Kruszczyk rdzawoczerwony
| Kruszczyk rdzawoczerwony | |
| | |
| Epipactis atrorubens | |
| (Hoffm. Ex Bernh) | |
 Kruszczyk rdzawoczerwony. Fot. BerndH. Źródło: Commons Wikimedia | |
| Systematyka | |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | rośliny naczyniowe |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | jednoliścienne |
| Rząd | szparagowce |
| Rodzina | storczykowate |
| Rodzaj | kruszczyk |
| Gatunek | kruszczyk rdzawoczerwony |
| Synonimy | |
Kruszczyk rdzawoczerwony (Epipactis atrorubens (Hoffm. Ex Bernh) – gatunek rośliny należący do rodziny storczykowatych (Orchidaceae), rzędu szparagowców (Asparagales).
Spis treści
Morfologia
Kruszczyk rdzawoczerwony jest byliną, geofitem ryzomowym. Tworzy wzniesioną, nierozgałęziającą się łodygę o wysokości do 80 cm, podzieloną na węzły i międzywęźla. Łodyga wyrasta z podziemnego kłącza. Ulistniona naprzemianlegle. Liście kształtu jajowatego lub jajowatolancetowatego, z szorstkimi nerwami i owłosione na brzegach. Są znacznie dłuższe od międzywęźli, sztywne i ustawione na łodydze naprzeciwlegle i dwustronnie.
Kwitnie od czerwca do sierpnia. Kwiaty małe, liczne (20), o ciemnej barwie – brudnopurpurowe lub czerwono-fioletowe, delikatnie pachnące (zapach wanilii), na krótkich szypułkach. Zebrane są w luźne jednostronne grono. Oś grona kwiatowego jest gęsto omszona białymi włoskami. Działki kielicha mają długość 8-10 mm i są z zewnątrz omszone. Zalążnia silnie omszona i nagle zwężająca się w szypułkę kwiatową. Warżka rdzawoczerwona lub różowawa, z przednim zaostrzonym członem o łódkowatym kształcie zrośniętym z członem nasadowym. Człon końcowy jest szeroki i rurkowaty lekko falisty lub karbowany z dwoma fałdowanymi guzkami, które zbiegają, łącząc się z trzecim guzkiem w środku.
Kwiaty nie produkują nektaru, są jednak odwiedzane przez owady, które zbierają pyłkowiny. Owad, siadając na warżce, odgina swoim ciężarem jej część szczytową, a pyłkowina przykleja mu się do głowy. W niesprzyjających warunkach (np. podczas długotrwałych opadów), gdy owady nie odwiedzają kwiatów, dochodzi do samozapylenia.
Rozmieszczenie i ekologia
Kruszczyk rdzawoczerwony występuje w Europie z wyjątkiem dalekiej północy, centra jego występowania skupiają się w części środkowej i wschodniej. Gatunek rodzimy dla Polski, dość pospolity, występuje na rozproszonych stanowiskach w całym kraju, zarówno na niżu, jak i w niższych położeniach górskich. Gatunek spotykany na wysokości 0-2200 m n.p.m. Rośnie w widnych lasach, na łąkach, w zaroślach, na suchych murawach. Ponadto spotykany jest w różnego typu zaroślach oraz w siedliskach przekształconych przez człowieka. Rośnie przeważnie w półcieniu, ale toleruje także stanowiska otwarte i słoneczne. Obszarem o największej koncentracji stanowisk tego gatunku w Polsce jest Pustynia Błędowska, gdzie miejscami populacje storczyka liczą nawet 100-150 osobników.
Preferuje gleby o odczynie obojętnym lub zasadowym (pH ≥ 7), o różnym stopniu wilgotności, zasobne w węglan wapnia. Spotykany w pobliżu rozsypujących się resztek betonowych słupów, umocnień, jak i na pożarzyskach. Zarówno beton, jak i popiół po pożarze powodują alkalizację gleby (wzrost zasadowości). Sprzyja to prawidłowemu wzrostowi rośliny oraz zawiązywaniu kwiatów i owoców. Miejsca po pożarach są ponadto dodatkowo użyźnione, co także korzystnie wpływa na stan populacji. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Erico-Pinetea, SubAll. Cephalanthero-Fagenion, Ass. Cephalantherorubrae-Fagetum.
Na Warmii i Mazurach gatunek występuje m.in. w Mazurskim Parku Krajobrazowym.
Wartość użytkowa
Roślina objęta jest w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. W ochronie czynnej zaleca się przesadzanie osobników o najlepszej kondycji z terenów zagrożonych, np. planowaną wycinką drzew i krzewów oraz związaną z tym zmianą warunków siedliskowych, na podobne, możliwie najbliższe stanowiska.
Ciekawostki
Tworzy mieszańce z kruszczykiem szerokolistnym (Epipactis helleborine) i kruszczykiem drobnolistnym (Epipactis microphylla).
Zobacz też
pl.wikipedia.org [15.02.2015]
pustynia-bledowska.eu [15.02.2015]
przyrodaswietokrzyska.pl [15.02.2015]
parkikrajobrazowewarmiimazur.pl [15.02.2015]
Bibliografia
Rutkowski L., Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 2006.
Szafer W., Kulczyński S., Rośliny polskie, Warszawa, PWN, 1988.
