Niedźwiedziówka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Geneza) |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
|zdjecie = Etykietka likieru produkowanego w Ełku - na pierwszym planie niedźwiedź, koneser trunku.jpg | |zdjecie = Etykietka likieru produkowanego w Ełku - na pierwszym planie niedźwiedź, koneser trunku.jpg | ||
|opis zdjecia = Etykietka likieru produkowanego w Ełku - na pierwszym planie niedźwiedź, koneser trunku | |opis zdjecia = Etykietka likieru produkowanego w Ełku - na pierwszym planie niedźwiedź, koneser trunku | ||
| − | |inne nazwy = Bärenfang | + | |inne nazwy = Bärenfang, Meschkinnes, Meschkinnis |
|typ potrawy = | |typ potrawy = | ||
|znaczenie = | |znaczenie = | ||
| Linia 14: | Linia 14: | ||
<br/> | <br/> | ||
| − | ''' | + | ''' Niedźwiedziówka''' - miodowy likier, sztandarowy trunek wschodniopruski, swoją genezą sięga XV wieku.<br/> |
== Geneza == | == Geneza == | ||
| − | + | Na [[Mazury|Mazurach]] funkcjonowała litewska nazwa ''Meschkinnes'' lub ''Meschkinnis''. Niedźwiedziówka zawierała około 35% alkoholu. Mieli się nią podobno raczyć dawni Prusowie. Tradycja głosi, że była stosowany w celu odurzania niedźwiedzi, dzięki czemu udawało się je schwytać żywcem. Receptury na jej przygotowanie zaczęto umieszczać we wschodniopruskich książkach kucharskich od końca XIX stulecia. Na początku XX wieku w Królewcu rozpoczęła się jej produkcja na skalę przemysłową. Obecnie tradycję produkcji niedźwiedziówki kultywuje się w miejscowości Wolfenbüttel w Dolnej Saksonii. W roku 2008 trunek został wpisany na polską Listę produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. | |
| + | |||
| + | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | ||
| − | + | ||
<br/> | <br/> | ||
=== Sposób przygotowania === | === Sposób przygotowania === | ||
| − | ... | + | Miód (wyłącznie lipowy bądź akacjowy) podgrzewało się w wysokim garnku. Nie wolno było przerywać mieszania. Jednocześnie dolewano taką samą objętość wódki. Trunek odstawiano do wystygnięcia. Następnie dolewano nową porcję wódki, dorzucano skórkę cytryny, laskę wanilii, goździki, czasami kawałek cynamonu. Niekiedy wódkę zastępowano spirytusem, winem mozelskim lub rumem. |
| + | [[File: Współczesna wersja trunku, produkowana w Niemczech.jpeg|thumb|left|300 px| Współczesna wersja trunku, produkowana w Niemczech]] | ||
| + | |||
<br/> | <br/> | ||
== Znaczenie w kuchni regionalnej == | == Znaczenie w kuchni regionalnej == | ||
| − | ... | + | Naturalnie niedźwiedziówka posiadała cenne i nie wzbudzające wątpliwości walory prozdrowotne. Trunek serwowano osobom przeziębionym, a w okresie pogodowych perturbacji stosowano ją profilaktycznie. Należała do trunków mocnych i potrafiła zawrócić w głowie niejednemu koneserowi. |
<br/> | <br/> | ||
Wersja z 11:40, 1 lip 2014
| Niedźwiedziówka | |
| | |
 Etykietka likieru produkowanego w Ełku - na pierwszym planie niedźwiedź, koneser trunku
| |
| Inne nazwy | Bärenfang, Meschkinnes, Meschkinnis |
Niedźwiedziówka - miodowy likier, sztandarowy trunek wschodniopruski, swoją genezą sięga XV wieku.
Spis treści
Geneza
Na Mazurach funkcjonowała litewska nazwa Meschkinnes lub Meschkinnis. Niedźwiedziówka zawierała około 35% alkoholu. Mieli się nią podobno raczyć dawni Prusowie. Tradycja głosi, że była stosowany w celu odurzania niedźwiedzi, dzięki czemu udawało się je schwytać żywcem. Receptury na jej przygotowanie zaczęto umieszczać we wschodniopruskich książkach kucharskich od końca XIX stulecia. Na początku XX wieku w Królewcu rozpoczęła się jej produkcja na skalę przemysłową. Obecnie tradycję produkcji niedźwiedziówki kultywuje się w miejscowości Wolfenbüttel w Dolnej Saksonii. W roku 2008 trunek został wpisany na polską Listę produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Sposób przygotowania
Miód (wyłącznie lipowy bądź akacjowy) podgrzewało się w wysokim garnku. Nie wolno było przerywać mieszania. Jednocześnie dolewano taką samą objętość wódki. Trunek odstawiano do wystygnięcia. Następnie dolewano nową porcję wódki, dorzucano skórkę cytryny, laskę wanilii, goździki, czasami kawałek cynamonu. Niekiedy wódkę zastępowano spirytusem, winem mozelskim lub rumem.
Znaczenie w kuchni regionalnej
Naturalnie niedźwiedziówka posiadała cenne i nie wzbudzające wątpliwości walory prozdrowotne. Trunek serwowano osobom przeziębionym, a w okresie pogodowych perturbacji stosowano ją profilaktycznie. Należała do trunków mocnych i potrafiła zawrócić w głowie niejednemu koneserowi.
Przepis
Niedźwiedziówka[1]
500 g miodu, 0,5 l spirytusu rektyfikowanego 96%, 1/4 l wina mozelskiego lub 1/4 l wody
Pszczeli miód podgrzać, aż stanie się płynny, zdjąć z ognia, ostrożnie domieszać spirytusu, a gdy się wyklaruje, dodać wina mozelskiego lub wody. Zlać do butelek i odstawić na co najmniej kilka tygodni. Im dłużej będzie stać, tym trunek stanie się lepszy.
Bibliografia
- Jankowska-Buttitta Małgorzata K., Niezapomniana kuchnia Warmii i Mazur, Zakroczym 2007.
- Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany, red. Waldemar Mierzwa, Dąbrówno 2008.
- Smak Mazur. Kuchnia dawnych Prus Wschodnich, wybór Tadeusz Ostojski, opracowanie Rafał Wolski, Dąbrówno 2006.
- Lista produktów tradycyjnych [data dostępu: 20.06.2014]
Przypisy
- ↑ Smak Mazur. Kuchnia dawnych Prus Wschodnich, wyb. T. Ostojski, oprac. R. Wolski, Dąbrówno 2006, s.136.
<references>
Zobacz też
