Wiesław Kulesza

Wiesław Kulesza
Dr inż. Wiesław Kulesza w latach 90. Źródło: Archiwum prywatne prof. Z. Kaweckiego
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1936 r. Berzniki
Data śmierci	5 sierpnia 1997 r.
Zawód	naukowiec, doktor inż. nauk rolniczych, specjalista w zakresie sadownictwa

Zebranie członków SITO - z notesem dr inż. W. Kulesza, obok Mikołaj Suszyński i Zdzisław Kawecki.
Źródło: Archiwum prywatne prof. Z. Kaweckiego

dr inż. Wiesław Kulesza ( mówiący) obok profesor dr hab. Zdzisław Kawecki w bobiku przeznaczonym na przyoranie.
Źródło: Archiwum prywatne prof. Z. Kaweckiego

Na Stacji Doświadczalnej Białoruskiego Instytutu Sadownictwa w Pińsku, od prawej strony dr inż. W. Kulesza, w środku Prof. UWM dr hab. J. Kopytowski i doc. dr. Romuald Łojko prawnik instytutu.
Źródło: Archiwum prywatne prof. Z. Kaweckiego

Wiesław Kulesza - (ur. 20 marca 1936 r. w Berznikach - zm. 5 sierpnia 1997 r.) - naukowiec, doktor inż. nauk rolniczych, specjalista w zakresie sadownictwa.

Biografia

Dr inż. Wiesław Kulesza urodził się 20 marca 1936 r. w Berznikach na Suwalszczyźnie blisko granicy z Litwą i przejścia granicznego Ogrodniki-Łozdzieje. Zmarł 5 sierpnia 1997 r. Żona Krystyna. Synowie – Leszek i Marek.

W Sejnach ukończył szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące. W 1954 r. rozpoczął studia na Wydziale Rolnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie. Stopień inżyniera rolnictwa uzyskał w 1958 r., a magistra w 1960 r. Pracę magisterską wykonał w Katedrze Ogrodnictwa pod promotorstwem prof. dr. Dominika Wanica. Bezpośrednio po studiach został zatrudniony na stanowisku asystenta naukowo-dydaktycznego. Specjalizował się w zakresie sadownictwa. Po 6 latach pracy rozpoczął badania związane z uprawą truskawki. Temat ten stanowił podstawę do przeprowadzenia badań na stopień naukowy doktora. Pracę doktorską nad wpływem warunków przyrodniczych na uprawę truskawek obronił w 1969 r. Po obronie pracy otrzymał etat adiunkta, na którym pracował aż do swojej śmierci.

Praca naukowa

Największy okres twórczy dr inż. Wiesława Kuleszy przypada po obronie pracy doktorskiej w 1969 r. Zajmował się badaniami różnych roślin sadowniczych. Wykonał też wiele ekspertyz i ocen nasadzeń sadowniczych towarowych i amatorskich. Był autorem lub współautorem 156 prac naukowych, 17 podręczników, skryptów i broszur oraz 96 prac popularnonaukowych. Uczestniczył we wszystkich ważniejszych konferencjach naukowych w Instytucie Sadownictwa w Skierniewicach. Był bardzo aktywny w rozwijaniu współpracy naukowej z ośrodkami naukowymi na Litwie, Białorusi i Ukrainie. Jeździł tam z innymi pracownikami Katedry Ogrodnictwa i prezentował wyniki swoich badań w postaci referatów i posterów. Jako przewodniczący wojewódzkiego oddziału Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Ogrodnictwa aktywnie uczestniczył w organizowaniu konferencji naukowo-technicznych z udziałem różnych placówek naukowych w kraju i za granicą. Intensywnie współpracował z przemysłem przetwórstwa owocowo-warzywnego w płn-wsch. części Polski (Tolkmicko, Kwidzyn, Łasin, Olsztynek, Iława). Brał zawsze czynny udział w konferencjach herbologicznych organizowanych przez Komitet Nauk Ogrodniczych PAN w różnych ośrodkach naukowych kraju. Był bardzo dobrym wychowawcą i pedagogiem młodzieży akademickiej. Organizował różne spotkania ze studentami o charakterze naukowo-dydaktycznym i rozrywkowym. Opiekował się rocznikiem studentów. Wyjeżdżał z nimi na obozy naukowe w kraju i za granicę (Włochy). Organizował słynne w Kortowie bale „Kwitnącej jabłoni”. Był jednym z najaktywniejszych propagatorów wiedzy rolniczej na łamach gazety „Nasza Wieś”. Zawsze chętnie uczestniczył w znanych powszechnie targach „Witaminach Lubawskich” organizowanych przez ODR i redakcję „Naszej Wsi” (red. mgr inż. Włodzimierz Mamiński i dr inż. Bolesław Pilarek).

W badaniach dużo prac wykonywał w zakresie uprawy truskawki na różnych glebach i stanowiskach uprawowych.. Stwierdził na podstawie analiz lizymetrycznych, że system korzeniowy tej rośliny przerasta do ponad 2 metrów w głąb gleby, zwłaszcza na wytworzonych z piasku. Wykazał, że w warunkach Warmii i Mazur powinny być sadzone wczesne odmiany jabłoni w rejonach turystycznych, a późne mrozoodporne na wyżynnych terenach całego obszaru północno-wschodniej części Polski. Ryzykowna jest uprawa czereśni i większości odmian gruszy ze względu na spadki temperatur zimą i na przedwiośniu poniżej genetycznej wytrzymałości tych roślin. Polecał do uprawy głownie jabłonie, śliwy i wiśnie, a z roślin jagodowych truskawki, porzeczki, agrest i maliny. W badaniach naukowych szeroko współpracował z Instytutem Sadownictwa w Skierniewicach (prof. dr hab. Alojzy Czynczyk) i SGGW (prof. dr hab. Andrzej Sadowski). Był kierownikiem i wykonawcą kilku sadowniczych grantów badawczych koordynowanych przez te ośrodki naukowe i tych naukowców. Był współorganizatorem konferencji naukowej w Instytucie Sadownictwa i Warzywnictwa na Litwie.

Odznaczenia i nagrody

• Złoty Krzyż Zasługi,
• Złota Odznaka NOT,
• Zasłużony dla woj. elbląskiego, olsztyńskiego i suwalskiego,
• Zasłużony dla rolnictwa,
• Honorowa Odznaka ART. Olsztyn,
• Nagroda Ministra Szkolnictwa Wyższego IIIº za pracę doktorską,
• dwie nagrody Iº Rady Wojewódzkiej NOT (zespołowe) w Olsztynie za wdrożenie technologii uprawowych i projektów urządzeń ogrodniczych,
• kilkanaście nagród JM Rektora za prace dydaktyczną, organizacyjną i naukową.

Pełnione funkcje społeczne

• Członek Głównego Zarządu SITO w Warszawie
• Członek Międzynarodowego Towarzystwa Nauk Ogrodniczych (ISHO)
• Członek i przewodniczący Stowarzyszenia Inżynierów Techników Ogrodnictwa – Rada Wojewódzka w Olsztynie
• Członek i Przewodniczący koła SITO przy Katedrze Ogrodnictwa ART. w Olsztynie
• Biegły Sądowy z zakresu sadownictwa
• Członek Zespołu Usług Technicznych Rady Wojewódzkiej NOT w Olsztynie
• Opiekun Studenckiego Koła Naukowego – Ogrodników

Ważniejsze prace naukowe

1. Wanic D., W. Kulesza. 1963. Wyniki badań nad uprawą nowych odmian wiśni w woj. olsztyńskim. Zesz. Nauk WSR Olsztyn, t. 16, nr 297.
2. Wanic D., W. Kulesza. 1969. Wstępne wyniki badań porównawczych niektórych odmian jabłoni prowadzonych na przewodniej Antonówce. Zesz. Nauk. WSR Olsztyn, t. 25, nr 730.
3. Kulesza W. 1972. Wpływ warunków przyrodniczych na uprawę truskawek w woj. olsztyńskim. Zesz. Nauk. ART. Olsztyn. Roln. t. 4, 117-143.
4. Kulesza W. 1973. Porównanie części nadziemnej i systemu korzeniowego 5 odmian truskawek na dwóch typach gleb. Zesz. Nauk ART. Olsztyn, t.4, 161-179.
5. Kulesza W. 1973. Nawadnianie plantacji truskawek. Zesz. Nauk. ART. Olsztyn, t.4, 144-160.
6. Kulesza W. 1992. Kultura ziemlaniki w Polsze. Niezawisimyj sowiet sadowodow Europy. Puti dalniejszej intensyfikacji sadowudstwa. Sumy, wypusk1. Ukraina.
7. Kawecki Z., W. Kryńska, W. Kulesza, B. Martyniak-Przybyszewska, J. Waźbińska, B. Wierzbicka. 1995. Sadownictwo i warzywnictwo. Podręcznik. Praca zbiorowa pod redakcją Z. Kaweckiego i W. Kryńskiej. PWN Warszawa.
8. Kulesza W. 1983. Przewodnik do ćwiczeń: ćw. 5,6,7,8. Praca zbiorowa. ART. Olsztyn.
9. Kulesza W. 1985. truskawki i poziomki PWRiL, Warszawa.
10. Kawecki Z., A. Korsak, W.M. Kozłowski, W. Kulesza. 1994. Sadownictwo woj. suwalskiego w świetle wyników badań. Praca zbiorowa wydana z okazji 45-lecia ART. Olsztyn.

Zainteresowania pozazawodowe

• ogrodnictwo działkowe,
• turystyka krajowa i zagraniczna,
• praca społeczna w terenie – doradztwo ogrodnicze.

Bibliografia

1. Informacje nadesłane przez prof. Zdzisława Kaweckiego za pośrednictwem dr Bolesława Pilarka.