Łąkorek: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
| Linia 36: | Linia 36: | ||
=== Charakterystyka fizjograficzna === | === Charakterystyka fizjograficzna === | ||
W Łąkorku występuje pomniki przyrody: [[Pomnik przyrody w Łąkorku|lipa drobnolistna i kasztanowiec zwyczajny zasadzone w 1986 r.]] Miejscowość położona jest na terenie [[gmina Biskupiec Pomorski| gminy Biskupiec Pomorski]], której powierzchnię zajmują przede wszystkim lasy i jeziora. W całości lasy stanowią 26% powierzchni gminy, a jeziora 3,28%. Zasadniczymi elementami morfologicznymi tego obszaru są: wysoczyzna morenowa (średnia wysokość 90-110 m n.p.m.), wzgórza i pagórki morenowe, sandry, rynny jeziorne i doliny rzeczne. Powierzchnia wysoczyzny charakteryzuje się występowaniem licznych drobnych zagłębień wytopiskowych. Znajdziemy tutaj tzw. oczka polodowcowe, mokradła i torfowiska, a w okolicach miejscowości [[Łąkorz]] wyspy otoczone sandrem. Na terenie gminy występują również tzw. ozy (w okolicach [[Mierzyn |Mierzyna]], na zachód od [[Sumin |Sumina]] oraz na północ od [[Wielka Tymawa]]) i kemy (w rejonie [[Sumin |Sumina]], Łąkorka, [[Wonna| Wonny]] i [[Szwarcenowo |Szwarcenowa]]). Na terenie gminy napotkamy także na zastoiska. Największe z nich to zastoisko biskupieckie – o płaskim, rozległym i podmokłym dnie. Natomiast najwyższym punktem położonym na terenie gminy jest [[Góra Szwedzka]] – o wysokości 121,3 m n.p.m. Najniżej położony punkt zaś o wysokości ok. 62 m n.p.m. znajduje się w dolinie rzeki [[rzeka Osa |Osy]] u ujścia jej do [[Jezioro Płowęż |Jeziora Płowęż]]. W obrębie gminy znajdują się także rezerwaty przyrody: ornitofaunistyczny [[Rezerwat "Jezioro Karaś"|"Jezioro Karaś"]], torfowiskowy [[Rezerwat "Kociołek"|"Kociołek"]], [[Rezerwat "Łabędź"|"Łabędź"]], [[Rezerwat "Uroczysko Piotrowice"|"Uroczysko Piotrowice"]] oraz częściowo [[Brodnicki Park Krajobrazowy]]. Na obszarze gminy występują zasadniczo trzy typy gleb. Są to: gleby brunatne, gleby bielicowe, gleby mułowo-torfowo-murszaste. Ponadto odnajdziemy tutaj czarne ziemie i gleby szare oraz mady glejowe i wody powierzchniowe. | W Łąkorku występuje pomniki przyrody: [[Pomnik przyrody w Łąkorku|lipa drobnolistna i kasztanowiec zwyczajny zasadzone w 1986 r.]] Miejscowość położona jest na terenie [[gmina Biskupiec Pomorski| gminy Biskupiec Pomorski]], której powierzchnię zajmują przede wszystkim lasy i jeziora. W całości lasy stanowią 26% powierzchni gminy, a jeziora 3,28%. Zasadniczymi elementami morfologicznymi tego obszaru są: wysoczyzna morenowa (średnia wysokość 90-110 m n.p.m.), wzgórza i pagórki morenowe, sandry, rynny jeziorne i doliny rzeczne. Powierzchnia wysoczyzny charakteryzuje się występowaniem licznych drobnych zagłębień wytopiskowych. Znajdziemy tutaj tzw. oczka polodowcowe, mokradła i torfowiska, a w okolicach miejscowości [[Łąkorz]] wyspy otoczone sandrem. Na terenie gminy występują również tzw. ozy (w okolicach [[Mierzyn |Mierzyna]], na zachód od [[Sumin |Sumina]] oraz na północ od [[Wielka Tymawa]]) i kemy (w rejonie [[Sumin |Sumina]], Łąkorka, [[Wonna| Wonny]] i [[Szwarcenowo |Szwarcenowa]]). Na terenie gminy napotkamy także na zastoiska. Największe z nich to zastoisko biskupieckie – o płaskim, rozległym i podmokłym dnie. Natomiast najwyższym punktem położonym na terenie gminy jest [[Góra Szwedzka]] – o wysokości 121,3 m n.p.m. Najniżej położony punkt zaś o wysokości ok. 62 m n.p.m. znajduje się w dolinie rzeki [[rzeka Osa |Osy]] u ujścia jej do [[Jezioro Płowęż |Jeziora Płowęż]]. W obrębie gminy znajdują się także rezerwaty przyrody: ornitofaunistyczny [[Rezerwat "Jezioro Karaś"|"Jezioro Karaś"]], torfowiskowy [[Rezerwat "Kociołek"|"Kociołek"]], [[Rezerwat "Łabędź"|"Łabędź"]], [[Rezerwat "Uroczysko Piotrowice"|"Uroczysko Piotrowice"]] oraz częściowo [[Brodnicki Park Krajobrazowy]]. Na obszarze gminy występują zasadniczo trzy typy gleb. Są to: gleby brunatne, gleby bielicowe, gleby mułowo-torfowo-murszaste. Ponadto odnajdziemy tutaj czarne ziemie i gleby szare oraz mady glejowe i wody powierzchniowe. | ||
| − | |||
| − | |||
<br/> | <br/> | ||
=== Dzieje miejscowości === | === Dzieje miejscowości === | ||
| − | |||
W XIX w. na wschodnim brzegu [[Jezioro Łąkorz |Jeziora Łąkorz]] odnaleziono pozostałości po osadzie z wczesnego średniowiecza. Najprawdopodobniej są to ślady rezydencji krzyżackiej wzmiankowanej w 1340 r., jako Parthaczyn. | W XIX w. na wschodnim brzegu [[Jezioro Łąkorz |Jeziora Łąkorz]] odnaleziono pozostałości po osadzie z wczesnego średniowiecza. Najprawdopodobniej są to ślady rezydencji krzyżackiej wzmiankowanej w 1340 r., jako Parthaczyn. | ||
| Linia 53: | Linia 50: | ||
Na przełomie XIX/XX w. teren wsi zajmował 561 ha. We wsi było 287 ha użytków gospodarczych, 56 ha łąk oraz znajdowało się tu 35 ha pastwisk, 10 ha nieużytków. We wsi były 23 budynki i mieszkało tu 86 katolików i 69 ewangelików. W tym czasie we wsi istniała gorzelnia oraz handlowano tuczonym bydłem i owcami. W poł. XX w. Łąkorek znalazł się w zarządzie starostwa [[Nowe Miasto Lubawskie]]. Po II wojnie światowej majątek przeszedł w ręce Skarbu Państwa. | Na przełomie XIX/XX w. teren wsi zajmował 561 ha. We wsi było 287 ha użytków gospodarczych, 56 ha łąk oraz znajdowało się tu 35 ha pastwisk, 10 ha nieużytków. We wsi były 23 budynki i mieszkało tu 86 katolików i 69 ewangelików. W tym czasie we wsi istniała gorzelnia oraz handlowano tuczonym bydłem i owcami. W poł. XX w. Łąkorek znalazł się w zarządzie starostwa [[Nowe Miasto Lubawskie]]. Po II wojnie światowej majątek przeszedł w ręce Skarbu Państwa. | ||
| + | <br/> | ||
| + | |||
| + | ===Religia=== | ||
| + | Wieś znajduje się na terenie [[Parafia pw. św. Mikołaja w Łąkorzu |parafii rzymskokatolickiej pw. św. Mikołaja w Łąkorzu]]. | ||
<br/> | <br/> | ||
| Linia 66: | Linia 67: | ||
Na terenie miejscowości znajdują się następujące zabytki: [[zespół pałacowo–parkowy w Łąkorku | zespół pałacowo-parkowy]], cmentarz ewangelicki, krzyż nad [[Jezioro Łąkorz |Jeziorem Łąkorz]]. | Na terenie miejscowości znajdują się następujące zabytki: [[zespół pałacowo–parkowy w Łąkorku | zespół pałacowo-parkowy]], cmentarz ewangelicki, krzyż nad [[Jezioro Łąkorz |Jeziorem Łąkorz]]. | ||
| + | <br/> | ||
| − | |||
| − | |||
=== Turystyka === | === Turystyka === | ||
W miejscowości ma swój koniec [[Szlak pieszy Samborowo - Łąkorek|szlak żółty]] z Samborowa. | W miejscowości ma swój koniec [[Szlak pieszy Samborowo - Łąkorek|szlak żółty]] z Samborowa. | ||
| + | |||
<br/> | <br/> | ||
Wersja z 13:10, 8 sie 2014
| Łąkorek | |
| | |
 Dworek Friedricha Lange, źródło: Gmina Biskupiec, 12.09.2013.
| |
| Rodzaj miejscowości | wieś sołecka |
| Państwo |  Polska
|
| Województwo | warmińsko-mazurskie |
| Powiat | nowomiejski |
| Gmina | Biskupiec Pomorski |
| Liczba ludności (Pole-obowiązkowe) | Pole-obowiązkowe |
| Strefa numeracyjna | (+48) 56 |
| Tablice rejestracyjne | NNM |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Łąkorek | |
| Położenie na mapie Polski  Łąkorek | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Łąkorek (w XV w. Cleyne Linker, Lonker, Linkhorn, Mały Łąkorek, w końcu XVII w. Łąkorek, niem. Lonkorrek, Lonkorreck) – wieś sołecka w Polsce w województwie warmińsko–mazurskim, w powiecie nowomiejskim, w gminie Biskupiec Pomorski. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego.
Spis treści
Charakterystyka fizjograficzna
W Łąkorku występuje pomniki przyrody: lipa drobnolistna i kasztanowiec zwyczajny zasadzone w 1986 r. Miejscowość położona jest na terenie gminy Biskupiec Pomorski, której powierzchnię zajmują przede wszystkim lasy i jeziora. W całości lasy stanowią 26% powierzchni gminy, a jeziora 3,28%. Zasadniczymi elementami morfologicznymi tego obszaru są: wysoczyzna morenowa (średnia wysokość 90-110 m n.p.m.), wzgórza i pagórki morenowe, sandry, rynny jeziorne i doliny rzeczne. Powierzchnia wysoczyzny charakteryzuje się występowaniem licznych drobnych zagłębień wytopiskowych. Znajdziemy tutaj tzw. oczka polodowcowe, mokradła i torfowiska, a w okolicach miejscowości Łąkorz wyspy otoczone sandrem. Na terenie gminy występują również tzw. ozy (w okolicach Mierzyna, na zachód od Sumina oraz na północ od Wielka Tymawa) i kemy (w rejonie Sumina, Łąkorka, Wonny i Szwarcenowa). Na terenie gminy napotkamy także na zastoiska. Największe z nich to zastoisko biskupieckie – o płaskim, rozległym i podmokłym dnie. Natomiast najwyższym punktem położonym na terenie gminy jest Góra Szwedzka – o wysokości 121,3 m n.p.m. Najniżej położony punkt zaś o wysokości ok. 62 m n.p.m. znajduje się w dolinie rzeki Osy u ujścia jej do Jeziora Płowęż. W obrębie gminy znajdują się także rezerwaty przyrody: ornitofaunistyczny "Jezioro Karaś", torfowiskowy "Kociołek", "Łabędź", "Uroczysko Piotrowice" oraz częściowo Brodnicki Park Krajobrazowy. Na obszarze gminy występują zasadniczo trzy typy gleb. Są to: gleby brunatne, gleby bielicowe, gleby mułowo-torfowo-murszaste. Ponadto odnajdziemy tutaj czarne ziemie i gleby szare oraz mady glejowe i wody powierzchniowe.
Dzieje miejscowości
W XIX w. na wschodnim brzegu Jeziora Łąkorz odnaleziono pozostałości po osadzie z wczesnego średniowiecza. Najprawdopodobniej są to ślady rezydencji krzyżackiej wzmiankowanej w 1340 r., jako Parthaczyn.
W poł. XV w. miejscowość stanowiła własność rycerską z folwarkiem. W XV w. wieś administracyjnie należała do komturii radzyńskiej, a w XVI w. do powiatu michałowskiego, jako własność królewska starostwa radzyńskiego. Pod koniec XVIII w. majątek stał się własnością pruskiego Skarbu Państwa. Do Traktatu Wersalskiego wieś dzierżawili: Cathariny Beier, Friedricha Freitag, J. Neurnarn. A. Jaśkiewicza, B. Dernbka, Eduarta Lenge.
Na przełomie XIX/XX w. teren wsi zajmował 561 ha. We wsi było 287 ha użytków gospodarczych, 56 ha łąk oraz znajdowało się tu 35 ha pastwisk, 10 ha nieużytków. We wsi były 23 budynki i mieszkało tu 86 katolików i 69 ewangelików. W tym czasie we wsi istniała gorzelnia oraz handlowano tuczonym bydłem i owcami. W poł. XX w. Łąkorek znalazł się w zarządzie starostwa Nowe Miasto Lubawskie. Po II wojnie światowej majątek przeszedł w ręce Skarbu Państwa.
Religia
Wieś znajduje się na terenie parafii rzymskokatolickiej pw. św. Mikołaja w Łąkorzu.
Ludzie związani z miejscowością
Z Łąkorkiem związana jest postać Fredricha Lange - dr medycyny, fundatora szpitala w Nowym Mieście Lubawskim oraz właściciela majątku Łąkorek. W kadencji 2011-2015 sołtysem wsi jest Jarosław Karski.
Zabytki
Na terenie miejscowości znajdują się następujące zabytki: zespół pałacowo-parkowy, cmentarz ewangelicki, krzyż nad Jeziorem Łąkorz.
Turystyka
W miejscowości ma swój koniec szlak żółty z Samborowa.
Bibliografia
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t.V, Warszawa 1884, 960 ss.
