Zaborowo
Zaborowo | |
| |
Zaborowo, źródło: www.kozlowo.pl, 12.09.2013.
| |
Rodzaj miejscowości | wieś sołecka |
Państwo | Polska |
Województwo | warmińsko - mazurskie |
Powiat | nidzicki |
Gmina | Kozłowo |
Sołectwo | Zaborowo |
Liczba ludności (Pole-obowiązkowe) | Pole-obowiązkowe |
Strefa numeracyjna | (+48) 89 |
Tablice rejestracyjne | NNI |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} |
Zaborowo (niem. Saberau) – wieś sołecka w Polsce w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie nidzickim, w gminie Kozłowo. W latach 1975-1998 miejscowość przynależała administracyjnie do województwa olsztyńskiego.
Spis treści
Charakterystyka fizjograficzna
Miejscowość położona jest na terenie gminy Kozłowo przez, którą przepływają dwie rzeki mające swe źródła na terenie Gminy – Nida i Szkotówka. Łączą się one tworząc rzekę Wkrę – dopływ Narwi. Ponadto znajduje się tu 9 jezior o pow. 347 ha. Większe z nich to: Kownatki, Kąty oraz Szkotowskie.
Dzieje miejscowości
Pierwsze informacje o wsi pochodzą z 1313 r. W XIV w. erygowano parafię katolicką we wsi. 14 grudnia 1423 r. komtur ostródzki Wolf von Saunsheim zapisał sołtysowi 44 łany, w tym 4 łany sołeckie . Sołtys zobowiązany był do służby wojskowej i płacenia pługowego i podatku rekognicyjnego. W 1437 r. tylko na 11 łanach siedzieli chłopi. 4 łany należały w tym roku do proboszcza a 15 było pustych. W 1527 r. kościół w Zaborowie należał do protestantów. W 1680 r. wieś ucierpiała z powodu najazdu polsko – tatarskiego. Wówczas 36 łanów pozostało pustych. Ów obszar ziemi obsadzono za czasów Fryderyka II następującymi osobami: Nikolaus Zerkel, Barthel Woyno, Johann Daubert, Martin Guttkowski, Joseph Schiemanski, Sołtys Christoph Otto, Mathes Pieszeck, Martin Radzik, Adam Kutsche, Johann Jablonowski, Michael Iwanek. W 1696 r. sołtysem był Andres Otto.
Ludzie związani z miejscowością:
Na kartach historii wsi zapisał się sołtys Andres Otto. W kadencji 2011 - 2015 sołtysem wsi jest Ryszard Nowak.
Bibliografia:
Wijaczka Jacek, Dzieje wsi do końca XVIII wieku, [w:] Historia Nidzicy i okolic, pod red. Waldemara Reznera, Nidzica 2012, s. 165 - 202.