie |
| Największy sukces | reprezentantka Polski w łyżwiarstwie szybkim, medale olimpijskie podopiecznych w igrzyskach olimpijskich |
Ewa Białkowska (ur. 19 marca 1959 r w Elblągu) – łyżwiarka szybka, zawodniczka i trenerka.
Przebieg kariery sportowej
Była reprezentantką Polski w łyżwiarstwie szybkim, później trenerką kadry narodowej, współautorką największych sukcesów w tej dyscyplinie.
Rodowita elblążanka, od najmłodszych szkolnych lat związana ze sportem, a jej wzorem była Helena Pilejczyk, olimpijka ze Squaw Valley. Za jej sprawą zaczęła uprawiać łyżwiarstwo, szybko zdobywając wiele medali w imprezach młodzieżowych. W roku 1975 na Spartakiadzie Młodzieży w Augustowie wywalczyła pierwsze medale: jeden srebrny i cztery brązowe. W 1978 z zimowej spartakiady młodzieży wróciła z pięcioma złotymi medalami i tytułem największej indywidualności zawodów.
W czasie studiów na warszawskiej AWF otrzymała powołanie do reprezentacji Polski i w biało-czerwonych barwach występowała wiele lat, konkurując z Elwirą Ryś-Ferens. W kraju kolekcjonowała tytuły. W 1982 r. zdobyła pięć złotych medali (komplet) w mistrzostwach Polski seniorek. W 1983 r. odniosła pierwszy wartościowy sukces międzynarodowy – 8 miejsce w mistrzostwach świata w Karl Marx Stadt na dystansie 500 m. Rozwijającą się dynamicznie karierę sportową panczenistki przerwała kontuzja podczas treningu siłowego na Stegnach w 1983 r.
Działalność szkoleniowa
Po studiach z dyplomem magistra wróciła do Elbląga i podjęła pracę trenerki w Orle Elbląg. Tu szlifowała młode talenty, które błysnęły na krajowych i zagranicznych torach. W 2002 roku powierzono jej obowiązki trenerki kadry narodowej mężczyzn na Igrzyska Olimpijskie w Turynie (2006). Następnie rozpoczęła mozolną pracę z reprezentacją kobiet, przygotowując ją do startu na Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver 2010. Jej podopieczne zdobyły brązowy medal w wyścigu drużynowym, co było jedną z największych sensacji Igrzysk. W 2014 podczas Igrzysk Olimpijskich w Soczi polskie panczenistki zdobyły srebro w wyścigu drużynowym.
Ewa Białkowska nadal kontynuuje pracę z kadrą kobiet, a dodatkowo aktywnie działa na rzecz upowszechniania sportu na terenie Elbląga. Jako prezes UKS "Viking" przy SP nr 12 tak zarządza działalnością stowarzyszenia, że Klub osiąga wysokie lokaty w takich dziedzinach sportu, jak wrotkarstwo szybkie i unihokej.
Odznaczenia
Wyróżniona wieloma odznaczeniami państwowymi i sportowym. W marcu 2011 roku została uhonorowana przez Polski Komitet Olimpijski tytułem Trenerka Roku 2010.
Bibliografia
sportowefakty.pl [19.12.2014]
eurosport.onet.pl [19.12.2014]
sport.pl [19.12.2014]
sport.wp.pl [19.12.2014]
elblag.wm.pl [19.12.2014]
