Grzybówka trzcinowa: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Linia 1: Linia 1:
 
+
{{Roślina infobox
 +
|Nazwa rośliny = Grzybówka trzcinowa
 +
|Nazwa łacińska = Mycena belliae
 +
|L = (Johnst.) P.D. Orton)
 +
|Pusta linia = <br/>
 +
|grafika = Mycena_belliae_2.jpg
 +
|podpis grafiki = Grzybówka trzcionowa [http://www.wildaboutbritain.co.uk/pictures/showphoto.php/photo/113010.ogg]
 +
|Systematyka = Systematyka
 +
|Domena = eukarionty
 +
|Królestwo = grzyby
 +
|Gromada = grzyby podstawkowe
 +
|Klasa = pieczarniaki
 +
|Rząd = pieczarkowce
 +
|Rodzina = grzybówkowate
 +
|Rodzaj = grzybówka
 +
|Gatunek = grzybówka trzcinowa
 +
|Synonimy = Synonimy
 +
|Lista synonimów = ''Agaricus belliae'' Johnst.
 +
Omphalina belliae (Johnst.) P. Karst.}}
 +
<br/>
  
 
'''Grzybówka trzcinowa''' (''Mycena belliae'' (Johnst.) P.D. Orton) – gatunek grzyba z rodziny grzybówkowatych (''Mycenaceae'').
 
'''Grzybówka trzcinowa''' (''Mycena belliae'' (Johnst.) P.D. Orton) – gatunek grzyba z rodziny grzybówkowatych (''Mycenaceae'').
 
[[Plik:Mycena_belliae_2.jpg|200px|thumb|right|''Mycena belliae'' - grzybówka trzcinowa (Media:http://www.wildaboutbritain.co.uk/pictures/showphoto.php/photo/113010.ogg)]]
 
  
  
Linia 20: Linia 37:
  
 
=== Wartość użytkowa ===
 
=== Wartość użytkowa ===
 +
  
 
Owocniki tego gatunku są niejadalne.
 
Owocniki tego gatunku są niejadalne.

Wersja z 21:04, 1 kwi 2014

Grzybówka trzcinowa

Mycena belliae
(Johnst.) P.D. Orton)
Grzybówka trzcionowa [1]
Grzybówka trzcionowa [2]
Systematyka
Królestwo grzyby
Podkrólestwo {{{Podkrólestwo}}}
Gromada grzyby podstawkowe
Klasa pieczarniaki
Rząd pieczarkowce
Rodzina grzybówkowate
Rodzaj grzybówka
Gatunek grzybówka trzcinowa
Synonimy
Agaricus belliae Johnst.

Omphalina belliae (Johnst.) P. Karst.


Grzybówka trzcinowa (Mycena belliae (Johnst.) P.D. Orton) – gatunek grzyba z rodziny grzybówkowatych (Mycenaceae).


Owocnik

Owocniki wyrastają kępkami, w liczbie od 2 do 10. Pojedyncze owocniki są niewielkie, zróżnicowane na szaro-brązowe kapelusze (1-2 cm średnicy) i cienkie (1-3 mm), u podstawy kosmate trzony (pokryte białą grzybnią) długości 6-7 cm. Kapelusze są początkowo płasko dzwonkowate, lekko wgłębione na grzbiecie, następnie stają się prawie płaskie lub lejkowate. Blaszki są grube, rzadko ustawione (w liczbie16-26), lekko zbiegające na trzon. Niekiedy z kapeluszy starych, obumierających okazów, wyrasta kolejne „piętro” młodych owocników.


Rozmieszczenie i ekologia

Miejscem występowania tego gatunku są trzcinowiska, najczęściej rosnące na płyciznach o zamulonym dnie, od strony lądu ocienionych przez podmokłe lasy olszowo-brzozowe lub zarośla wierzbowe. Grzybnia rozwija się na ubiegłorocznych, martwych łodygach trzcin (Phragmites), tworząc na ich powierzchni widoczny biały nalot. Najczęściej późną jesienią — w październiku lub listopadzie, a czasem w trakcie dłuższych zimowych odwilży oraz sporadycznie w czerwcu, tuż nad wodą (na granicy wody, rzadziej 1-2 cm nad jej powierzchnią) pojawiają się na trzcinach owocniki.


Wartość użytkowa

Owocniki tego gatunku są niejadalne.


Ciekawostki

Grzybówka trzcinowa należy do rzadkości, zarówno w Polsce jak i w pozostałych krajach europejskich, w których występuje. W naszym kraju znaleziono ją po raz pierwszy w roku 1965 i dotychczas odnotowano na 12 stanowiskach. Jej stanowiska rozmieszczone są w pasie pojezierzy na północy kraju, głównie na Mazurach. Ostatnio stwierdzono liczne nowe stanowiska tego grzyba w Wigierskim Parku Narodowym.

Grzybówka trzcinowa jest w Polsce gatunkiem wymierającym (kategoria "E" na Czerwonej Liście).


Bibliografia

M. Romański: Nowe stanowisko niezwykłego grzyba. Kwartalnik Wigry 4(8), 2005.

W. Wojewoda, M. Ławrynowicz: Red list of the macrofungi in Poland. W: Z. Mirek, . Zarzycki, W. Wojewoda Z. Szelag (red.), Red lists of plants and fungi in Poland. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2006, 55-70.

L. Krzysztofiak, A. Krzysztofiak, Romański M. (red.): Świat śluzowców , grzybów i mszaków Wigierskiego Parku Narodowego. Suwałki: Wyd. „Stowarzyszenie Człowiek i Przyroda”, 2010.