Jan Karol Konopacki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
(Życiorys)
(Zobacz też)
Linia 50: Linia 50:
 
<br/>
 
<br/>
  
== Zobacz też ==
+
 
...
 
<br/>
 
 
[[Kategoria: Osoba]]<br/>
 
[[Kategoria: Osoba]]<br/>

Wersja z 02:21, 4 sty 2014

Jan Karol Konopacki

Jan Karol Konopacki, źródło: Poczet biskupów warmińskich, pod red. Stanisława Achremczyka, Olsztyn 2008, 510 ss.
Jan Karol Konopacki, źródło: Poczet biskupów warmińskich, pod red. Stanisława Achremczyka, Olsztyn 2008, 510 ss.
Zawód biskup warmiński

Jan Karol Konopacki (ur. xx yyyyy rrrr w miasto, zm. x miesiac rrrr w miejscowość) – duchowny katolicki, biskup warmiński w 1643 r.

Życiorys


Szkoła i wykształcenie

Jan Karol Konopacki od młodości wiele podróżował, zdobywał wykształcenie za granicą (Francja i Włochy), znał kilka języków obcych.

Praca

W latach 1621-1627 był starostą dybowskim. Nauczyciel królewicza Aleksandra Wazy. Około 1631 przyjął święcenia kapłańskie i został mianowany opatem w Wąchocku (1635), a potem w Tyńcu (1643). W latach 1638-1641 przebywał w Paryżu, początkowo z misją dyplomatyczną razem z królewiczem Janem Kazimierzem, następnie pozostawał przy boku aresztowanego królewicza oraz działał w prywatnej sprawie spadkowej. Po śmierci Jana Alberta Wazy zabiegał bezskutecznie o biskupstwo warmińskie, został jednak wysunięty na głowę tej diecezji przez króla po śmierci Mikołaja Szyszkowskiego w lutym 1643. Życzenie króla spełniła kapituła warmińska, przyjmując Konopackiego na kanonika 24 kwietnia, a następnie wybierając go na biskupa 6 maja 1643. 5 października 1643 wybór ten zatwierdził papież Urban VIII, mianując dodatkowo Konopackiego administratorem apostolskim diecezji sambijskiej. Nominat zmarł jednak już w grudniu w Tyńcu, nie doczekawszy się nadejścia bulli prekonizacyjnej. Kolejnym biskupem warmińskim został Wacław Leszczyński.

Działalność społeczna, kulturalna, naukowa, polityczna


Ciekawostki

Jego ojciec, Maciej, był wojewodą chełmińskim, a po owdowieniu - biskupem chełmińskim.

Bibliografia