Perkun: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Oddawano mu cześć w Romowe przy świętym dębie. W sposób symboliczny korona drzewa miała oznaczać sferę przypisaną do Perkuna – niebo. Pod dębem na jego cześć palono nigdy nie gasnący ogień – jego symbol. | Oddawano mu cześć w Romowe przy świętym dębie. W sposób symboliczny korona drzewa miała oznaczać sferę przypisaną do Perkuna – niebo. Pod dębem na jego cześć palono nigdy nie gasnący ogień – jego symbol. | ||
Proszono go o deszcz w czasach suszy i zaklinano go rytuałem. Z naczyniem wypełnionym piwem obchodzono ogień, po czym wylewano nań piwo, wzywając Perkuna. Przebłagiwano go również składając w ofierze czarną jałówkę, czarnego kozła lub czarnego koguta. | Proszono go o deszcz w czasach suszy i zaklinano go rytuałem. Z naczyniem wypełnionym piwem obchodzono ogień, po czym wylewano nań piwo, wzywając Perkuna. Przebłagiwano go również składając w ofierze czarną jałówkę, czarnego kozła lub czarnego koguta. | ||
| + | [[Kategoria:Dzieje]] | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
Grzegorz Białuński, ''Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów'', Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen, z. 1 (2002). | Grzegorz Białuński, ''Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów'', Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen, z. 1 (2002). | ||
Wersja z 17:08, 28 lip 2014
Perkun (Perkunis), jeden z pruskich i bałtyjskich bogów. Miał mieć charakter boga uranicznego (najwyższego), strzegącego ładu i porządku kosmicznego. Bóg wojny i burzy, pan błyskawic, czczony przez wszystkie ludy bałtyjskie i słowiańskie. Według niektórych badaczy wykształcił się z Deiwsa, naczelnego bóstwa nieba, lub też Deiws przekształcił się w Perkuna.
Oddawano mu cześć w Romowe przy świętym dębie. W sposób symboliczny korona drzewa miała oznaczać sferę przypisaną do Perkuna – niebo. Pod dębem na jego cześć palono nigdy nie gasnący ogień – jego symbol. Proszono go o deszcz w czasach suszy i zaklinano go rytuałem. Z naczyniem wypełnionym piwem obchodzono ogień, po czym wylewano nań piwo, wzywając Perkuna. Przebłagiwano go również składając w ofierze czarną jałówkę, czarnego kozła lub czarnego koguta.
Bibliografia
Grzegorz Białuński, Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów, Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen, z. 1 (2002).
